REVIEW | Cyberpunk 2077 verspeelt potentieel in een wereld vol bugs

“In 2077 ben je pas een crimineel als je wordt betrapt. In Night City kun je alles worden wat je maar wil, zolang je lichaam de prijs kan betalen. Dus pluk de dag en steek het in brand!” - Met die inmiddels bekende woorden spreekt Keanu Reeves ons toe in de reclame van Cyberpunk 2077, het meest gehypte spel van 2020. Het doet dromen van haast eindeloze mogelijkheden, waarin de wereld aan je voeten ligt. Wij zochten voor je uit of ontwikkelaar CD Projekt RED de grote verwachtingen heeft kunnen inlossen.

Ter info: Zoals altijd is ook deze recensie geschreven naar aanleiding van de huidige staat van het spel. We begrijpen dat problemen tegenwoordig met patches worden verholpen, maar kunnen uiteraard enkel een mening vormen over wat we tijdens onze eigen speelsessies hebben ervaren. Er wordt in deze recensie, waarvoor we de pc-versie speelden, dan ook geen rekening gehouden met eventuele toekomstige verbeteringen.

Je kruipt in de huid en machinerie van V, een huurling die gevaarlijke jobs aanneemt in de groezelige onderwereld van Night City. Eén van deze jobs verloopt niet zoals gepland en daar gaat het hoofdverhaal van start. Het verhaal neemt je mee naar alle uithoeken van Night City, van de meest triestige sloppenwijken tot de meest luxueuze wolkenkrabbers. Antwoorden leveren vaak meer vragen op en het einde smaakt naar meer. Meer gaan we je hier niet over vertellen, aangezien het verhaal een van de absolute hoogtepunten is van de game en we niet al te veel spoilers willen delen.

Je kunt V helemaal customizen zoals je dat zelf wil. Alle geslachten, kapsels en make-up mogelijkheden zijn daarbij vrij door elkaar te gebruiken. Je kunt tattoos kiezen of cybernetische aanpassingen doen, waardoor je metalen lijntjes doorheen je gezicht hebt lopen. Ondanks de vele mogelijkheden is het voor sommigen onder ons waarschijnlijk de ogen uit het cyberhoofd kijken eenmaal je de talloze NPC's ziet met opties die je zelf niet hebt jammer genoeg. Dik, dun, metalen armen of knieën, ogen die vervangen zijn door verrekijkers, je kunt het zo gek niet bedenken of een NPC loopt ermee rond.

Daarnaast kun je V ook een unieke achtergrond geven. Komt je personage uit het zakenleven, is hij opgegroeid in de sloppenwijken of is hij een nomade die in de dorre vlakte buiten Night City leeft? Deze achtergronden bepalen de inhoud van de (best lange) tutorial en hoe het hoofdverhaal van start gaat. Daarnaast krijg je soms enkele extra zinnen dialoog in conversaties, maar die zijn vaak optioneel en dienen louter als bijkomende informatie. Echter, er zijn ook leukere gevolgen van je beginkeuze: als nomade kun je bijvoorbeeld andere nomaden tegen het lijf lopen, die je extra informatie verschaffen over de locatie van een gezocht persoon. Zodoende kun je af en toe op iets eenvoudigere wijze een missie afwerken. Het biedt zeker een meerwaarde, maar misschien wel niet in die mate dat je het spel drie keer opnieuw speelt om een totaal andere spelervaring te genieten.

Na de intro ga je aan de start met de hoofdmissies, die boordevol actie en betekenisvolle dialogen zitten. De missies geven je een goed idee over de basisconcepten van de wereld om je heen, die helemaal verslaafd is geraakt aan cybernetische technologie. Daarnaast is de campaign iets wat je vooral ondergaat. Er zijn beperkte keuzes te maken om je verhaal in een bepaalde richting te duwen, al heb je ook best wel zaken die impact kunnen hebben binnen de zijmissies. Deze optionele missies binden het geheel dan ook mooi aan elkaar, met interessante inhoud, gewaagde onderwerpen en meer. Je keuzevrijheid qua aanpak is ook net wat ruimer te noemen in de zijmissies dan bij de hoofdmissies zelf.

Zoals we gewend zijn van een RPG, stijgt je level naarmate je speelt en dat opent de deur voor heel wat nieuwe vaardigheden, mogelijkheden, tweaks. Wil je sterker worden of net intelligenter? Wil je deuren kunnen openbeuken of net vijanden blind kunnen maken voor je acties? Elke vaardigheid heeft een heleboel specialisaties die zowel passieve als actieve effecten hebben. Wie punten uitgeeft aan atletische vaardigheden zal sneller genezen en ondervindt iets minder last van kogels, terwijl een handiger persoon dan weer sterkere wapens kan creëren. Je maakt dus een voortdurende afweging over de speelstijl die je wil hanteren en hierin zijn daadwerkelijk grote verschillen terug te vinden. De vrijheid hier is best aanzienlijk te noemen, los van de cybernetische uitbreidingen die je kunt aankopen en in je lijf kunt monteren. Denk hierbij aan metalen benen waardoor je een "dubbeljump" kunt uitvoeren of "Mantis Blades", zwaarden die uit je armen tevoorschijn komen en vijanden van hun ledematen ontdoen wanneer je ze bespringt.

Deze immense verschillen in gameplaymogelijkheden, gekoppeld aan de interessante verhaallijnen, vormen de kern van het spel en die staat bijzonder solide. Als je dan nog beseft dat je heel wat wapens hebt die je kan tweaken en verbeteren tot zelfs slimme wapens wiens kogels een bochtje om kunnen en technische wapens met eigen skills, dan weet je dat je aan opties geen gebrek hebt.  Wil je nog meer opties, dan kan je met je cybernetische skills ook gaan scannen en hacken. De tijd vertraagt in deze modus, waardoor je bijvoorbeeld naar iemand kunt kijken, de granaat in zijn broekzak kunt activeren en rustig kunt wegwandelen. Er zijn tal van opties in de scanfunctie, waardoor je alle vijanden in een bepaald gebied kunt zien, bewakingscamera’s kunt overnemen of valstrikken kunt opstellen. Een bijzonder leuke functie die de beste vriend is van wie graag onopvallend te werk gaat.

Ondanks de gigantische hoeveelheid informatie (mails en tekstberichten over politieke standpunten, groeperingen, economie, entertainment enzovoort) die je overal terugvindt over Night City lijkt de wereld soms wel wat leeg qua belevenis. Jammer is het bijvoorbeeld dat je de vele arcadegames die je ziet en tegenkomt niet kan spelen, iets wat toch wel net dat tikkeltje extra uitstraling kan bezorgen. De AI van normale NPC's en voertuigen is ook niet altijd bijster sterk, al weten NPC's zich vaak wel deftig te organiseren en verweren in gevechten zelf. Je bent op dat vlak een actief deel van een soms statische wereld.

Echter, de wereld an sich is wel verbluffend te noemen: de grafische details en lichteffecten (met neonlampen, reclameslogans en hologrammen die om je aandacht smeken) vliegen je om de oren. De staat van de gebouwen en de hoeveelheid afval op straat maken meteen duidelijk in wat voor gebied je zit en de realistische audio en geluidseffecten tillen Night City naar een nog hoger niveau. Zelfs het interieur van de wagens is tot in de puntjes uitgewerkt. Hou er wel rekening mee dat Cyberpunk 2077 je pc tot het uiterste drijft op heel wat vlakken.

Daarmee komen we eigenlijk tot het meest jammere punt van deze game: een lawine aan bugs. Er gaan geen vijf minuten voorbij in de game of er loopt wel wat fout en dit betreft zowel kleine als grote mankementen die je helemaal uit het spel halen. Het gaat vooral over problemen met animaties van de NPC’s. Ze wandelen door muren, in de lucht, door de grond, verdwijnen plots in het niets of zitten vast in een zogenaamde T-pose. Soms zit je scanfunctie vast en blijf je permanent in slowmotion rondlopen. In hoofdmissies op erg spannende momenten weigert een lift plots zijn deuren te openen of kun je een belangrijk voorwerp niet oprapen waardoor je het spel opnieuw moet opstarten.

Een gesprek met mederedacteurs die de PS4-versie op PS5 spelen leert ons voorts dat zij heel vaak crashes hebben (gemiddeld één keer per speluur), evenals de eerder vernoemde bugs, maar dan nog met veel pop-in, wazige textures, lage FPS en bizarre physics. De patches hebben ondertussen wel al wat zaken verbeterd (zoals de standaardkwaliteit van de graphics en een aantal bugs), maar vooral de crashes en voortgangverhinderende foutjes (denk aan een vijand wiens wapens je wel ziet, maar die zelf niet te zien is, of een vijand die te pas en te onpas voorbij obstakels glitcht en dus niet te volgen is) blijven een enorme stoorfactor bij onze op-console-spelende redacteurs.

Natuurlijk zijn niet alle fouten even groot en zijn het vaak ook gewoon kleine dingen zoals onscherpe affiches, audiosporen die elkaar overlappen of solide voorwerpen die door elkaar heen bewegen. Als je de optelsom echter maakt, gaat er bijna geen moment voorbij of er klopt iets niet in het plaatje. Dit zorgt er vaak voor dat spannende momenten hun effect missen en de immersie helemaal verdwijnt, wat erg jammer is voor een game die het net daarvan moet hebben.