REVIEW | Mario + Rabbids Sparks of Hope is even gek als geniaal

Mario + Rabbids Kingdom Battle is het bewijs dat ze bij Ubisoft weten hoe om te springen met de geliefde en oh-zo-populaire Mario-franchise. Niet enkel fans en recensenten vonden dat de gekke konijnen en de iconen uit het Mushroom Kingdom prima bij elkaar passen, ook Nintendo zag dat het goed was. Onder hun supervisie kreeg Ubisoft de kans om een tweede deel in de Mario + Rabbids-serie te ontwikkelen. Een kans die duidelijk met beide handen gegrepen wordt, wat resulteert in het even passievolle Sparks of Hope.

Nadat de werelden van de Rabbids en Mario en co. in het vorige deel al werden samengevoegd, zoeken de mascottes van Ubisoft en Nintendo in Sparks of Hope hogere oorden op. Een duistere kracht genaamd Gesela heeft het sterrenstelsel veroverd, waardoor de vele Sparks (lees: Rabbid-Luma’s) in gevaar verkeren. Uiteraard voelt Mario’s vriendengroep – inclusief konijnen look-a-likes – zich geroepen om dat onheil het universum uit te werken. Wat had je anders verwacht met een curriculum vitae als dat van Mario?

Met de hulp van een ruimteschip trekken de helden richting Gesela. Gelukkig voor de lengte van het avontuur ligt het duistere kwaad niet meteen binnen bereik, wat maakt dat de bende genoodzaakt is om enkele tussenstops te plannen en Duistermis-energie te verzamelen. Met dit excuus schotelt Sparks of Hope een reeks gevarieerde werelden voor, elk uniek in opzet en thema. Eén ding hebben de planeten wel gemeen met elkaar, steeds zijn ze aangetast door de handlangers en het Duistermis van Gesela. Of het nu gaat om een met sneeuw bedekt berglandschap of een pittoreske regio gevuld met pompoenen, dat maakt Gesela geen bal uit. Echt kwaad hoeven we daar echter niet om te zijn, want dit leidt ertoe dat de werelden naast geheimen en kleine puzzels volgepropt zitten met hoofd- en zijmissies.

Wie bij het horen van de naam Mario denkt om de missies al lopend en springend te voltooien, zit bij de Mario + Rabbids-serie behoorlijk fout. Net als zijn voorganger is Sparks of Hope een turn-based strategy spel in hart en nieren. Met alle lof dat Kingdom Battle ontving over de kleurrijke, maar toch diepgaande gameplay, zou het een logische keuze zijn dat daar voornamelijk op verder wordt gebouwd. Toch heeft Ubisoft gekozen om de tactische spelmechanieken behoorlijk op de schop te nemen. Een gewaagde beslissing die wederom verrassend goed weet uit te pakken. 

Alvorens het betreden van het speelveld is het belangrijk om een goed team samen te stellen. Elk personage wordt gekenmerkt door sterktes en zwaktes, waardoor het van belang is om juiste combinaties te maken en het team in evenwicht te houden. Het verdedigende werk van Peach past bijvoorbeeld uitstekend samen bij aanvallende types als Rabbid-Mario of nieuwkomer Edge, terwijl de genezende krachten van Rabbid-Peach goed van pas komen wanneer personages gewond zijn geraakt. Vaardigheden van de personages kunnen daarnaast nog eens flink opgeschroefd worden aan de hand van typerende skill trees. Het zijn dit soort kleine elementen die bij momenten verraden dat Ubisoft de ontwikkelaar achter het spel is.

Dan zijn er nog de Sparks zelf die een belangrijke rol voeren in het strijdtoneel. Nadat deze kleine sterrenwezentjes gaandeweg het spel worden bevrijd, kunnen ze gezelschap bieden aan de helden. Elk personages kan twee Sparks met zich meedragen, goed voor twee speciale vaardigheden die tijdens de spelersbeurt kunnen worden ingezet. Zo kan een aanval binnen een gebied plots tien procent extra schade teweegbrengen, al kan het upgraden van Sparks ervoor zorgen dat die tien procent plots dubbel zo veel waard wordt.

Eenmaal alle voorbereidingen getroffen zijn en het speelveld grondig is geanalyseerd, is de tijd aangebroken om af te rekenen met de vijanden op het terrein. Beurtelings met de computergestuurde tegenstanders kan elk personage zich binnen een bepaald gebied vrij rondbewegen om vervolgens maximaal twee acties uit te voeren. Wanneer één van die twee actiepunten wordt besteed aan het inzetten van je munitie, is het niet meer mogelijk om te lopen en sta je maar beter gedekt achter een kist of rots, hopend dat de tegenstander je niet weet te flankeren.

Doordat het grid-systeem uit het vorige deel verleden tijd is, voelt de combat heerlijk fris en soepel aan. Als speler ben je enorm vrij in bewegingsmogelijkheden en creativiteit, waarbij elke keuze van tactisch belang lijkt te zijn. Kies je ervoor om die Bob-omb aan de kant te ruimen en een kettingreactie aan explosies te veroorzaken, of voer je met Mario en Luigi een teamsprong uit zodat er wat extra meters over de map kan worden geschoven? De opties lijken soms eindeloos.

Als resultaat kent Sparks of Hope spannende turn-based strategy potjes die door voortdurende afwisseling in vijanden en omgevingen steeds vernieuwend blijven aanvoelen. Ondanks dat de game er heerlijk kleurrijk uitziek en een wat kinderlijke look heeft, is de gameplay behoorlijk diepgaand met voldoende uitdaging voor de meer ervaren spelers in het genre. Toch mag dit nieuwkomers vooral niet afschrikken, het is net knap dat Ubisoft met een korte introductie en een aanpasbare moeilijkheidsgraad de instapdrempel zo laag mogelijk weet te behouden.

Dit maakt dat Sparks of Hope eigenlijk voor iedereen geschikt is, tenzij je echt een bloedhekel hebt aan de gekheid van de Rabidds. Hoewel Mario en zijn vrienden de uitbundigheid van de konijnen aardig in toom weten te houden, zal niet iedereen de absurde en met momenten flauwe mopjes weten te appreciëren. Dat Rabbid-Peach meer belang hecht aan het maken van een selfie dan zich te focussen op een levensbelangrijk gevecht was eigenlijk na het eerste deel al niet meer grappig, laat staan wanneer dit in Sparks of Hope nog meerdere malen wordt herhaald. Het is gelukkig maar een klein puntje van kritiek, wat veel duidelijk maakt over de kwaliteit dat het spel bezit.