REVIEW | Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon toont Bayonetta als nooit tevoren

Wie had er tien jaar geleden gedacht dat een heks vol sexappeal ooit hand in hand zou gaan met een kindvriendelijk bedrijf als Nintendo? Toen het nieuws naar buiten kwam dat Bayonetta 2 exclusief zou verschijnen op de Wii U, waren de reacties op z’n zachts gezegd uiteenlopend. Nadat ook Bayonetta 3 afgelopen jaar verscheen op de Nintendo Switch, was het verrassingseffect een pak minder groot toen op The Game Awards 2022 het volgende Bayonetta-spel exclusief voor de Switch werd aangekondigd. Al ziet dat spel - Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon – er een pak minder cool, gewelddadig en sexy uit.

Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon is dan ook een spin-off van de over-the-top actieserie Bayonetta. Van de naam Bayonetta is zelfs nog geen sprake. De jongere variant van de heks vol zelfvertrouwen en charisma draagt de naam Cereza met zich mee en stelt zich een stuk kwetsbaarder op. Bayonetta Origins geeft daardoor een unieke kijk op het leven van Bayonetta en toont kanten van haar die we nooit eerder zagen.

Die kanten worden getoond door middel van geanimeerde illustraties en een voice-over die het gevoel van een interactief sprookje creëert. Het verhaal zelf is qua opzet vrij eenvoudig: Cereza's moeder is gevangengenomen als heks en alleen magie uit het Avalon Forest is krachtig genoeg om haar te bevrijden. Haar mentor verbiedt haar om het bos te betreden, wat exact is wat Cereza wél gaat doen. Het klassieke sprookjesmotief van een zoektocht wordt hier gebruikt om het verhaal van Cereza's avontuur te vertellen en de speler mee te nemen in de spanning en het gevaar van haar reis. Wel duurt het even tot die spanning tot gang komt. Bayonetta Origins is wat traag in opbouw waardoor het enkele uurtjes duurt vooraleer je pas echt helemaal in het spel zit.

Ook de besturing is in het begin best wat wennen. Het spel laat je niet enkel de controle nemen over de jonge Cereza, tegelijkertijd is haar kat Cheshire ook speelbaar. Chesihire is echter geen poesje om zonder handschoenen aan te pakken. Vaak wordt zijn brute kracht gebruikt tijdens gevechten met vijanden die je gaandeweg tegenkomt, terwijl Cereza vooral magie en spreuken gebruikt. Hierbij doet de gameplay soms wat denken aan games als Brothers: A Tale of Two Sons of het laatste deel van Luigi’s Mansion waarin je als speler de controle neem over zowel Luigi als zijn glibberige dubbelganger Guigi.

Cereza en Cheshire vullen elkaar goed aan, waardoor ze perfect in staat zijn om samen al vechtend en puzzelend de hoofdstukken van het verhaal te doorkruisen. Samen komen ze obstakels tegen tijdens hun reis, en wanneer een van de twee vast komt te zitten, is de andere er om een helpende hand te bieden. De typerende puzzels die deze gameplay in de hand werkt, worden voor wat meer ervaren spelers nooit echt ingewikkeld. Aan de ene kant is de uitdaging daardoor nooit echt hoog, al is Bayonetta Origins daardoor wel steeds ontspannend om te spelen. Wie had er ooit verwacht dit te lezen bij een spel met Bayonetta in de titel?

Toch is het vooral de grafische stijl die het spel magisch en relaxed doen aanvoelen. De spelwereld ziet eruit alsof het met de hand is getekend, met zachte kleuren die het geheel lief doen aanvoelen. Delen van de wereld worden ook gekenmerkt door een verschillend kleurengebruik, wat het spel steeds een frisse aanblik geeft.

Tot slot mag ook de muziek enkele complimenten ontvangen. De hoofdstukken worden stuk voor stuk bijgestaan door een mysterieuze, magische soundtrack. Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon weet daarom voornamelijk te impressioneren en bij te blijven op audiovisueel gebied.