REVIEW | NEO: The World Ends With You

Na 15 jaar brengt Square Enix een vervolg uit op de niche JRPG The World Ends With You. Die kon in het DS-tijdperk op een vrij warm, maar beperkt onthaal van liefhebbers rekenen.  Na een remake voor de Switch en een anime, neemt men ons nu wederom mee naar de Shibuya-wijk van Tokio om opnieuw de Reapers Game te spelen. Wat is de aanleiding, wie zijn de spelers en wat voor onprettige missies staan onze helden te wachten?

NEO: The World Ends With You is een vervolg op het origineel, waarbij achtergrondkennis van de eerste game natuurlijk mooi meegenomen is. Er zullen immers heel wat personages en referenties opduiken. Spelers die het origineel op de DS of de remake op de Switch gespeeld hebben, zullen dus zeker al een streepje voor hebben. Zij die niet over deze platformen beschikken of liever een veel snellere recap wensen, kunnen ook toevlucht nemen bij de recent uitgebrachte anime. Deze 12 afleveringen durende anime geeft kort en bondig alle belangrijke gebeurtenissen uit de eerste game weer.

Het verhaal speelt zich af na de gebeurtenissen uit de originele game. Enkele nieuwe personages (Rindo, Fret en Nagi) bevinden zich midden in een nieuwe versie van de Reapers Game. Uiteraard hebben ze nog geen enkel besef van hetgeen dit allemaal inhoudt, maar na enkele dagen spelen, beseffen ze maar al te goed dat het menens is. Gelukkig krijgen ze ook hulp van een aantal oude bekenden en zit het spel tjokvol nieuwe, interessante, gedenkwaardige en kleurrijke personages. Net zoals origineel is het verhaal dus zeker spannend genoeg om je aan het scherm gekluisterd te houden. Dit verhaal wordt door een mix van ingesproken passages en een comic-achtige weergave verteld. In dat opzicht heeft het vaak heel wat weg van een game uit het Visual Novel-genre, uiteraard aangevuld met de nodige game-elementen.

Op vlak van gameplay hoef je niet te vrezen dat je zonder enige ondersteuning het diepe in gegooid wordt. Het spel begint namelijk erg rustig en overloopt op een erg vlotte en natuurlijke manier de basisgameplay en -opzet, zodat iedereen voldoende snel uit de startblokken kan schieten. Sowieso zal deze voor iedereen initieel wat aanpassen zijn, want het spel maakt de overstap naar volledige 3D-combat. Je kan die het beste met een typische arena brawler vergelijken, maar de uitwerking ervan is prima en baseert zich nog steeds op hetgeen dat het origineel typeerde: de player pins.

De vele player pins in de game geven je bepaalde speciale krachten en aanvallen. Zo zullen sommige pins je vijanden met vuur, ijs of bliksemschichten bestoken, of zorgen ze er voor dat je personages een aantal rake schoppen en klappen uit kunnen delen. Net zoals in het origineel zal je alle personages in één team op hetzelfde moment besturen. Dit is mogelijk omdat iedere pin aan één welbepaalde knop is toegewezen en op het moment van de aanval het respectievelijke personage ingeschakeld wordt. De andere personages verspreiden zich intussen op het veld en kunnen geen schade ontvangen. Jijzelf kan wel aanvallen ontwijken met een vaste dodge knop. Hierdoor blijft de combat steeds actief en boeiend, terwijl men het pin-systeem ook prima naar 3D heeft kunnen migreren. Een erg geslaagde opzet.

Een nieuwe feature zijn de krachten van onze helden, waardoor men de omgeving kan beïnvloeden door bijvoorbeeld bepaalde gedachten naar anderen over te brengen of iemand zijn geheugen kan aanspreken om zo nieuwe inzichten te verwerven. Bovendien is er ook de mogelijkheid om de tijd terug te draaien, al is dit onderdeel beperkt tot een vast stramien in het verhaal. Deze nieuwe mogelijkheden kan je dan nog eens toevoegen aan het feit dat men voor iets meer variatie in de puzzels gezorgd heeft en een aantal nieuwe ideeën zoals Shibuya Scramble.

Extra handigheidjes kunnen ook verdiend worden aan de hand van talloze sidequests, vermomd als social network interactions. Door tal van personages te helpen en een netwerk op te bouwen, kan je een aantal Quality of Life-zaken zoals het chainen van meer enemy encounters of het equippen van dezelfde soort player pins bekomen. Ten opzichte van het origineel vallen er sowieso heel wat meer pins, kleren en eten te bespeuren. Jezelf aankleden geeft een permanente boost aan je stats zolang deze kleren gedragen worden, terwijl het eten van allerhande soort voedsel een eerder tijdelijke boost geeft.

Daar waar de meeste oude features een geslaagd likje moderne verf gekregen hebben en veel nieuwe features ook prima uit de verf komen, heeft men in de versie die wij voor release hebben mogen testen wel de bal wat misgeslagen wat de moeilijkheidsgraad betreft. Je kan het spel in meerdere moeilijkheidsgraden spelen, waarbij men aangeeft dat het soort gedropte pins zal verschillen. Tevens kan je ook je level extra verlagen om een hogere droprate te bekomen. Op zich een prima oplossing om zo de nodige uitdaging te bezorgen en de meer vaardige spelers onder ons iets minder te laten grinden. Wel is het helaas zo, dat het aantal te verdienen ervaringspunten ook stevig de dieperik in gaat naarmate je voor een gemakkelijkere moeilijkheidsgraad opteert.

Het verschil is namelijk zo groot dat mensen die op easy spelen binnen enkele uren zwaar onderleveled zijn. Je zal op easy al stevig (concreet: letterlijk heel wat uren) moeten grinden om dit verschil bij te kunnen houden, wat toch ook niet de bedoeling kan zijn. Gelukkig valt de moeilijkheidsgraad op eender welke moment aan te passen, maar het kan dus niet de bedoeling zijn om na een 10-15 uur de meer casual speler of zij die zich hoofdzakelijk op het verhaal willen richten een dergelijke grind voor te schotelen. Nu kan het goed zijn dat er nog het één en ander gebalanceerd wordt, maar een gewaarschuwd speler is er twee waard. Op die manier kan je een iets moeilijke boss fight op easy zetten, maar opteer je voor de gewone fights best minstens voor normal.

Tot slot verdient het audiovisueel aspect van de game zeker een pluim. De sfeer en looks werden, 15 jaar na dato, prima naar 3D overgebracht en vallen nog steeds erg uniek te noemen. Ongetwijfeld zullen velen de vergelijking maken met een titel als Persona 5 of Tokyo Mirage Sessions, maar deze franchise had reeds jaren voordien een gelijkaardige stijl. De soundtrack bestaat uit tientallen oude deuntjes, maar ook veel nieuwe deuntjes en nieuwe remixes van de klassiekers uit het origineel. J-pop, J-rock en veel meer staat je in het trendy uitziende Shibuya op te wachten.