REVIEW | Starfield: Shattered Space mist sfeer

Meer dan een jaar geleden kwam Bethesda met Starfield op de proppen, een gigantische RPG waarin je een heel universum kan verkennen. Die had zijn fans, maar vooral ook veel tegenhangers. Door de duizend verkenbare planeten door een algoritme te laten maken, miste de game volgens veel spelers die magische Bethesda-touch. Om aan dat gemis tegemoet te komen lanceert de ontwikkelaar nu ‘Shattered Space’, een uitbreiding die zich op één handgemaakte planeet afspeelt. Kan het de haters overtuigen?

‘Shattered Space’ begint met een enge noot: je ruimteschip stuit op een mysterieus ruimtestation van het enigmatische House Va’ruun. Een vreemde energie die rechtstreeks uit ‘The Expanse’ lijkt te komen heeft het station overgenomen en alle bemanningsleden vervormd. Deze eerste missie is creepy en atmosferisch en weet de toon goed te zetten. Wanneer je aankomt op de Va’ruun thuisplaneet Va’ruun’kai ontwikkelt de verdere plot zich helemaal rond de half-verwoeste hoofdstad Dazra. Planeethoppen is deze keer niet van de partij.

Va’ruun’kai is uniek in Starfield, want alles rondom hoofdstad Dazra werd met de hand geplaatst. In de permanent donkere hemel dansen omineuze rode aurora in het rond, terwijl een verwoeste citadel omgeven door een energieveld als een lichtgevend baken de horizon verlicht. De architectuur van Dazra voelt ook vrij buitenaards aan, maar de bewoners zijn allemaal net iets te gretig om jou, een onbekende buitenstaander, op hun thuisplaneet te verwelkomen. Het spel dwingt je om lid te worden van hun religie en algauw blijk je de uitverkoren redder van het Va’ruun-volk te zijn.

Bethesda haalde naar eigen zeggen veel van de mosterd bij ‘Morrowind’, maar heeft duidelijk zelf niet begrepen wat die wereld deed werken. Het voelt allemaal een beetje te safe, te cliché aan om echt te overtuigen. Na afloop van het verhaal blijken je keuzes ook helemaal geen invloed te hebben op de rest van de spelwereld, waardoor het einde vrij onvolledig aanvoelt. Gelukkig zijn er veel interessante zijmissies die je naar alle uithoeken van de kaart sturen.

Voor een volledig met de hand ontworpen spelwereld, voelen Dazra en Va’ruun’kai nog steeds vrij leeg aan. Er zijn meer details dan je op de gemiddelde Starfield-planeet terugvindt, maar het blijft uiteindelijk toch enkel een rotsachtige woestijn waar je na een paar uur wel op uitgekeken bent. Je kan te voet verkennen of met de recent toegevoegde rover, waardoor je sneller je bestemmingen kan bereiken. Sommige van de nauwe paden zijn echter niet breed genoeg voor je voertuig, wat doet vermoeden dat de spelwereld ontwikkeld werd voor de rover geïmplementeerd werd.

De mensen van House Va’ruun leven al jaren afgezonderd van de andere planeten in Starfield. Afgaande op de vele voorwerpen die je in de wereld terugvindt zou je soms beginnen twijfelen hieraan: alles voelt vrij homogeen aan. Er zijn enkele nieuwe wapens, maar de meerderheid zijn gewoon reskins van wat al in de game te vinden was. Ook hier terug een gemiste kans om van House Va’ruun iets unieks te maken.

Het stemmenwerk is terug van hoge kwaliteit, al zijn de scripts waarmee de acteurs aan de slag moesten gaan niet altijd van even hoogstaand niveau. Menig stemacteur zal even met de wenkbrauwen moeten fronsen hebben nadat ze voor de vijftigste keer over ‘The Great Serpent’ moeten vertellen. Componist Inon Zur levert ook een sterk staaltje werk in, met een soundtrack die Va’ruun’kai wel net dat tikkeltje meer atmosfeer geeft.