Code Vein

Code Vein

Gespeeld op PS4

Na al die tijd uitgever te hebben gespeeld voor FromSoftware’s Dark Souls, brengt Namco Bandai nu hun eigen kijk op de franchise: een anime-versie genaamd Code Vein. De Japanse animatie-stijl staat hier duidelijk op de voorgrond en zal sowieso het gespreksonderwerp zijn als mensen over deze game praten, maar er zit gelukkig meer onder de motorkap. Zo is er een speciaal klasse-systeem uitgewerkt en heb je tevens te allen tijde een computergestuurde compagnon die je volgt en je flanken beschermt. Genoeg om zich af te scheiden van de rest dus.

Het moeilijkste aan deze game is misschien wel het begin, het moment wanneer je jouw eigen personage moet maken. We overdrijven niet wanneer we zeggen dat dit bijna een tweede game op zichzelf is, de character creator is gewoon zó uitgebreid. Je bent makkelijk een uur of twee verloren, de opties zijn bijna eindeloos. Toch wel een groot contrast met de andere games in dit genre, zeker wanneer we de vergelijking maken met Dark Souls waar je uiteindelijk vrij gelimiteerd bent wanneer je een personage moet maken. In Code Vein vind je natuurlijk wel opnieuw dezelfde keuzes terug zoals huidskleur, type haar en postuur maar de opties waaruit je kan kiezen zijn gewoon veel meer diepgaand en gevarieerd. Zo kan je bijvoorbeeld ook kiezen uit een hele reeks accessoires en die kan je eender waar op het lichaam van je personage plaatsen. Voeg daar nog eens een kleurenselectie aan toe die alle kleuren van de regenboog bevat (en meer) en het is duidelijk: dit is toch wel een sterke character creator.

Na bovenstaande barrière te hebben overwonnen is het tijd om de post-apocalyptische wereld van Code Vein te verkennen. Een wereld waarin krachtige vampieren de plak zwaaien. Door een rampzalige gebeurtenis is de helft van de mensheid namelijk veranderd in 'Revenants', wezens die bloed nodig hebben om te overleven. Krijgen ze dit niet, dan veranderen ze in 'the Lost'. Daarnaast heb je ook nog eens grote kralen met bloed die groeien aan bomen. Die kralen worden 'blood beads' genoemd en iedereen is er naar op zoek. Oh ja, en ons eigen personage lijdt aan geheugenverlies en wordt begeleid door een rondborstige dame met erg weinig om het lijf. Al is het maar zodat we niet zouden vergeten dat dit nog steeds een anime-game is.

Die zoektocht naar 'blood beads' is eigenlijk zo'n beetje het begin van ons avontuur. Ons eerste contact met de spelwereld is namelijk een zoektocht naar bloedkralen, dit wel tegen wil en dank, gezien we gedwongen worden door minder vriendelijke revenants. Dit eerste contact bewijst wel meteen de link met Dark Souls. Je hebt een omgeving rijkelijk gevuld met gangen en vijanden, er zijn bloemen die fungeren als checkpoints en je kan binnenwegen vinden die het makkelijker maken om de omgeving te doorkruisen. Als je sterft, dan verlies je al je Haze (het betaalmiddel in Code Vein) en blijft het liggen op de locatie waar je stierf. Sterf je nog eens voor je deze locatie opnieuw bereikt, dan ben je het voorgoed kwijt. Niets nieuws voor veteranen van het genre dus.

Toch is er één groot verschil waar Code Vein zich afscheidt van Dark Souls. Als je naar een Mistle (de bloemen checkpoints) gaat om je Haze in te ruilen voor een hoger level, dan stijgen enkel je levens, aanvalspunten en stamina. Stats als strength, vitality en dexterity stijgen niet. In de plaats daarvan gebruikt Code Vein een klasse-systeem dat men Blood Codes noemt. Je kan op eender welk moment in de game veranderen van Blood Code en al je stats zijn afhankelijk van welke Blood Code je op dat moment gebruikt. Het leuke hieraan is dat je nooit echt gebonden bent aan een bepaalde speelstijl. Je kan altijd veranderen van krachtpatser met enorm groot (maar traag) zwaard naar een meer agiele klasse. Elke Blood Code heeft ook passieve en actieve skills die men Gifts noemt en als je ze genoeg gebruikt, dan krijg je de mogelijkheid om ze ook in andere Blood Codes te gebruiken. Zo kan je bijvoorbeeld een Berserker spelen die ook over magische aanvallen beschikt. Opties genoeg dus.

De variatie en vrijheid van de Blood Codes vinden we helaas wel niet zo sterk terug in de gameplay van Code Vein. Op het eerste zicht lijkt alles nochtans redelijk goed te zijn. Vijanden liggen overal op de loer om een einde te maken aan jouw bestaan. Er zijn ook veel verschillende vijanden. En de Blood Codes geven je heel wat keuzes om die vijanden van antwoord te dienen. Het probleem is misschien dat het uiteindelijk toch te makkelijk blijkt om de dood te ontwijken. Het klopt dat de vele vijandelijke schepsels in Code Vein maar een paar klappen nodig hebben om je einde te betekenen, maar zover geraken ze bijna nooit. Je kent hun aanvalspatroon ook redelijk snel. Zo verschillend zijn ze niet. Het is dan makkelijk om hun aanval uit te lokken, die te ontwijken en ze af te maken. Dat blijft zo van het begin tot het einde van de game. Als we dan toch sterven, dan is het meestal omdat we ergens een kleine inschattingsfout maken, niet omdat de vijand te moeilijk blijkt te zijn.

Het duurt dan ook niet lang of de schrik verdwijnt in Code Vein. We hebben niet het gevoel dat we echt op onze hoede moeten zijn in deze game. De bazen zijn misschien de enigste uitzondering, maar zelfs dan moeten we toegeven dat we meer dan drie vierde van de bazen op onze eerste poging hebben verslaan. Uiteraard zal dit wel te maken hebben met onze Dark Souls -ervaring, maar zelfs dan verwachten we toch iets meer uitdaging. Misschien ligt het wel aan die computergestuurde compagnon die ons steeds vergezelt. Je bent namelijk nooit alleen in Code Vein, tenzij je daar expliciet voor kiest. Dat betekent dat je steeds iemand hebt om ook klappen op te vangen. Als je dan een baasgevecht aangaat, dan zijn het meestal zij die meteen gaan lopen met de aandacht van de baas. Handig voor jou, zo kan jij vaak schade toedienen zonder zelf geraakt te worden. Helaas is jouw compagnon niet altijd de slimste, iets wat enorm opvalt als hij niet eens de moeite doet om bepaalde aanvallen te ontwijken. Andere keren doet hij dat dan weer wel. Russische roulette op zijn best.

Visueel maakt de game wel veel goed. De keuze voor de Japanse animatie-stijl in combinatie met de post-apocalyptische wereld zorgt ervoor dat je vaak prachtige omgevingen zal verkennen. De personages zijn ook allemaal erg mooi en uniek, behalve dan misschien de cupmaat van de vrouwelijke personages. Die is bijna altijd hetzelfde. Maar als je daarover kan kijken, dan biedt Code Vein je een deftige combinatie van grafisch geweld en grimmige vampiertoestanden. We missen enkel wat diepgang in de omgevingen. Visueel zit alles goed, maar echt inventief zijn ze nooit. Elke omgeving biedt wel iets speciaals aan, maar de structuur blijft nagenoeg altijd dezelfde. Na een tijdje begint alles dan ook wel op mekaar te lijken, zelfs al vergelijken we een brandende stad met een woestijn stad.