REVIEW | Quake remaster behoudt veel charmes

Quake is een legendarische FPS-game die weinig introductie nodig heeft. De shooter zag op 22 juni 1996 het levenslicht en was een mijlpaal voor zijn generatie. Vijfentwintig jaar na datum is de game één van de nieuwste passagiers op de remaster hype train.

De remaster bundelt eerdere uitbreidingen Scourge of Armagon, Dissolution of Eternity en Dimension of the Past met een nieuw sausje in de vorm van Dimension of the Machine uit de keuken van MachineGames (die we kennen van de jongste Wolfenstein games). Beginnen doe je echter altijd bij het begin en daarom startten we met een kleine opfrissing van de oorspronkelijke game. De basis van Quake bleef gelukkig dezelfde, want het ruimtegespuis heeft opnieuw snode plannen. Je moet je een weg banen naar het einde van de levels door de verschillende monsters een kopje kleiner te maken. Vergeet daarbij niet om naast wapentuig ook enkele health packs op te pikken zodat je dat einde wel degelijk haalt.

Dat deel van de game heeft de tand des tijds wonderwel doorstaan en in de remaster ziet alles er visueel net dat tikkeltje beter uit. De gebruikelijke zaken zoals textures, verlichting en ontwerp van de omgevingen werden onder handen genomen. Het design van de monsters kreeg hier en daar ook een update zoals een remaster betaamt. Let wel, we willen die verbeteringen niet te veel krediet geven, maar vijanden een kopje kleiner maken is nu eenmaal leuker als het ook visueel wat beter uit de verf komt. Als je liever terugkeert naar het verleden kan dat, want met één druk van de knop schakel je alle snufjes uit en waan je jezelf terug in 1996.

In deze ‘nieuwe game’ leunen de levels qua look and feel nog altijd dicht bij elkaar aan en dat blijft een probleem. Het plezier van zo’n game te spelen moet het daardoor hier en daar toch afleggen tegen het monotone of saaie gevoel dat je besluipt. Gelukkig trakteert men ons met Dimension of the Machine op een nieuwe uitdaging. Dat is vrij letterlijk te nemen, want de moeilijkheidsgraad ging gevoelig de hoogte in. Op de standaard moeilijkheid was het origineel een aangenaam weerzien, terwijl deze uitbreiding voor het nodige bloed, zweet en tranen gezorgd heeft. Dat geweld komt dan ook nog eens erg mooi op je af, want de omgevingen zien er hier wél prachtig uit. De invloed van meer moderne games is duidelijk te zien en dat is een aangename stijlbreuk met de andere levels.

Als je alles onder de knie hebt kan je ook in een waaier aan multiplayer modi crossplatform aan de slag. Offline hebben we het corona-gewijs helaas niet kunnen testen en online loopt het ook wat stroef. De verbinding leek wel uit 1996 te komen waardoor we dat moeilijk kunnen beoordelen.