REVIEW | Steelrising neemt een loopje met de geschiedenis

De Franse revolutie is altijd al een fascinerende periode geweest, zeker voor inwoners van West-Europa. Het is het moment waarop heel grote delen van de regio stilaan het onderdrukkende juk van de elite van zich afwierpen. Het is dus ook niet verrassend dat de Franse ontwikkelaar Spiders die periode koos als achtergrond voor hun nieuwste game. Al neemt Steelrising wel regelmatig een flink loopje met de geschiedenis.

Zoals gezegd speelt Steelrising zich dus af in de periode van de Franse revolutie, maar die is niet helemaal gelopen zoals je dat in de geschiedenisboeken hebt gelezen. Lodewijk XVI heeft immers een pak automatons ingezet om zijn tegenstanders een kopje kleiner te maken. Ook jij speelt zo’n automaton, met de naam Aegis. Je bent de bodyguard van niemand minder dan Marie-Antoinette, die jou Parijs instuurt om de revolutie toch nog de juiste kant op te sturen. Wat volgt is een verhaal dat je doorheen grote stukken van de stad voert en dat een mix vormt van geschiedenis en science-fiction.

Dat verhaal schuwt trouwens de grote onderwerpen niet. Er wordt hier en daar flink dieper ingegaan op het nut van de revolutie, op de impact op de maatschappij en andere grotere filosofische en maatschappelijke onderwerpen. Daarbij kan je regelmatig het gesprek aangaan met bekende namen uit de Franse revolutie. Geschiedeniskenners zullen dus zeker hun hartje kunnen ophalen met deze Steelrising.

Ook de stad Parijs ziet er met momenten absoluut fantastisch uit. Zeker wanneer je in bekendere regio’s terecht komt. De tuinen van Versailles, de oevers van de Seine, Les Invalides… De ontwikkelaars hebben duidelijk met zorg werk gemaakt van de weergave van de grote toeristische trekpleisters van de stad van de liefde. Jammer dat de stukken daartussen minder interessant zijn. We snappen dat het moeilijk is om elk straatje interessant te houden, maar omdat het vaak ook nogal leeg aanvoelt, kan de verveling op die moment wel eens toeslaan.

Het helpt ook niet dat de gameplay van Steelrising niet altijd even inventief is. Steelrising is een soulslike van de zuiverste soort. Dat wil zeggen dat je een beperkt aantal items hebt om te healen, dat de vijanden er niet naast slaan en dat je moet dodgen dat het een lieve lust is. Sterf je toch, dan verlies je al je Anima Essence, die je gelukkig wel opnieuw kan vinden op de plek waar je eerder bent gestorven. Het beproefde concept dat we al kennen van andere games uit het genre.

Er zit ook niet heel veel diepgang in dat concept, want Steelrising speelt het vrij veilig. Ja, er zijn een paar verschillende soorten wapens met hun eigen speciale abilities, maar heel diepgaand wordt het nooit. Het helpt ook niet dat de status effects, zoals ijs en vuur, wel heel sterk uit de hoek kunnen komen met het juiste wapen. Heb je het juiste wapen in handen, dan wordt zelfs het grootste baasgevecht al snel een stuk eenvoudiger. Steelrising brengt zo op vlak van gameplay dus een typische soulslike ervaring, maar wel niet meteen de meest diepgang. Het aantal verschillende vijanden is trouwens wel uitgebreid genoeg, met kleinere vijanden tot immense tegenstanders die je uitdagen.

Waar Steelrising wel anders is dan de rest, is de optie voor een soort easy mode. Daarbij kan je zelf bepalen hoe gemakkelijk de game is. Je kan er voor zorgen dat je je Anima Essence niet meer kwijtspeelt wanneer je sterft (zodat je dus ook sneller en eenvoudiger kan upgraden), je kan de hoeveelheid schade die je doet verhogen of de schade die vijanden aanrichten verlagen. Zo kan vrijwel iedereen de game op een aangenaam niveau brengen en dus ook uitspelen. Heel wat gamers zullen zo ongetwijfeld flink wat frustraties gespaard blijven.

Jammer genoeg heeft Steelrising ook wel wat te maken met bugs. Zo werden we meermaals uit de game gesmeten, bleven we al eens steken in een object, deed de camera hier en daar lastig en nog een paar kleine bugs hier en daar. Niets gamebrekend, maar wel lastig, zeker als je wat langere sessies speelt.