REVIEW| Gods Will Fall breekt heel wat beloftes

Wie ooit een trailer heeft gezien van Gods Will Fall, zal ongetwijfeld onder de indruk zijn van de voorziene beelden. Strijders uit de klassieke oudheid gaan met zwaarden en brute kracht gigantische monsters te lijf. De scènes stralen coolheid uit en zouden met enkele kleine aanpassingen zo op de cover van menig metal-album thuishoren. Over metal gesproken, de actievolle soundtrack laat de testosteron door je lijf gieren. Helaas zijn de trailer en de effectieve gameplay elkaars tegenpolen. 

Gods Will Fall geeft je de controle over acht Keltische schipbreukelingen die aanspoelen op het eiland van de goden. Het zijn enkele van de beste vechtersbazen die hun stam te bieden heeft en ze zijn op missie om de goden een kopje kleiner te maken. Dat is meteen het enige beetje plot dat deze game te bieden heeft. Na een korte tutorial, ga je op verkenning doorheen het eiland. In totaal zijn er tien poorten die leiden naar tien levels. Het bestaan van dit eiland is niet echt zinnig en je soldaten lopen niet erg snel. Een simpel keuzemenu om een level aan te duiden had handiger geweest. 

Je kiest telkens een soldaat en stuurt deze alleen door de poort, op zoek naar een god en zijn minions. Elke soldaat is willekeurig aangemaakt aan de start van het spel en heeft ook unieke statistieken. Zo zal het ene personage wat sneller lopen en kan het andere personage meer schade aanrichten met zijn of haar bijl. Gaandeweg vind je verschillende wapens terug die je kunt uitdelen. Zodoende krijg je na verloop van tijd een uniek leger bij elkaar dat ook sociale banden met elkaar ontwikkelt. Zo kan het zijn dat je soldaat sterft tijdens zijn missie. Als achteraf blijkt dat hij getrouwd is met één van je andere soldaten, zal dit negatieve gevolgen hebben op haar statistieken.

De eigenlijke gameplay is standaard  in opzet. Je hebt een normale aanval, een sterke aanval, een aanval tijdens een sprong en voorwerpen om te gooien. Daarnaast kun je jezelf ook verdedigen, waarbij goede timing een tegenaanval uitlokt. Veel games maken gebruik van dit patroon. Helaas hebben de meeste games een betere executie van de animaties. Een sprong aanval werkt niet als je ook maar een pixel van de perfecte plek verwijderd bent en de animaties tijdens het vechten zien er nogal houterig uit. 

De beste gevechten wachten steeds op het einde van elk level, wanneer je de eindbaas uitdaagt. Elke god heeft een unieke aanval en vraagt goede timing, wat denkwerk en een speciale manier om je aanvallen in te zetten. De ene god slingert allerlei rommel naar je hoofd en de andere god zal je proberen te raken met tentakels. Je zult het patroon van de gevechten moeten leren en dus zullen er behoorlijk wat van je soldaten sneuvelen vooraleer je alles tot in de puntjes meester bent. Krijg je een level niet verslagen, dan is het game over vanwege de permadeaths en moet je met een nieuwe crew aan de slag.

Telkens je een nieuwe game start, wordt de moeilijkheidsgraad van elk level en de aanwezige minions willekeurig bepaald. Hierdoor is elke playthrough anders en weet je nooit goed wat je moet verwachten. De beste strategie is dus om het makkelijkste level eerst te verslaan en met de gewonnen wapens en goederen een andere god uit te dagen. Je merkt echter nooit hoe moeilijk een level is totdat je er middenin zit. Dit zorgt voor flink wat frustratie, maar geeft flink wat herspeelbaarheid voor gamers die hier geduld voor kunnen opbrengen. 

De grafische stijl van Gods Will Fall heeft een zekere charme. Voornamelijk het hoofdeiland voelt aan alsof het een levend schilderij is dat je kunt verkennen. Wat de levels betreft zijn er zowel prachtige als eentonige gebieden. Het jammerlijke is dat elk level heel repetitief is en telkens zie je dezelfde boom, steen of struik weer verschijnen. Ook hier zijn het vooral de eindbazen en hun omringende terreinen die het best zijn uitgewerkt. Ook de muziek steekt hier een tandje bij en verhoogt de sfeer.