REVIEW | Crash Bandicoot 4: It's About Time is een volbloed platformgame

Crash Bandicoot N. Sane Trilogy uit 2017 was een uitstekende remaster van de eerste drie delen die ons niet alleen met warme nostalgische gevoelens overspoelde, maar ons tegelijkertijd ook deed hopen op een volwaardig nieuw deel. Het succes van die geremasterde trilogie heeft uitgever Activision vast mede overtuigd om daadwerkelijk groen licht te geven voor die écht nieuwe. Vergeet Twinsanity, Crash of the Titans en alle andere mindere delen die we ons nog nauwelijks voor de geest kunnen halen en waarmee de serie door de jaren heen zo goed als al zijn pluimen is kwijtgeraakt, want Crash Bandicoot 4: It’s About Time is een fantastische aanwinst voor de reeks geworden.

Toys for Bob, de studio die met zijn Skylanders ooit een heuse rage ontketende en twee jaar geleden nog verantwoordelijk was voor de prima Spyro Reignited Trilogy, had de ontwikkeling van It’s About Time in handen. Zij bouwen netjes voort op wat de originele Crash-trilogie meer dan twee decennia geleden reeds te bieden had, moderniseren het hier en daar met enkele eigen accenten en creëren zo een Crash Bandicoot-avontuur dat zowel vertrouwd als opmerkelijk is.

Een volbloed platformgame dus, met lineaire hindernisbanen die naar het voorbeeld van de voorgangers regelmatig van perspectief wisselen en je vaardigheden dusdanig op de proef stellen. Je vernietigt onderweg als vanouds een hoop kratten, verzamelt Wumpa-fruit en schakelt maffe vijanden uit met die kenmerkende draaiaanval. Bovendien komt zowat elke gimmick van de originele Crash-games voorbij. Zo zul je onder meer een jetski manoeuvreren tussen draaikolken en drijvende mijnen, word je al eens achternagezeten door een dinosaurus terwijl je van de camera wegrent of spring je op de rug van een ijsbeertje om aan een rotvaart door een level te sjezen.

Op het einde van Crash Bandicoot 3: Warped werden Doctor Neo Cortex en zijn boosaardige collega’s richting het niets tussen tijd en ruimte verbannen. Deze vierde telg is een rechtstreeks vervolg op die game uit 1998 en begint met de Crash-schurken Uka Uka, Neo Cortex en Nefarious Tropy die proberen te ontsnappen uit de tijdloze gevangenis waarin ze sindsdien vastzaten. Wanneer ze er uiteindelijk in slagen om te ontsnappen, scheuren ze daarbij een kloof in het multiversum dat ze van plan zijn te gebruiken om alle dimensies te veroveren. De enige manier voor Crash en zijn zus Coco waarmee ze de nieuwe plannen voor de dominantie over het hele universum kunnen saboteren, is door de vier Qauntum Masks te verzamelen om de kloof opnieuw te dichten.

Het zijn die maskers uit het flinterdunne verhaal waarmee Toys for Bob zijn eigen fundamentele draai geeft aan de voor de rest zeer vertrouwde gameplay. Nadat je de maskers één voor één onderweg hebt gevonden, verschijnen ze op vooraf bepaalde momenten in een level en het dragen ervan zorgt voor enkele speciale eigenschappen. Zo is er een masker waarmee je de tijd kan vertragen, terwijl een ander masker wisselt tussen twee dimensies en allerlei objecten laat verdwijnen en weer verschijnen met een druk op de knop. Het Ika Ika-masker heeft dan weer impact op de zwaartekracht zodat je ondersteboven kan lopen en springen. Met het Akano-masker tenslotte kun je voor onbepaalde tijd ronddraaien en zo enorme afstanden overbruggen. De krachten die deze maskers bieden leiden natuurlijk tot tal van interessante en op den duur ook zeer pittige platformsecties.

Net zoals in N. Sane Trilogy kun je elk level spelen als Crash of Coco, al hebben beide Bandicoots wel dezelfde vaardigheden. Gedurende de game ontgrendel je daarbovenop nog drie extra speelbare personages: Tawna, Dingodile en Doctor Neo Cortex. Elk heeft zijn eigen selectie van optionele levels die periodiek op je wereldkaart verschijnen en een ander licht werpen op eerder beleefde avonturen met Crash en/of Coco, maar ze hebben ook allemaal unieke eigenschappen en beperkingen.

Neo Cortex kan bijvoorbeeld niet dubbel springen en gebruikt zijn laserpistool om vijanden in springkussens of platformpjes te veranderen zodat hij toch hoger gelegen gebieden kan bereiken. Tawna heeft dan weer een grijphaak en Dingodile heeft een gigantisch vacuümgeweer waarmee hij (explosieve) kratten kan opzuigen en weg schieten. Ze wijken niet ver af van de kernervaring, maar deze verschillende personages met hun eigen speelstijl zorgen wel voor de nodige afwisseling.

Sowieso barst Crash Bandicoot 4: It’s About Time uit zijn voegen van de content. Met alleen het voltooien van de reguliere levels en de alternatieve tijdlijn met de zijpersonages ben je algauw vijftien uur zoet, maar er zijn ook geheime videobanden te vinden in de levels die je alleen kunt pakken als je ze bereikt zonder dood te gaan, waarmee nog een reeks extra moeilijke bonuslevels ontgrendeld worden. Er is een N. Verted-modus waarin je voltooide levels nog een keer gespiegeld kunt doorlopen terwijl bizarre kleurenfilters het visueel specialer maken en het moeilijker wordt om te zien waar je heen gaat.

Outfits voor Crash en Coco worden ontgrendeld door in elk level edelstenen te verzamelen. Daarvoor moet je aan bepaalde criteria voldoen: al het Wumpa-fruit verzamelen, alle kratten vernietigen, een level voltooien met maximaal drie deaths en de verborgen diamant opspeuren. Natuurlijk zijn ook de beruchte Time Trials weer van de partij. Daarin moet je een level zo snel mogelijk tot een goed einde te brengen, zonder het loodje te leggen. De completionist heeft hier ongetwijfeld een vette kluif aan, maar met de herspeelbaarheid van deze game zit het dus wel snor.

Toys for Bob heeft zelfs gedacht aan een soort lokale co-op beleving. In Pass N. Play probeer je om beurten met maximaal drie spelers een level te voltooien, waarbij de controller bij elke death of checkpoint doorgegeven wordt aan de volgende speler. Voor wie het wat competitiever mag zijn er de Bandicoot Battles, waarin je wederom met maximaal drie vrienden kan deelnemen aan Checkpoint Races of een highscore gevecht in Crate Combo.

Crash Bandicoot 4 ziet er overigens fantastisch uit. Dankzij het verhaal hop je van de ene dimensie naar de andere, waardoor de omgevingen erg gevarieerd zijn en verveling nooit de kop opsteekt. Het ene moment stuiter je door een piratenwereld, om daarna over de daken van een stad te crossen waar op dat moment een parade plaatsvindt. Er is een wereld met dinosaurusthema, je maakt een uitje naar een futuristische stad met vliegende voertuigen en ga zo maar door. De levels zijn lang, wisselen voortdurend van perspectief, in de achtergrond lijkt altijd wel iets te gebeuren en de kleuren spatten van het scherm.

Onder die kleurrijke façade schuilt nochtans een zeer uitdagende game, die vooral in de laatste werelden genadeloos moeilijk durft te zijn. Dat we – in een spel dat vaak perfectie verwacht van zijn spelers – af en toe worstelden met het dieptezicht waardoor we afstanden niet altijd even goed konden inschatten en de dodenteller in de rechterbovenhoek vaak aandikte bij op het eerste zicht makkelijke sprongen, is slechts een kleine smet op de spelvreugde. De cirkelvormige landingsindicator is erg nuttig, maar kon die goedkope deaths ook niet altijd voorkomen.