REVIEW | Biomutant brengt plezier zonder al te veel gedoe

Biomutant is de allereerste telg van Zweedse ontwikkelaar Experiment 101, een redelijk nieuwe studio opgericht door voormalige werknemers van Avalanche Studios. Die kennen we van de Just Cause-serie en zoals het hen betaamt, brengt ook Biomutant een gigantische open wereld met een resem aan keuzes, quests en gevarieerde combat. "Fun in a good way", zoals ze het zelf omschrijven, en voor het grootste deel slagen ze daar ook in. 

Het spel begint met de ogenschijnlijk grootste en misschien wel moeilijkste keuze van allemaal: het creëren van je bloedeigen, ratachtig knaagdier als protagonist. Zelfs hier lijken de mogelijke opties al oneindig. Je kiest een class, verschillende attributen die je character er uniek doen uitzien, welke giftige stoffen hij of zij het beste tegen bestand is en zelfs welke natuurlijke of minder natuurlijke kleurtjes de vacht van je vlooienbal bestrijken. Al deze keuzes zijn leuk, en geven het gevoel dat je effectief een heel uniek character aan het maken bent, maar tegelijkertijd is het heel overdonderend en kom je pas later in het spel te weten wat jouw keuzes nu net betekenen. 

Het verhaal dat Biomutant vertelt begint redelijk simpel. Jij bent een ronin, een krachtige strijder die na lange tijd terugkeert naar zijn geboorteplek om deze te redden van een snel opdravende ondergang. De Tree of Life, die alle leven ondersteunt en mogelijk maakt, wordt aangevallen door verschillende Puffs die zijn wortels langzaam maar zeker opknabbelen. Daarnaast borrelt er ook nog eens heel wat giftige slurrie naar het oppervlak, overblijfselen van Toxanol, een bedrijf dat uiteindelijk zijn eigen teloorgang teweegbracht door overmatige vervuiling.

Biomutant probeert te doen wat anderen in het genre al zo vaak probeerden: de keuzes van de speler een impact laten hebben op het verloop van een verhaal. In tegenstelling tot veel van die anderen, hadden we hier wel effectief het gevoel dat we zelf bepaalden hoe het verhaal liep. Naast de grote dreiging van de Puffs zijn er namelijk ook verschillende clans die hun eigen weg zoeken in de wereld. Je kan kiezen om hen te helpen, en het territorium van andere clans te veroveren, of je kan kiezen om deze clans volledig te negeren en helemaal op je eentje de Tree of Life te redden. Denk je de Tree of Life helemaal niet nodig te hebben om te overleven, staat het je ook volledig vrij om dit probleem te negeren. 

Ondanks het feit dat jij de enige bent die ogenschijnlijk de wereld kan redden, blijft het verhaal redelijk oppervlakkig en soms zelfs wat kinderachtig. De keuzes die je maakt zullen dus nooit echt hartverscheurend zijn of je een gevoel van extreme euforie bezorgen. Het stelt Biomutant open aan een veel groter publiek, waaronder jongere kinderen, wat heel mooi is om te zien. Voor de hardcore RPG-fans is het dan weer mogelijk dat dit niet het diepgaande verhaal is waar ze op hoopten. 

Als ronin ben je natuurlijk getraind in verschillende gevechtsstijlen, en het is dan ook daar waar Experiment 101 zijn kennis laat zien. Zoals een goede RPG het betaamt geeft Biomutant je de keuze hoe je gevechten wil aanpakken. Hak je vijanden in twee met een gigantisch zwaard, of doorzeef ze met een heuse storm van kogels, voor het meeste wat je kan bedenken hebben ze een antwoord. Combineer dit met een resem aan upgrades, speciale aanvallen en upgrades per wapentype en het zal een hele tijd duren vooraleer je alles ontdekt hebt. Gooi daar nog eens een heleboel mounts bovenop, waarvan je sommigen ook nog eens kunt gebruiken in gevechten, en de visueel prachtige wereld van Biomutant bloeit helemaal open.

Waar de vloeiende gameplay en vlotheid van het spel wat stokt, zijn de verschillende menu's, ontelbare opties voor crafting en loot. Zo extreem veel loot. Dit is het deel van de game waar je een redelijk deel zal spenderen, en veel uitleg wordt er niet gegeven. Zo kan je armor en wapens modificeren of zelfs van nul zelf maken, maar hoe dat net gebeurt is aan de speler om te ontdekken. Hierdoor kan je wel eens een heel goed stukje loot verkwanselen aan een waardeloze upgrade, maar uiteindelijk leer je wel snel bij. 

De wereld van waarin je vertoeft is simpelweg een streling voor het oog. De kleuren spatten van het scherm in de verschillende regio's waarin je vertoeft, de designs van de inwoners van de wereld en de monsters die je zal verslaan zijn stuk voor stuk uniek. Ook hier heeft Experiment 101 weer gekozen voor een stijl die iets minder serieus is, en zelfs wat cartoonesk. Het geeft een gelijkaardig dilemma als bij het verhaal: er is een kleinere instap voor jongere gamers, terwijl de hardcore RPG-fans hierop misschien zullen afknappen.

Opvallend aan Biomutant is het gebrek aan voice acting, ook al is die uitspraak niet volledig waar. Het volledige spel wordt namelijk beschreven door één enkele verteller, die het brabbeltaaltje van de personages vertaalt, beschrijft hoe ze zich misschien voelen en wat de volgende stap kan zijn in je avontuur. Het is een ietwat gewaagde keuze, maar wel eentje die werkt. De verteller heeft een aangename stem, en zorgt ook voor wat humor. We zouden het vreemder vinden mocht onze harige protagonist opeens zijn kleine mond opentrekken, ook al stond die net nog met een shotgun te zwaaien. Ook de muziek is een sfeervol en past perfect bij het plaatje, al kan deze soms wel eens verdwijnen naar de achtergrond in de hitte van een gevecht.