REVIEW | Twin Mirror speelt te hard op veilig

Dontnod Entertainment heeft de afgelopen jaren naam gemaakt met episodische verhalende games als Life is Strange en onlangs nog Tell Me Why. De ontwikkelaar pakt het met Twin Mirror echter iets anders aan en komt met een kort en grimmig verhaal over mysterieuze gebeurtenissen in een Twin Peaks-achtig mijnstadje.

Je stapt in de schoenen van Sam Riggs, een journalist en oud-bewoner van het stadje Basswood, die terugkeert naar z’n oude woonplaats om de begrafenis te bezoeken van Nick, zijn voormalig beste vriend. Nick is volgens de officiële rapporten om het leven gekomen bij een auto-ongeluk, maar Sam heeft al gauw vermoedens dat er wat meer speelt. Als hij vervolgens de volgende dag wakker wordt met een kater van jewelste, geen enkele herinnering van de avond ervoor en zijn shirt dat onder het bloed zit, wordt het tijd om op onderzoek uit te gaan.

Tijdens je onderzoek probeer je langzaam de puzzelstukjes op z’n plaats te krijgen: wat is er gebeurd in de bar na afloop van Nicks begrafenis en hoe heeft het auto-ongeluk van Nick plaats kunnen vinden? Om hierop antwoorden te vinden maak je gebruik van je mind palace, een plek waar niet alleen je herinneringen zijn opgeslagen en kunnen worden bekeken, maar waar je ook theorieën kunt vormgeven.

Voordat je kunt reconstrueren wat er precies gebeurd is moet je eerst alle bewijsstukken vinden. Dit betekent dat je locaties zorgvuldig doorzoekt tot je alles hebt gevonden. Dit is vaak makkelijker gezegd dan gedaan, want meldingen om bewijs toe te voegen verschijnen niet altijd meteen, waardoor je soms hetzelfde voorwerp twee of drie keer moet bekijken voordat je het voorwerp als bewijsstuk kunt toevoegen.

Als je eenmaal alles hebt gevonden kan het reconstrueren beginnen. Je moet de juiste bewijsstukken selecteren om zo een gebeurtenis te creëren. Je kunt verschillende hypotheses testen, maar het is vrijwel meteen duidelijk wat de juiste volgorde moet zijn. Zelfs als je er niet meteen uitkomt kun je het zo vaak proberen als je wilt zonder consequenties; het verhaal gaat pas verder als jij de juiste oplossing hebt gevonden.

Op zich niet erg dat er geen consequenties hangen aan het trekken van verkeerde conclusies, maar Twin Mirror wekt in dialogen en dus in de mind palace-gedeeltes steeds de illusie van keuze. Uiteindelijk heeft het overgrote merendeel van de keuzes die je maakt nul invloed op het verhaal. De game heeft vijf verschillende eindes, maar de twee keuzes die deze eindes beïnvloeden zijn allemaal te vinden in de laatste twee hoofdstukken.

Het verhaal is dus vrij lineair, maar ook nog eens retevoorspelbaar. Alle clichés worden uit de hoge hoed getoverd en het is al vroeg duidelijk waar het verhaal heengaat. Je wordt verwacht te geven om de personages in de game, maar omdat je de game in een uurtje of zes uitspeelt is er niet genoeg tijd om relaties uit te diepen. Het helpt ook niet dat de dialogen tussen de personages bewonderenswaardig matig zijn.

Grafisch heeft Dontnod zijn kenmerkende Life is Strange-stijltje ingewisseld voor een iets realistischere aanpak. De wereld en het mind palace zijn mooi vormgegeven en passen perfect in het sfeertje dat Dontnod probeert neer te zetten. Echter zijn de animaties met momenten knullig en loopt de lipsync vaak scheef, wat weer afbreuk doet aan datzelfde sfeertje.

Twin Mirror is het dan ook allemaal net niet. Je krijgt het idee dat wanneer Dontnod hier een episodisch verhaal à la Life is Strange van had gemaakt, dat ze dan wat meer diepgang en verrassing in het verhaal hadden kunnen stoppen. Dat had het gebrek aan betekenisvolle keuzes nog enigszins kunnen goedmaken, maar in zijn huidige staat schiet Twin Mirror op vrijwel alle vlakken tekort.