REVIEW | Een prachtig en angstaanjagend Frankrijk in A Plague Tale: Requiem

De wereld in A Plague Tale is geen prettige plek om te leven. De samenleving is in de ban van een mysterieuze ziekte, terwijl ineffectieve leiders doen alsof er niets aan de hand is. Klinkt het bekend? Voeg er dan miljoenen mensetende ratten en een eeuwenoude bloedvloek aan toe. Met ‘Requiem’ stappen we terug in de laarzen van Amicia en Hugo De Rune, die na hun ‘happy ending’ in de eerste A Plague Tale terug toe zijn aan een stevige dosis dood en verderf.

A Plague Tale: Requiem is, net zoals zijn voorganger, een avonturengame met een focus op stealth. Als Amicia sluip je doorheen het Middeleeuwse Frankrijk, vol met pestratten en soldaten die liefst geen rattenvoer worden. Je hebt heel wat opties om hen die wens te ontzeggen, van een simpele steen tegen het hoofd tot letterlijk een kluwen ratten naar hen lokken om hen op te vreten. Requiem vervalt hier wel in dezelfde gimmick waar veel avontuur-sequels ook in vallen: de tools die je doorheen de game vrijspeelt, zijn heel vaak dezelfde die je in de vorige game ook moest vrijspelen. Als je de vredelievende toer op wil gaan en iedereen voorbij wil sluipen, laat de game dit (meestal) ook toe.

A Plague Tale: Requiem onthoudt ook hoe je met die situaties omgaat en doet Amicia haar vaardigheden in dezelfde lijn ontwikkelen. Sluit je een hoofdstuk af na voornamelijk van stealth gebruik te hebben gemaakt, dan krijgt ze een stevige bonus in haar sluipvaardigheden. Op bepaalde intervallen speel je zo ook nieuwe perks vrij. Het is een heel interessante manier om te evalueren hoe je doorheen de game gaat: wil je een bepaalde skill vrijspelen, dan moet je deze eerst ook gebruiken.

Ontwikkelaar Asobo Studio weet hoe het een mooie game moet maken. Het was eerder al verantwoordelijk voor onder andere het indrukwekkende Microsoft Flight Simulator. Het Frankrijk in ‘A Plague Tale: Requiem is ook een echt plaatje. Je sluipt doorheen prachtig vormgegeven oerbossen, Romeinse ruïnes, verlaten kusten en nog veel meer. Tijdens het sluipen zie je ook heel wat prachtig animatiewerk, zoals Amicia die met haar hand tegen muurtjes steunt wanneer ze zich verschuilt.

Requiem draait op moderne consoles aan een vlotte en stabiele framerate, met weinig of geen performanceproblemen. Heel af en toe krijg je met een freeze te maken, maar niet genoeg om de pret te drukken. De grote ster van A Plague Tale zijn ongetwijfeld de rattenzwermen. Ze zijn alomtegenwoordig doorheen de game: een dreigende massa aan zwart ongedierte, die de minste misstap bestraffen met een storm aan vlijmscherpe kleine tandjes. Asobo Studio maakt gebruik van nieuwe technologie om de zwermen nog groter en dreigender te maken: je krijgt regelmatig duizenden ratten op je scherm getoverd. Het is indrukwekkend en vooral angstaanjagend om te zien.

Asobo Studio haalt het onderste uit de kan om een immersievolle ervaring af te leveren. De hierboven vermelde graphics, animaties en rattenzwermen worden bijgestaan door een sterk geluidsdesign. Zelfs de meest geharde horrorfan zal ongetwijfeld enkele koude rillingen moeten onderdrukken wanneer je duizenden ratten hoort piepen. De soundtrack, die gretig Middeleeuwse instrumenten en zangstijlen gebruikt, lijmt de boel mooi aan elkaar. De stemmencast levert verdienstelijk werk. Een tip: probeer zeker ook eens de Franse dub uit, als je fan bent van een wat authentiekere ervaring.

A Plague Tale: Requiem laat maar op één vlak wat steken vallen: het verhaal. Requiem voelt oorspronkelijk aan als een hervertelling van de eerste game: Hugo wordt opnieuw ziek, de stad wordt overrompeld door ratten en Amicia moet in allerijl een manier vinden om te ontsnappen. De verdere ontwikkelingen in de plot komen abrupt en voelen vaak onverdiend, waardoor alles een beetje bij de haren gegrepen aanvoelt.