REVIEW | Redfall voldoet niet aan de norm

Redfall is een enorme teleurstelling. Tot die conclusie kwamen we al na het eerste uur en ook na een dikke week doorploeteren zijn we niet van gedachten veranderd. Doorzetters als we zijn hebben we er zelfs enkele vermakelijke uurtjes uitgeperst, vooral op de momenten waarop het Arkane-DNA vluchtig aanwezig is, maar er zijn te veel problemen in Redfall die de beste momenten ervan overschaduwen.

Ooit een bruisend vissersdorpje, is het fictieve kuststadje Redfall in Massachusetts in verval geraakt als gevolg van een plaag van paranormale vampiers. Het noodlottige resultaat van een wetenschappelijk experiment dat verkeerd is gegaan. Of het nu solo of in co-op met (maximaal drie) vrienden is, spelers hebben de taak om niet alleen deze bloeddorstige vampierdreiging uit te roeien, maar ook om de menselijke sekteleden die trouw zweren aan de vampiergoden te bestrijden. Er zijn vier personages om uit te kiezen, elk met een aantal speciale vaardigheden die vooral zijn ontworpen om elkaar aan te vullen in groepsspel. Wij kozen voor Jacob, een stealthgericht personage die een magische raaf kan oproepen om de nabije omgeving te verkennen en vijanden te markeren, terwijl hij zich ook kortstondig onzichtbaar kan maken.

Elk personage heeft een skill tree met tientallen upgrade slots, plus een rugzak die vol met vuurwapens kan worden gevuld, met drie ervan die op elk moment zijn uitgerust. Missies zijn zo gestructureerd om langzaam nieuwe gebieden van de compacte open wereld te onthullen, terwijl er onderweg safehouses zijn om te ontgrendelen die dienen als respawnpunten, zijverhalen om te ontdekken, vampiernesten om te vernietigen en speciale vampiers om te overwinnen. Kortom: Redfall is Arkanes verdienstelijke poging om, na jaren van zorgvuldig gemaakte singleplayergames, een coöperatieve looter-shooter aan hun portfolio toe te voegen. Een beter verteerbaar concept voor een meerderheidspubliek, op zoek naar dat commerciële succes. Alleen jammer dat Redfall rammelt langs alle kanten en bol staat van vreemde beslissingen en hopeloos gedateerde elementen.

Amper vijf minuten ver in deze Far Cry met vampieren en die ontbrekende 60FPS-performance modus bij de consolerelease, zelfs op de krachtigere Series X, was nog het minste van onze zorgen. Want oef, Redfall is nagenoeg onspeelbaar met een controller met de standaardinstellingen. We zijn er gelukkig in geslaagd om de ervaring te verbeteren door online aanbevolen controllerinstellingen te gebruiken, wat het schieten en richten toch opvallend vermakelijker maakte. Gelukkig maar, want anders hielden we het nog geen uur vol.

Uiteindelijk haalden we dus wat oppervlakkige voldoening uit het neermaaien van de schokkend domme vijanden. Menselijke vijanden vertonen geen enkel intelligent gedrag en laten zich zomaar bij bosjes neermaaien. Vampiers lijken aanvankelijk veel dodelijker, maar rennen vaak in een rechte lijn op je af. In een cirkel strafen is eigenlijk alles wat je moet doen om ze te verwarren en hun levensbalk leeg te schieten, waarna je ze met een staak door hun hart spietst om ze definitief af te maken.

Hoewel spelers hun arsenaal kunnen vullen met verschillende soorten wapens in Redfall, van standaard pistolen en shotguns tot UV Blasters en stake launchers (het wapen bij uitstek om af te rekenen met die bloedzuigers), blijft de totale selectie schaars en ermee knallen mist een bevredigende impact. Loot voelt nooit impactvol omdat je steeds hetzelfde handvol wapens oppikt, zij het met een andere zeldzaamheid en iets hoger level. Er zijn geen gadgets, granaten of contactwapens die de gevechten opfleuren. Van het kwartet speelbare personages heeft onze Jacob duidelijk een geniepigere speelstijl, maar het gebrek aan goede stealth-aanvallen is opvallend. Een elleboogje in de knieholte als stealth move? Haha!

Het is moeilijk om te geloven dat men dit intern bij Microsoft veel hoger had ingeschat, want Redfall is geenszins de showcasetitel geworden die ze daar wellicht voor ogen hadden. Visueel is dit verre van een game van deze generatie, met de verschrikkelijke texture pop-in als grootste zondaar. De twee gebieden van Redfall (met een onbegrijpelijke point of no return als je de ene locatie inwisselt voor de andere) zijn nochtans tof om te verkennen en er zijn enkele missies waar je Arkanes vaardigheden om overtuigende locaties te ontwerpen makkelijk herkent, alleen jammer dat de open wereld zo leeg aanvoelt en die andere momenten te spaarzaam zijn. Het verhaal is eigenlijk best interessant, maar de flinterdunne NPC’s ondermijnen elke narratieve onderdompeling en de zeer minimalistische presentatie van de cutscenes (statische shots met een voice-over) wekt de indruk van strikte budgettaire beperkingen.

Bugs zijn bovendien talrijk aanwezig om als een vampier al het overgebleven potentieel uit Redfall te zuigen. We zagen vijanden pardoes verdwijnen in de omgeving, vastzitten in deuren en door allerlei objecten lopen. We kregen een pop-upscherm met spelhints niet weggedrukt waardoor het halve scherm bedekt bleef en zo nu en dan werkten bepaalde knoppen gewoon niet. Vaak was de enige oplossing om de game te beëindigen en opnieuw te beginnen vanuit het dichtstbijzijnde safehouse. Je hebt eigenlijk voortdurend het gevoel dat het spel gewoon niet af is en halfbakken is gelanceerd.

Afgezien van de leeggelopen verwachtingen – we hebben het gevoel dat we op deze pagina vooral heel veel aan het zeuren zijn en het minder over de inhoud hebben – hebben we wel al bij al nog een beetje plezier beleefd aan Redfall. Voeg daar het dollen met vrienden aan toe (zonder matchmaking en enkel de host boekt progressie in het verhaal, zucht) en het heeft de aantrekkingskracht van een B-game. Alleen is een B-game niet wat Xbox nodig heeft en al helemaal niet wat ze aanvankelijk voor ogen hadden.