REVIEW | As Dusk Falls laat ons onbevredigd achter

Route 66: het is een naam die nog steeds tot de verbeelding spreekt. Dat was duidelijk ook het geval bij het Britse Interior Night, die voor hun eerste game besluiten om een groot deel van de actie om en rond deze mythische snelweg te laten afspelen. De premisse van de game is veelbelovend: een grimmig crimi-verhaal waarvan jij het verloop in de hand hebt. De keuzes die jij maakt, bepalen welke personages al dan niet tot het einde geraken. Maar kan Interior Night die belofte ook nakomen?

Wat doe je wanneer je autopech hebt in het midden van de woestijn? Wanneer je een moeilijk gesprek moet voeren met de moeder van je kinderen? Of erger nog, wanneer iemand een wapen op je richt? Dat zijn vragen die As Dusk Falls je stelt doorheen het verloop van de zes ‘afleveringen’ waarin de game is opgedeeld. De keuzes die je maakt kunnen grote gevolgen hebben, soms zelfs met de dood van een personage tot gevolg. Naarmate je de game herspeelt, ontdek je ook andere mogelijke wendingen die je pad had kunnen nemen. Meer nog: As Dusk Falls houdt deze mooi bij in een schema dat je na iedere aflevering kan raadplegen. Perfectionisten zullen ongetwijfeld het schema helemaal ingevuld willen zien.

Leuk aan As Dusk Falls is dat je de game ook niet alleen hoeft te spelen. Je kan de game streamen en je publiek controle geven over de keuzes, of je kan met enkele vrienden thuis een aflevering spelen en samen keuzes maken. Je hebt hier zelfs geen controllers voor nodig: extra spelers kunnen een speciale app downloaden op hun smartphone om mee te spelen. Het systeem werkt en voegt een leuke meerwaarde toe aan de game: op deze manier wordt het verhaal zelfs toegankelijk voor mensen die traditioneel misschien minder snel een gamepad of muis in de hand zouden nemen.

Het verhaal van As Dusk Falls is niet zo uniek. Let op: de personages zijn stuk voor stuk geloofwaardige en herkenbare mensen die soms voor hartverscheurende keuzes komen te staan. Het verhaal recycleert een heleboel crimi-clichés, maar doet dit wel op een effectieve manier. Je hebt de meeste gebeurtenissen in As Dusk Falls ongetwijfeld al eens ergens anders gezien, maar omdat je nu zelf de keuzes moet maken, let je hier iets minder snel op. Jammer genoeg eindigt het verhaal met ietwat van een sisser: op het einde van de game ben je wel klaar met de personages, maar dan besluiten de ontwikkelaars om toch een cliffhanger en een ‘To be continued..?’ op je af te gooien. Niet erg bevredigend.

Wat dan wel weer uniek is aan As Dusk Falls is de artstijl: in plaats van iedere scene te animeren, wordt de game vormgegeven met schilderachtige tekeningen. Hoewel deze mooi zijn om naar te kijken, wordt de limiet van de stijl al snel bereikt wanneer beelden elkaar snel moeten opvolgen om bepaalde actiescenes te kunnen volgen. Degelijke animatie had hier misschien zelfs makkelijker geweest om te maken. Doordat er zo weinig beweging is op je scherm, is het soms ook moeilijk om je aandacht erbij te houden, al doen de tientallen fantastische stemacteurs zeker hun best om je aan je beeldscherm gekluisterd te houden.

Naast keuzes maken krijg je in As Dusk Falls nog enkele andere standaard adventure game-gimmicks voorgeschoteld: een paar scenes waarin je points of interest moet vinden op je scherm en regelmatig een quick-time event, vaak van de button mashing-variëteit. De mechanics zijn vrij simpel, maar in een game als deze hoeven deze zeker niet ingewikkeld zijn. Integendeel, soms voelen ze aan als simpele tijdsverspilling tot je terug een gesprek kunt gaan voeren.

Gelukkig duurt As Dusk Falls niet langer dan dat het moet. Net als bij een goede tv-serie, realiseert Interior Night zich ook dat minder soms echt wel meer is. De zes afleveringen duren elk ongeveer een uur. Je kan ze allemaal achter elkaar bingen, of eentje per avond spelen: ook doe keuze is aan jou.