REVIEW | Nioh 2: Darkness in the Capital slaat raak

Na Nioh 2 en de meer dan degelijke eerste DLC voor de game, The Tengu's Disciple, blijft Team Ninja hun bloedeigen SoulsBorne-game ondersteunen. Deze tweede DLC, genaamd Darkness in the Capital, bouwt verder op wat we al zagen en geeft opnieuw meer missie's en nieuwe wapens, Soul Cores, Yokai en NPC's om te ontdekken. Veel vernieuwends zit er niet in, maar dat is ook helemaal niet nodig.

Waar The Tengu's Disciple ons naar het einde van de Heian periode bracht, dropt Darkness in the Capital ons midden in deze tijdsperiode. Voor de echte loremasters onder ons betekent dat weer heel wat extra achtergrondinformatie die voornamelijk gaat over de twee belangrijkste nieuwe NPC's: Minamoto no Yorimitsu en Abe no Seimei, die alweer gebaseerd zijn op traditionele Japanse mythologie. Voor de liefhebbers is dit allemaal heel interessant, maar zoals Team Ninja het betaamt draait alles vooral rond de grind en de loot.

Aan de heerlijke gameplay waar we een heuse haat-liefdeverhouding mee hebben ontwikkeld is nog helemaal niets veranderd. Voor de mensen die graag met de blote vuist knokken in plaats van dingen in stukken te snijden met een of andere katana is er dan weer wel goed nieuws. Je krijgt namelijk de kans om welke Yokai dan ook verrot te slaan met twee nieuwe wapens, mooi genaamd The Fists en je kon het al raden: The Clawed Fists.

Deze wapens voelden niet zo vernieuwend aan als de Split Staff, waarbij we toch wat tijd nodig hadden om dat ding onder de knie te krijgen. Toch is het verrassend aangenaam om vijanden tot pulp te slaan, in tegenstelling tot de vaak gracieuze of tactische andere wapens. Toch passen de nieuwe wapens mooi in het algemene plaatje en zorgen ze voor wat afwisseling, mocht je je normale wapengerei beu zijn.

Grafisch gezien volgt Darkness in the Capital helemaal de trend van zijn voorgaande DLC. Dat is absoluut zeer goed, maar buiten enkele magistrale setpieces voelt alles vooral aan als meer van hetzelfde. Wat meer variatie had deugd gedaan, al is het zeker geen dealbreaker. De nieuwe vijanden kunnen we over dezelfde kam scheren: de afwisseling werkt even vernieuwend, maar na een tijd worden ook zij gewoon kanonnenvoer.