Toy Soldiers: Cold War (XBLA)

Na het vermakelijke Toy Soldiers uit 2010, ligt sinds 17 augustus 2011, Toy Soldiers: Cold War in de digitale winkelrekken van de Xbox Live Marketplace. Gezien zijn voorganger in het algemeen vrij goed werd onthaald, keken we bij de redactie uit naar hetgeen deze sequel met zich mee zou brengen. Slaagt het erin om de franchise succesvol verder uit te breiden, of krijgen we - zoals vaker het geval is bij een vervol g- meer van hetzelfde op ons bord?

In Toy Soldiers: Cold War gaan we aan de slag met speelgoedsoldaten en hun bijhorende arsenaal, om een oorlog uit te vechten die in werkelijkheid 46 jaar lang aanhield. Gewapend met een stevige portie strijdlust en hopen plastic trekken we als Westerse soldaten ten strijde tegen de communisten. Onze taak bestaat er dan ook voornamelijk uit, om de -ooit supermachtige- Sovjettroepen ervan te weerhouden onze vestigingen te bestormen.

Om dit te verwezenlijken hebben we statisch oorlogstuig nodig, dat we tegenkomen in de vorm van luchtafweergeschut, machinegeweren, raketwerpers en nog van dat moois. Hiermee zullen we vijandige soldaten, tanks, helikopters, straaljagers en ander oorlogstuig moeten proberen af te weren. Ons slagveld vindt plaats in kamers die een jaren 80-sfeertje uitademen, waarin we rondslingerende VHS-tapes en andere 'memorabilia' uit dit decennium teugvinden. De omgevingen - die trouwens speelgoedreplica's zijn van de echte - werden mooi vormgegeven. Zo kom je bijvoorbeeld in een plastic-imitatie van Parijs, Egypte en andere historische locaties terecht, waarbij alle gebouwen mooi werden nagemaakt.

Deze titel onderscheidt zich, net als zijn voorganger, van andere games uit het genre, doordat je niet enkel strategisch afweergeschut moet plaatsen, maar ook gewoon in eender welk tuig kan plaatsnemen om de communisten het vuur aan de schenen te leggen, waardoor je je onmiddellijk meer verbonden voelt met het geheel. Om het eerder vermelde wapentuig te kunnen plaatsen zullen we in-game centjes moeten verdienen. Hoe meer schade je doet, hoe meer geld je krijgt. Op die manier kan je vernietigde wapens meteen vervangen. We raden jullie ten sterkste aan dit dan ook te doen, gezien je anders snel aan het kortste eind zal trekken.

Tijdens het spelen waan je jezelf in een actiefilm uit de periode waarin het afspeelt en 'over the top' is hier de kerngedachte. Naast de statische wapen waarover we beschikken, krijgen we op sommige slagvelden mobiel wapentuig ter beschikking en wanneer we een straaljager onder ons achterste krijgen, voelt het net of we in de huid van Maverick (nvdr: hoofdpersonage uit Top Gun) kruipen. Daarnaast zullen we ook tanks en helikopters de revue passeren. Om door de hogere moeilijkheidsgraden te geraken, krijgen we ook nog power ups, die slotmachine-gewijs in onze schoot geworpen worden en eentje hiervan is de 'commando', een one man army in de stijl van Rambo.

Indien we tijdens een bepaalde map, er niet in slagen de overwinning te behalen, hoeven we deze gelukkig niet helemaal opnieuw te beleven. Door gebruik te maken van de rewindfunctie kunnen we gemaakte fouten rechtzetten, om zo met opgeheven hoofd het volgende level aan te vatten. Deze functie wordt helaas geplaagd door een bug, aangezien we na deze te gebruiken om alsnog de overwinning te behalen, gewoonweg op een leeg slagveld bleven steken, terwijl het volgende level niet wilde laden. Nog een storend detail in deze game is de camera. Deze is niet altijd even scherp en botst regelmatig op een onzichtbare muur. Buiten deze probleempjes speelt het spel echter vlotjes en voelen de controls na slechts één spelsessie al natuurlijk aan.

Naast de gebruikelijke campaign mode, kunnen we ook nog met mini-games aan de slag. Alhoewel deze niets nieuws met zich meebrengen slagen deze er in ons te onderhouden en zijn ze minstens goed voor één playthrough. De multiplayer schiet ook meteen raak met een versus en co-op mode. Deze laatste is ook meteen de leukste van de twee en kan zowel on- als offline worden gespeeld. De gameplay blijft uiteraard dezelfde, maar de fun schiet hiermee als een raket de hoogte in. Om de onderlinge competitiviteit een zetje te geven, vinden we hier ook een leaderboard terug.

De sfeer in Toy Soldiers: Cold War krijgt ook nog een stevig ruggensteuntje van de soundtrack en in-game geluiden, want de deuntjes zijn allemaal even meeslepend en ieder geluidseffectje doet wat het moet doen. De audio wordt hier ook, weliswaar in mindere mate, bijgestaan door het visuele, alhoewel het niet boven de middelmaat uitstijgt. Toch beweegt alles even vlot over het scherm - behalve wanneer de camera kuren heeft - en geven de acteurs en hun voertuigen ons het gevoel dat we opnieuw onze zesde verjaardag vieren en voor het eerst die kleine, groene soldaatjes ontdekken.