REVIEW | Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise is vooral géén blessing

Er wordt vaak gezegd dat "tweede delen nooit goed zijn" en hoewel er een handvol games zijn die het niet eens zouden kunnen zijn met deze stelling, is het een bewijs dat het ontwerpen van een vervolg geen gemakkelijke opgave is. Elk goed vervolg moet minimaal beginnen met het ontleden wat het origineel zo speciaal maakte en verder bouwen op de sterke punten waar mogelijk. De eerste Deadly Premonition was al een vreemde eend in de bijt aangezien het een wel heel raar verhaal met zich meebracht. Al heeft de game een goede menigte aan fans weten te verzamelen, het lijkt erop dat de serie ze met deze game wel eens kan verliezen.

Deadly Premonition verdeelde het publiek enorm. Er was een kleine groep spelers die al snel verliefd werd op een titel die midden 2010 het aandurfde om bepaalde elementen van een sociale simulator terug te brengen, zaken die sinds de Shenmue games nauwelijks meer te zien waren.

Greenvale bruiste van het leven en het spel nam de tijd om je in staat te stellen geleidelijk een gezicht en naam aan de bewoners te geven. Niet alleen dat, maar het moedigde je ook aan om te profiteren van hun open wereld om ze zelf te onderzoeken, zodat je erachter kwam wat hun gewoonten en routines waren: je kon ontdekken dat er een groep vrienden was die elke dag op hetzelfde moment in de bar vertoefde en je kon een ogenschijnlijk perfecte vent ontmoeten die elke middag bij een van de buren zat, achter de rug van zijn vrouw.

Kortom, een gevoel van een echte hechte gemeenschap werd overgedragen, waarin iedereen zijn eigen geheimen verborg achter alledaagse make-up. Dit, samen met een verhaal en een setting sterk gebaseerd op Twin Peaks , het buitengewone charisma van het hoofdpersonage en de indringende dialogen die aanleiding gaven tot de meest hilarische en surrealistische situaties, zorgden ervoor dat Deadly Premonition onmiddellijk een cultstatus verkreeg.

In het decennium sinds de lancering van de eerste game is er een aanzienlijke evolutie geweest in indie games. Gekoppeld hieraan zijn de grafische engines schaalbaarder en zijn de beschikbare tools steeds goedkoper en toegankelijker, dus vrijwel elk klein team is in staat om videogames met resultaten te produceren die technisch of visueel zeer waardig ogen. Daarom is het moeilijk te rechtvaardigen dat medio 2020 een titel met de afwerking van deze Deadly Premonition 2 op de markt komt.

Op artistiek niveau is gekozen voor een meer uitgesproken benadering van cel-shading, die soms, vooral binnenshuis, erg aantrekkelijk kan zijn, maar het resultaat wordt verpest door de lage resolutie en de totale afwezigheid van anti-aliasing. De lage resolutie van de texturen en de problemen die voortvloeien uit de beperkte kijkafstand en pop-in zijn niet de enige issues. Framedrops in grote open ruimtes en lag zijn schering en inslag en hebben ook nog eens invloed op de targeting. Als toetje zijn er ook nog de overdreven lange laadtijden en toch blijft het maar komen. 

Qua verhaal verlaat Deadly Premonition 2 het noordwesten van de Verenigde Staten en brengt ons naar Le Carré, een fictief stadje in de buurt van New Orleans. We veranderen niet enkel van locatie, maar ook van tijd naar een aantal jaren voor de zaak-Greenvale. Francis York Morgan onderzoekt nu een zaak die sterk verbonden lijkt met de gebeurtenissen uit de eerste game. Ook krijg je wel verhaallijnen die na de eerste game plaatsvonden, waardoor je met een prequel en sequel gevoel zit.

Le Carré is een aanzienlijk minder charismatische locatie dan Greenvale. De kaart bestaat uit een lange opeenvolging van wegen waar we met onze scooter doorheen rijden zonder nauwelijks een ander NPC of voertuig tegen te komen. Het gevoel is dat je door een desolate en eenzame woestenij loopt, een stad die is gebouwd op kloonstructuren met een alarmerend tekort aan woningen dat kan worden bezocht.

Het verminderde aantal secundaire personages maakt het geheel niet meteen beter. De main cast van het eerste spel, het recreëren van een bijna complete community, wordt teruggebracht tot een handvol personages. Deze zijn nog steeds zo eigenzinnig en excentriek als je zou verwachten en veel van de beste momenten komen voort uit onze interacties met hen, maar de routine-dynamiek van de eerste game is bijna volledig geëlimineerd.

De meeste inwoners van Le Carré zullen gewoon op het scherm verschijnen vanwege de eisen van het script of ze zullen het grootste deel van de dag op hetzelfde punt op de kaart worden genageld, wachtend op ons voor het geval we iets van hen nodig hebben. Alles is statischer, minder stimulerend en interessant.

De sidemissions en vele minigames dienen om de game langer aan te doen voelen, maar (de missies) voelen wel soms nodeloos aan. Gelukkig zijn de minigames nog wel vermakelijk. Vergeet ook de quicktime events uit de eerste game, net als de vervelende actiesequenties, want die zijn nu geminimaliseerd in ruil voor een verbeterd miksysteem.

Soms lijkt het echt alsof de maker de game heeft vereenvoudigd om de game sneller af te krijgen en zo de kantjes eraf heeft gelopen. We kennen niet veel mensen die met veel plezier het eerste uur zullen doorstaan, dat bijna quasi uit tekst bestaat.

Misschien is dit de grootste van de zonden van Deadly Premonition 2: het verhaal loopt verloren in kunstmatig vetgemeste dialogen, doordrenkt met overdreven verwijzingen naar films en elementen van de popcultuur. Het evenwicht tussen ernst, surrealisme en nagelbijtende momenten, iets dat zo goed zat in de eerste game, is nu helaas ver te zoeken. Zelfs het hoofdpersonage komt soms wel eens irritant over, wat voor velen vast de doodsteek is in een game.

Alles gezegd zijnde is Deadly Premonition 2 een mislukt vervolg dat uit het oog verloren is wat de eerste game zo speciaal maakte. Zijn geschiedenis en hoge dosis fanservice heeft voldoende charme om de trouwste fans te bedienen, maar velen zullen teleurgesteld zijn dat dit hetgene is waarop ze tien jaar hebben gewacht.