REVIEW | Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion speelt bijzonder vlot

Final Fantasy VII heeft sinds zijn release een flinke legacy nagelaten, met films, merchandise, een remake en natuurlijk ook heel wat andere games die een spin-off zijn van het verhaal. Een van de belangrijkste in dat rijtje was Crisis Core: Final Fantasy VII dat in 2008 verscheen voor PSP en een van de meest succesvolle nevenproducten van Final Fantasy VII was. Nu krijgen we met Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion een remaster voor de moderne toestellen.

Crisis Core is een prequel op Final Fantasy VII en vertelt het verhaal van Zack Fair. Die verschijnt zijdelings ook al in Final Fantasy VII, al moest je daar wel ietwat moeite doen om zijn deeltje van het verhaal te ontdekken. In Crisis Core kom je meer te weten over Zack, zijn tijd bij SOLDIER en meteen ook meer over zijn relatie met Cloud. Het verhaal van Crisis Core is zo zeker voor fans van Final Fantasy VII bijzonder interessant.

Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion verschijnt nu om de vijfentwintigste verjaardag van Final Fantasy VII te vieren en daarom werd de game ook op heel wat vlakken verbeterd. De resolutie is opgetrokken naar HD, met ook heel wat nieuwe 3D-modellen. Ook de soundtrack werd opnieuw opgenomen en alle dialoog is nu ook ingesproken, zowel in het Engels als in het Japans. Personages die voorkomen in Final Fantasy VII Remake worden daarbij ingesproken door dezelfde stemmen.

Visueel zie je dat Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion een game van heel wat jaren geleden is, wat niet wil zeggen dat er geen goed werk geleverd is. Het blijft echter een remaster en geen volledige remake, waardoor de tand des tijds niet helemaal ongedaan is gemaakt. Vooral tijdens cutscenes valt dat op, met onder andere mondbewegingen die niet helemaal kloppen met de dialogen. Tijdens het effectieve spelen van de game hadden we daar minder last van, al voelen de omgevingen soms wel wat leeg aan.

Ook op vlak van gameplay werden de nodige aanpassingen doorgevoerd. De basis van de combat is nog steeds hetzelfde, met als meest opvallende aspect de DMW – Digital Mind Wave – waarbij een soort slotmachine steeds maar weer vernieuwd wordt tijdens gevechten. Afhankelijk van de uitkomst van de drie getallen kan je een aantal buffs krijgen of toegang tot Limit Breaks. Om die Limit Breaks te krijgen moet je wel relaties opbouwen met de verschillende personages waar ze aan vasthangen, maar dat gebeurt allemaal vrij natuurlijk. Het leuke aan dat systeem is dat het er voor zorgt dat je vrij automatisch je tactiek tijdens gevechten zal aanpassen. Krijg je immers de buff dat je geen MP meer gebruikt, dan kan je magic beginnen spammen. Word je beschermd tegen fysieke aanvallen, dan kan je zelf vol voor de aanval kiezen en ga zo maar door.

De combat zelf is bijzonder smooth en je koppelt met gemak basisaanvallen aan speciale aanvallen en het gebruik van spreuken. Soms is het een beetje lastig om het overzicht te houden wanneer je speciale aanvallen wil gebruiken. Daarvoor moet je immers op L1 duwen en daarna de juiste knop van de spreuk of aanvallen indrukken. Het tempo in gevechten ligt echter vrij hoog, waardoor je niet zomaar even kan kijken welke knop dat nu weer is. Zeker wanneer je je materia hebt aangepast en je dus weer even moet wennen waar alles staat kan dat lastig zijn.

Al bij al slaagt Reunion er heel goed in om te spelen als een moderne game, waarbij vooral de vloeiende combat een forse upgrade is ten opzichte van het origineel. Reunion valt zo nooit uit de toon ten opzichte van moderne action games.

Naast de main missions kan je in de game ook heel wat zijmissies tot een goed einde brengen. Bij elk save point krijg je immers de mogelijkheid een van de vele zijmissies op te starten. Daarbij krijg je steeds de nodige uitleg over de doelstellingen, de beloningen en de moeilijkheidsgraad. De zijmissies kunnen zeker overgeslagen worden, maar voorzien je wel van een heel pak nuttige items en ze zijn vaak ook best kort, waardoor ze het perfecte tussendoortje zijn tussen de grote missies door, al zijn die over het algemeen ook niet bijzonder lang. Dat heeft natuurlijk te maken met de origine van de game op PSP, waarbij er rekening werd gehouden met kortere speelsessies.