REVIEW | GRID: Legends mist wat snelheid

GRID is een reeks met al redelijk wat jaren op de teller. De eerste game verscheen al in 2007 en het heeft zelfs roots in de TOCA-serie, die eind jaren ’90 op de markt verscheen. Nu is ze terug met GRID: Legends, waarin we voor het eerst een volledig verhaal voor de kiezen krijgen.

GRID: Legends wordt zo al de zoveelste sportgame die ook graag een verhaaltje wil vertellen, in plaats van puur op de verschillende events te focussen. In deze game draait dat verhaal rond de opmars van Seneca Racing, een racingteam met grote ambities, waar jij als Driver 22 deel van gaat uitmaken. Al snel krijg je te maken met vervaarlijke concurrenten, grote tegenslagen en onverwachte verliezen, maar zoals dat hoort kom jij op het einde natuurlijk als grote overwinnaar uit de bus.

Voor de visuele invulling van het verhaal heeft ontwikkelaar Codemasters effectief een aantal acteurs opgetrommeld en alle tussenfilmpjes zijn dus volledig live-action. De bekendste naam is ongetwijfeld Ncuti Gatwa, die Eric speelt in de Netflix-reeks Sex Education.

Het idee achter het verhaal van GRID: Legends is echter bijzonder clichématig en de tussenfilmpjes voelen nogal fake aan, waardoor je je nooit echt betrokken voelt bij wat er allemaal aan de gang is. Er zit ook nooit een spanning op, want bij het merendeel van de races moet je ergens in de top 5 eindigen om verder te kunnen naar de volgende race. Dat het verhaal ook nul rekening houdt met de prestaties die je levert, helpt ook niet. Het is een beetje belachelijk om iedereen te horen klagen over het moeilijke seizoen als je net vijf races op een rij hebt gewonnen.

De moeilijkheidsgraad van GRID: Legends ligt dan ook te laag. Speel je op medium en kan je een beetje overweg met een auto, dan win je elke race met de vingers in de neus. Zelfs toen we de AI op hard zetten wonnen we nog vrij eenvoudig. Gelukkig kan je een heleboel opties aanpassen om het een stuk uitdagender te maken, maar het is toch een beetje vreemd dat de gemiddelde moeilijkheidsgraad zo laag ligt. Als speler ben je dan verplicht om een pak assists uit te gaan zetten, maar dan moet je weer uitkijken dat het allemaal niet overhelt naar de andere kant. Een dunne lijn dus waar GRID: Legends zich wankel over beweegt. Het racen in GRID: Legends zit nochtans niet slecht. De verschillende wagens voelen ook echt anders aan en je zal altijd een beetje moeten wennen aan de nieuwe rijstijl, maar je kan uiteindelijk te veel fouten maken, waardoor je niet helemaal tot het uiterste wordt gedreven.

De Story Mode is natuurlijk niet alles wat er te beleven valt in GRID: Legends. Er is ook een heel Career Mode en dan kan je je natuurlijk meteen afvragen waarom die niet gewoon geïntegreerd is in het verhaal en om eerlijk te zijn hebben wij ook geen antwoord op die vraag. In je carrière verloopt alles zoals je dat mag verwachten in een racegame. Je rijdt wat events, wint races, verdient geld en speelt de volgende reeks races vrij. Dat patroon herhaal je heel de tijd, met ook hier weer weinig echt iets dat je in de game sleurt. GRID: Legends wordt zo al snel saai. Upgrades aan auto’s kan je uitvoeren nadat je er bepaalde afstanden mee gereden hebt, waarna je geld mag uitgeven om ze beter te maken.

Nochtans is er best wel wat afwisseling in het type auto’s waar je meer rijdt en zijn er leuke zijevents, zoals Elimination of Drift, maar om de een of andere reden blijft het toch vooral veel van hetzelfde. Zelfs meer dan 130 tracks (al bevinden die zich op slechts 22 locaties) en een flink pak wagens kunnen daar weinig aan veranderen.

Gelukkig kan je ook online gaan racen, wat toch onmiddellijk iets meer spanning toevoegt. Leuk is dat je in GRID: Legends in het midden van een race kan inspringen. Een online race moet immers niet volledig bevolkt worden en zal dan aangevuld worden met AI-racers. Wil iemand deelnemen aan die race, dan wordt hem een random AI toegewezen en krijg je de controle over het stuur. Je beloningen aan het einde van de race zijn wel afhankelijk van het percentage van de race dat je zelf gereden hebt. Het zorgt er in ieder geval voor dat je nooit lang moet wachten voor een online race, zeker aangezien alle beschikbare platformen samen kunnen racen. Het is ook online dat je je echte skills zal moeten bovenhalen, wat het des te jammer maakt dat je offline nooit echt wordt uitgedaagd door de game.

Je kan ook je eigen events in elkaar steken, waarbij je zelf mag kiezen waar, met welke auto’s, bij welk weer en of je al dan niet gebruik wil maken van boosts. Heb je een favoriete opstelling gevonden, dan kan je die zelfs opslaan, zodat je gemakkelijk je vrienden of andere spelers kan uitdagen om een rondje te rijden.

Het Nemesis-systeem keert ook terug. Tik je een paar keer een andere auto aan, dan zal die een beetje slechtgezind op je worden agressiever rijden ten opzichte van je. Het kan zelfs dat je nemesis je ‘achtervolgt’ doorheen verschillende online races, dus kijk uit dat je niet te veel vijanden maakt. Het valt in ieder geval wel op dat er werk is gemaakt van de AI van de verschillende rijders, want je kan hier en daar duidelijk de verschillende racestijlen ontdekken. Zo weet je na verloop van tijd wie voor je uit de weg zal gaan en wie je gewoon van de baan durft te rijden. GRID: Legends schuwt ook de spins en andere fouten niet, wat het realisme toch ten goede komt.

Visueel doet GRID: Legends wel zijn best, met veel aandacht voor alle aanwezige racebolides en de verschillende locaties waar je moet racen. Het is ook leuk dat er een flink aantal elektrische wagens aanwezig zijn, iets wat we nog niet al te vaak in andere racegames hebben gezien en die toch een ietwat andere race-ervaring geven. Op vlak van geluid is de soundtrack flink opzwepend, al kan dat in saaiere races eerder irritant overkomen, en is het leuk dat er steeds een announcer aanwezig is op je races. Al vertelt die niet altijd de meest interessante dingen voor je.