REVIEW | Mafia: Definitive Edition is een plaatje

Even geleden kon je al aan de slag met de remasters van Mafia II en III, maar nu mogen we eindelijk ook de game spelen waarmee het allemaal begon, de remake ervan dan toch. Mafia: Definitive Edition mag dan wel de oudste van de familie zijn, de game ziet er prachtig uit in zijn nieuw jasje en is een waardige, nostalgische remake.

Stap (opnieuw) in het maatpak van Thomas “Tommy” Angelo, eerst een doodnormale taxichauffeur in Lost Heaven die bij toeval terechtkomt in een vuurgevecht tussen twee rivaliserende maffiabendes. Nadat hij een grote som geld verdient door twee leden van een van die bendes te helpen, sluit Angelo zich aan bij de familie van Don Saliere en raakt steeds dieper verstrikt in het criminele leven van de maffia rond de jaren ‘30.

De ontwikkelaar Hangar 13 zegt gedag tegen de verouderde graphics en maakt plaats voor een sterkere engine, dezelfde die gebruikt werd voor Mafia III, maar houdt sterk vast aan alles waarvoor Mafia staat. De game is volledig opnieuw opgebouwd en is gemoderniseerd, maar bevat nog altijd dezelfde kern. Spelers zullen al snel een nostalgisch gevoel voelen opborrelen bij de inleiding van de game.

Mafia werd dus met de vloer gelijkgemaakt om plaats te maken voor een betere, modernere versie. Het meest opvallende aan de remake zijn de graphics. Je merkt al vanaf de eerste scène in de bar het verschil en de gelijkenis op tussen de originele versie en de remake. Tommy en andere personages ogen niet langer houterig en zijn realistischer op het gebied van gezichtsuitdrukkingen. Zo zijn onder andere baardstoppels en het materiaal van de kleding tot in de details zichtbaar. Ook de lichtinval in het bruine café zorgt voor een prachtig resultaat. De vernieuwde graphics geven een totaal nieuwe beleving aan het verhaal.

Zodra je echt van start gaat met de game en achter het stuur kruipt, zie je dat de wereld van Lost Heaven levendiger is. De wegen zijn drukker, de NPC’s en het verkeer reageren realistischer op de speler, de gebouwen zijn groter en de winkels en etalages lijken elk een eigen verhaal te vertellen. Tijdens het rijden zijn er meer details zichtbaar en de wereld toont groter en mooier dan die van de originele versie. De kleuren, zoals die van de neon borden in Lost Heaven, zijn dynamisch en dragen bij tot een prachtige wereld. Voorts is de drukte op de weg afhankelijk van het tijdstip van de dag. Daarvoor voelde de stad leeg en onnatuurlijk aan. Twee decennia geleden was het nog niet mogelijk, maar de huidige technologie zorgt ervoor dat Mafia zijn volledige potentieel kan bereiken op grafisch gebied.

Zoals eerder vermeld, blijft Mafia: Definitive Edition trouw aan het origineel, maar voor de remake voegde Hangar 13 wel enkele nieuwe elementen toe. Het verhaal blijft hetzelfde, maar er zijn cutscenes toegevoegd of bijgewerkt, de voice-overs zijn opnieuw ingesproken door andere stemacteurs en er is meer diepgang gegeven aan sommige personages waaronder Sarah, de vriendin en later vrouw van Tommy. Voor de schattenjagers onder ons zijn er een heleboel collectibles te vinden: magazines, sigarettenkaartjes, visitekaartjes en mysterieuze vossen. Zelfs het einde kon niet ontsnappen aan een lichte tweak, maar dat zal je zelf moeten ondervinden.

Voorts heeft de gameplay een nieuw laagje verf gekregen. Het is nu makkelijker om je te navigeren in Lost Heaven dankzij een duidelijkere minikaart rechts onderaan het scherm. De kaart op zich is ook vernieuwd. Er zijn nieuwe namen gegeven aan locaties, evenals nieuwe locaties toegevoegd. Bekende plaatsen zoals de luchthaven zijn groter en gedetailleerder. Lost Heaven is in de remake nu volledig vrij om te ontdekken en je bent niet langer verplicht om het verhaal meteen te vervolgen.

De missies zijn echter bijna identiek. Sommigen ondergingen een structuurverandering, anderen werden verlengd terwijl bepaalde missies enkel grafisch verbeterd zijn. Het is hoe dan ook een aangename combinatie van de originele game en de remake.

Vervolgens zijn de vuurgevechten nu meer te vergelijken met Mafia III. In de remake kan je onder andere schuilen achter muren en vijanden neerknallen zoals in Mafia II. De Classic moeilijkheidsgraad biedt een uitdaging waarbij een enkele kogel fataal kan zijn. Resterende kogels zullen net zoals in het origineel verdwijnen bij het herladen van het wapen. Melee combat kreeg ook een serieuze opknapbeurt. Angelo kan nu met een simpele druk op een knop counter attacks uitvoeren wanneer een vijand wil aanvallen. Een vijand die nog amper op zijn benen kan staan, kan met een finisher afgemaakt worden.

Tommy Angelo is van alle markten thuis. Niet alleen grof geweld, maar ook een nieuw sluipsysteem kan je helpen om je doel te bereiken. Angelo kan hurken en een stealth kill of knockout uitvoeren achter een nietsvermoedende vijand en hij kan zelfs de lichamen verplaatsen om detectie te vermijden. De vijandelijke AI is geüpdatet, waardoor ze nu schuilen achter muren en voorwerpen, molotov cocktails gooien en dode lichamen vinden tijdens een patrouille. Kies je voor een frontale aanval of loop je toch schade op, dan bevat de remake ook een health regeneration in alle moeilijkheidsgraden.

Ondanks alle vernieuwingen blijven de combat en de gameplay redelijk stroef. Hangar 13 leverde een knap staaltje werk voor de remake, maar struikelt een beetje over de combat en blijft helaas ook vasthouden aan de repetitieve gameplay van 2002. De gunplay is erop vooruitgegaan, maar de melee combat geeft je niet het gevoel dat je lid bent van een gevreesde maffiabende, maar van een groepje dronken jongeren. De vuistgevechten zien er houterig uit. De melee geeft niet de voldoening die je verwacht bij een game uit 2020. Voorts zal je halverwege de game merken dat je niet veel meer doet dan rijden van het ene doel naar het andere. De remake laat de speler nog altijd voornamelijk drive missies uitvoeren. Hierdoor voelt de game repetitief en saai aan.

De auto’s in Mafia blijven sloom en log, maar de hantering ervan is versoepeld. Bovendien kan je nu auto’s rammen. Het duurt even vooraleer je een hoge snelheid haalt, maar het zou niet juist aanvoelen als de auto’s in de jaren ’30 raceten over de straten van Lost Heaven. In de missie waar we de beruchte race moeten voltooien, merk je wel nog altijd dat het soms moeilijk is om de controle over het stuur te behouden. Hetzelfde geldt voor de snellere auto’s in de game wanneer je in volle vaart door de straten van de stad scheurt. Voor de fans blijft er de mogelijkheid om een begrenzing te zetten op je snelheid. Agenten houden je immers goed in de gaten.