REVIEW | Mount & Blade II: Bannerlord is vooral iets voor de fans

Na meer dan twee en een half jaar in Early Access, wordt Mount & Blade II: Bannerlord eindelijk als “afgewerkt” verkocht. Deze vierde telg in de vrij unieke Mount & Blade franchise, is de eerste die op een nieuwe engine gebouwd is. De eerdere games waren gebaseerd op een engine die een Turks echtpaar anderhalf decennium geleden in elkaar stak, met meer en meer oplapwerk naarmate de franchise steeds populairder werd. Los van verbeterde graphics, was de hoop ook dat een spelreeks die altijd gekenmerkt is geweest door heel wat stabiliteitsproblemen, een betere afgewerkte release zou kunnen afleveren. Zeker na zo’n lange testperiode, mag je wel iets verwachten.

Wie al eerder een Mount & Blade spel speelde, zal zich direct thuis voelen in Bannerlord. In essentie is het eigenlijk nog steeds hetzelfde spel. Je begint als vagebond met een speer en een paard die zijn familie wil redden van een roversbende, en je klimt op naar een positie van macht. Zoals in de eerdere games speelt alles zich af in de middeleeuwse wereld van Calradia. Dit spel speelt zich zo’n anderhalve eeuw vòòr de andere games af, na het uiteenvallen van het Calradian Empire, de Mount & Blade versie van het Romeinse rijk. Het vrij optionele verhaal van het spel laat de speler toe om dit rijk terug samen te voegen of het de doodsteek te geven. Erg boeiend is dit niet bepaald: de quests bestaan vooral uit veel, vaak op goed geluk, rondtrekken. Mount & Blade games zijn inherent sandbox games, en de verhaallijn geeft je niet veel meer dan een vaag objectief. De eerste stap, het zoeken van tien specifieke personages (die zelf ook constant rondzwerven) om een praatje mee te slaan, is eigenlijk al genoeg om het op te geven en gewoon je eigen zin te doen.

Hoe je je doel bereikt, en hoe moeilijk je het jezelf maakt, is je eigen keuze. Handel drijven is een goede manier om rijk te worden. In eerste instantie door zelf met je mannen rond te reizen en opdrachten uit te voeren voor dorpjes en edellieden. Later kan je karavanen in onderaanneming voor jou laten reizen en investeren in werkplaatsen, zodat het geld binnen stroomt. Maar wie screenshots van het spel bekijkt, zal vooral beelden zien van grootse veldslagen. Deze zijn dan ook veruit het interessantste en best uitgewerkte deel van het spel.

Kort samengevat is hier, buiten de grafische upgrade, relatief weinig aan gewijzigd ten opzichte van eerdere games. Je voert je troepen aan op het slagveld via een aantal vrij beperkte instructies. Kies formaties en posities, of laat ze gewoon zelf kiezen wat ze willen doen, en geniet van de veldslag. Als je je personage ook opgebouwd heb richting combat, kan je uiteraard ook zelf je bijdrage leveren bij het gevecht. Ambieer je meer een managerfunctie, kan je ook gewoon op een heuvel staan om je mannen aan te moedigen en de juiste richting op te sturen. Na je overwinning kan je gevangenen nemen, de lijken kaalpikken en ga je op zoek naar je volgende gevecht. Dat is op zich de essentiële gameplayloop van het spel. Het is vooral de grootte en de inzet die groeit naarmate het spel vordert. Waar je in de beginfase met een bende boerenkinkels achter kleine groepjes bandieten of muiters aan gaat, eindig je met grootse veldslagen met professionele soldaten en ridders tegen machtige koningen.

De rest van het spel staat eigenlijk in dienst van deze gevechten. De RPG-elementen zorgen dat je een betere leider wordt op het slagveld. De economische onderdelen zorgen voor genoeg inkomen om een beter en groter leger te kunnen betalen. De strategie en politiek zorgen uiteindelijk vooral voor een reden om ten strijde te trekken. Bij het spelen merk je dan ook dat deze onderdelen allemaal wat licht wegen en complexiteit missen. Op zich is het niet onlogisch dat een spel zich op een onderdeel focust, maar als de rest van het spel eerder als een sleur aanvoelt die je enkel moet doen om meer van het goede te kunnen spelen, wordt de algemene ervaring toch wat minder.

Bij de eerdere games was dit op zich niet anders, maar de reeks lijkt ons ondertussen toch zeker succesvol genoeg om een wat betere afwerking te verwachten. Met de hogere prijs en releases op console stijgen logischerwijze ook de eisen van de potentiële klanten. Wie al even Mount & Blade games speelt zal wel wennen aan de rare kuren in Bannerlord omdat het altijd zo is geweest. Maar een meer doorsnee gamer die het spel koopt op basis van een trailer, kan zich wel eens bedrogen voelen.

Op pc zullen de beperkingen van Bannerlord op korte termijn wel opgelost worden door mods. De reeks is altijd modvriendelijk geweest, waardoor tekortkomingen vaak opgevuld worden door de community achter het spel. Geen zin om zelf altijd op zoek te gaan naar één of andere nobele, dan is er wel een mod die boodschappers toevoegt. Ben je het beu dat jouw dorpen altijd aangevallen worden door rovers terwijl je aan de andere kant van het continent bent? Dan zijn er mods die er voor zorgen dat je je gebied kan laten beschermen door patrouilles. Er is zelfs een mod die ervoor zorgt dat je commando’s aan je troepen gewoon in je microfoon kan roepen. Tof voor wie altijd graag al eens SHIELD WALL! wou roepen, waarschijnlijk minder aangenaam voor de huisgenoten van die persoon…