REVIEW | Doom 3: VR Edition

Doom 3 is de game die John Carmack negen jaar geleden op de E3 in VR liet zien op een prototype VR-headset en de derde Doom heeft inmiddels ook al een paar zeer degelijke fan made ports gekregen voor VR-headsets op pc en de Oculus Quest. Nu heeft de horrorshooter van id Software, zeventien jaar na zijn originele launch, ook een officiële VR-release beet op PlayStation 4. Wij plaatsten een PlayStation VR-headset op onze kruin, namen een Aim Controller in de hand en waanden ons voor deze recensie even zelf in die beklemmende onderzoeksfaciliteit op Mars waar de hel losbarst.

Doom 3 zal altijd het buitenbeentje blijven in de langlopende shooterreeks. Hoewel het natuurlijk nog steeds een fantastische shooter was, zorgde het wat slomere tempo en de grotere focus op sfeer en horror vooral voor verdeeldheid bij de release in 2004. Je brengt een groot deel van je tijd door met slenteren door een labyrint van pikdonkere gangen, terwijl bezeten mariniers en het bekende hellegebroed je de stuipen op het lijf jagen. Inmiddels heeft de reeks zich vanaf de uitstekende 2016-reboot opnieuw genesteld in de razendsnelle arena-achtige actie, een game die in 2017 met Doom VFR al een eigen VR-variant kreeg. Al is het wel zo dat het angstaanjagende Doom 3 met zijn claustrofobische omgevingen zich op papier eigenlijk beter leent voor het VR-medium.

Ontwikkelaar Archiact, die met het onderwateravontuur Freediver: Triton Down al wat ervaring heeft met virtual reality, heeft een eenvoudige port afgeleverd van de BFG-editie van Doom 3, dat is dus inclusief de uitbreidingen ‘Resurrection of Evil’ en ‘The Lost Missions’. Er zijn wel een paar kleine aanpassingen doorgevoerd die helpen om je volledig onder te dompelen in de sfeer van de game. HUD-elementen zoals je gezondheid en bepantsering zijn verplaatst naar het apparaat rond je pols en munitietellers zijn geïmplementeerd in de wapengrepen, zodat je in een oogopslag alle nodige info ziet.

Toch heeft Doom 3: VR Edition aanvankelijk moeite om ons ervan te overtuigen dat we in een andere realiteit zijn gestapt. Van zodra je de headset over je ogen trekt en het eerste menselijke personage tegenkomt, merk je dat de schaal echt helemaal fout zit. De NPC’s van de game lijken echt ieniemini klein en ook allerlei omgevingsdetails lijken veel kleiner dan ze zouden moeten zijn in verhouding met ons personage. Bij de instellingen is er wel een optie om je lengte in te stellen, maar het hilarische schaalprobleem krijg je nooit helemaal opgelost en het doet echt afbreuk aan de hele beleving.

De tussenfilmpjes halen je ook even uit je VR-bubbel en worden vlak weergegeven in de bioscoopmodus van de PSVR-headset. Wat tijdens die scènes ook opvalt, is dat Doom 3 visueel zijn gezegende leeftijd niet kan verstoppen, maar ook in-game hebben de graphics er nog nooit ouder uitgezien. Nu je er letterlijk met je neus bovenop zit, vallen al die platte textures en vlakke voorwerpen natuurlijk veel harder op. De lage resolutie van de stilaan verouderde VR-technologie van PlayStation helpt ook niet echt.

Hoewel het dus allemaal visueel behoorlijk achterhaald is, heeft ‘midden in de actie zitten’ nog altijd het gewenste effect. De manier waarop Doom 3 angst en sfeer opbouwt, werkt nog effectiever in VR. De donkere, sfeervolle locaties die we slechts gedeeltelijk oplichten met onze zaklamp geven het juiste verontrustende gevoel, de soms krappe omgevingen voelen daadwerkelijk claustrofobisch aan en de jump scares zorgen voor een zweem van verhoogde paniek.

De schietpartijen waarin we al die demonen terug naar de hel knallen, worden ook onmiddellijk meeslepender. Met een Dual Shock-controller speelt Doom 3: VR Edition grotendeels als een traditionele shooter, behalve dat je de wapens richt met je eigen handen via de bewegingsgevoelige besturing van de controller. Dat is wat minder nauwkeurig, maar het lazervizier op de meeste wapens helpt daarbij. Het werkt naar behoren en het is zeker een goed alternatief om de game zo te spelen, maar de beleving is zonder twijfel het best met een PlayStation Aim-controller. Met het geweerachtige stuk plastic, dat ooit gebundeld zat bij de VR-game Farpoint, heb je echt het gevoel een krachtig wapen in handen te hebben. De immersie ligt zo toch echt een stuk hoger. De Move-controllers worden overigens niet apart ondersteund.

Doom 3 is dan wel niet zo’n hyperkinetische shooter als de vervolgdelen die nu furore maken, maar het blijft wel een van origine snelle pc-shooter die nu in een VR-headset is gepropt. De eigenlijke actie blijft razendsnel en dat maakt het een zeer intense VR-ervaring. Vijanden worden trouwens voortdurend achter je gespawned en het constante draaien en het hoge tempo kan het spelercomfort wat in de weg zitten. Omdraaien is afhankelijk van de analoge sticks (er is zelfs een quick-turn van 180°) en niet van je fysieke bewegingen. De teleportatie-besturing uit Doom VFR zit hier niet in. Je speelt dit altijd op een vloeiende, zeer traditionele manier. Je kunt er wel voor kiezen om met de rechterstick stapsgewijs te draaien of met een vignet het gezichtsveld verder te verkleinen om bewegingsziekte tegen te gaan. Voor ondergetekende, die zelden ziek wordt van virtual reality, was dit een aangename ervaring, maar wie makkelijk misselijk wordt, houdt hier toch best rekening mee bij een eventuele aankoop.