REVIEW | No More Heroes III is weer op volle kracht

No More Heroes, dat is een franchise die staat voor flitsende actie, knotsgekke humor en een typische Japanse vibe zoals we die in de betere anime terugvinden. Intussen zijn we weeral toe aan het derde deel en Travis Touchdown is terug en heeft nog nooit zo’n grote bek gehad. Terecht, want hij heeft zich sinds de eerste game helemaal opgewerkt naar de top. Maar komt daar een einde aan wanneer aliens zich komen moeien op Aarde? 

Travis Touchdown en zijn laser-katana zijn terug van weggeweest en samen met zijn vrienden spelen ze een hele dag games en profiteren ze van het leven. Dat verandert snel wanneer de alien prins Jess Baptiste VI (FU voor de vrienden), samen met negen trawanten de Aarde probeert te overmeesteren. Nadat er tal van steden worden opgeblazen en wereldleiders uitgeschakeld zijn, heeft Travis er genoeg van en gaan ze de strijd aan. De hele intro en ook vele cutscenes daarna worden mooi getekend in beeld gebracht, zoals een anime. Er zijn dus tien eindbazen en dus blijft het doel van No More Heroes III hetzelfde als dat van zijn voorgangers: knok je een weg naar de top. 

De hele game is gevuld met waanzinnige en vreemde momenten. Wil je het spel opslaan? Gewoon even een toilet bezoeken. Een eindbaas verslaan? Bezoek hem even terwijl hij een theekransje houdt met een andere baas. De game zit vol met verwijzingen naar films, games, en anime. Er is een karaoke battle. Er is een vijand met handen als tepels. Lees je dat goed? ER IS EEN VIJAND MET HANDEN ALS TEPELS! 

Ondertussen breekt Travis voortdurend de vierde muur en daarmee is hij officieel de Deadpool onder de gamehelden. Een Deadpool die blijkbaar bol staat van de LSD. De humor is vrij hit-or-miss. Ofwel valt alles netjes op zijn plek en ga je plat van het lachen, ofwel weet je totaal niet waar het over gaat en is het gewoon een vreemde boel. Dit is vaak doordat de humor zich baseert op gebeurtenissen uit andere games uit de franchise. Aangezien er al drie games en een spin-off zijn sinds 2007, is het moeilijk om overal in mee te zijn. 

Wanneer je niet met een eindbaas vecht, ga je de strijd aan met alien huurlingen en doe je allerlei klusjes. De gevechten zijn ronduit verslavend doordat de besturing zo simplistisch is en toch efficiënt blijft. Je kunt basis anvallen gebruiken en zult daarmee wel het einde van de game behalen. Leuker is natuurlijk om alle zwakke, sterke, springende, blokkerende en ontwijkende aanvallen te leren zodat je precies weet wat het meest effectief is op elk moment. Vervolgens zijn er nog speciale aanvallen, finishing moves, gokmachine-upgrades en worstelworpen. Na enige tijd is de batterij van je laser-katana leeg en moet je als een gek met de joy-con schudden om deze weer op te laden. Dit moet je dus goed timen want op dit moment ben je erg kwetsbaar. 

Voordat je een gevecht aangaat, kun je wat te eten halen. Voedsel geeft je een tijdelijke bonus in het komende gevecht. Blijkt het gevecht alsnog te moeilijk? Dan krijg je een willekeurige bonus wanneer je sterft voor je volgende leven. Dan is er ook nog het interessante gokmachinesysteem. Wanneer je een vijand neermaait, begint de slotmachine te draaien. Heb je drie icoontjes op een rij dan word je tijdelijk sterker, stijgt je verdediging of krijg je een volle levensbalk. Het loont dus om eerst het kleine grut te doden voordat je de sterke vijanden aanvalt.

Travis heeft ook een mechanisch pak waarmee hij door de ruimte kan vliegen. Deze gevechten spelen zich af tussen de planeten van het zonnestelsel en vormen vaak een soort bullet hel waarin je voortdurend als een gek alles moet ontwijken. Ondertussen blijf je op de zwakke plekken van je tegenstander knallen. Deze gevechten zijn best pittig, maar duren vooral veel te lang en zijn nogal eentonig. Het moment waarop je als Iron Man doorheen het universum vliegt om aliengoden te bestrijden is dus eentonig en dat zegt veel over de waanzin van de rest van het spel. Zijmissies kunnen ook alle kanten opgaan. Je doet allerhande klusjes zoals gras maaien, bomen planten, schorpioenen verzamelen, verstopte toiletten repareren, een krokodilleninvasie tegengaan, eindbazen nog een keer verslaan met een tijdmachine en noem maar op. Vooral de afwisseling tussen intergalactische superheld en loodgieter blijft hilarisch. 

Soms heb je wel wat geduld nodig met No More Heroes III. De kleine open wereld is vrij gebrekkig en je loopt zo door muren heen. Wanneer je op de motor rijdt, lijkt het spel ook niet te snappen wanneer je nu naast of tegen een ander voertuig rijdt. Toch echt wel fouten die niet in een afgewerkt spel thuishoren. Het spel zit boordevol kleine maps die door snelwegen met elkaar gekoppeld zijn. Telkens je naar een ander terrein gaat, een gebouw betreedt of een gevecht start; krijg je een laadscherm te zien. De duur daarvan valt best mee, maar het stoort wel op den duur.