Control

Control

[Geschreven door KennethDMT]
[Gespeeld op PS4]

Control is voor ontwikkelaar Remedy zowel een beetje weggaan als een beetje thuiskomen. Hun vorige game, was een bescheiden flop te noemen. Quantum Break was een gefaald experiment in crossmedia, een overblijfsel van de tijd toen uitgever Microsoft de televisie en de spelconsole nog wilde eenmaken. Na de nauwelijks warm te noemen ontvangst van Quantum Break, gingen de wegen van Microsoft en Remedy uiteen. Dat is het weggaan.

De switch naar nieuwe uitgever 505 Games heeft echter weinig veranderd aan de Remedy-ethos. Meer nog: Control voelt tijdens het eerste uur spelen meer als een Remedy-game aan dan Quantum Break in z’n volledige speelduur kon verwezenlijken. Dat is het thuiskomen. De Finse ontwikkelaar heeft een boontje voor gebroken protagonisten. Denk maar aan de grimmige Max Payne, die met een immer zure uitdrukking op het gezicht de populatie van het New Yorkse gespuis stevig uitdunt. Vergeet zeker ook Alan Wake niet, de schrijver die in een hel van zijn eigen creatie terechtkomt en voor wie de realiteit nooit is wat het lijkt.

Als hoofdrolspeelster van Control past Jesse Faden mooi in datzelfde lijstje. Samen met haar duik je het mysterieuze Oldest House in, de thuisbasis van het sinistere Federal Bureau of Control. Daar blijkt al gauw meer aan de hand te zijn dan wat je normaal van een overheidsdienst zou verwachten. Denk minder discussies over de koffiemachine en meer Men in Black meets SCP Foundation. Wanneer Jesse het lijk van de directeur van het Bureau vindt, bindt zijn magische wapen zich aan haar en wordt ze uitverkoren als nieuwe leider van de organisatie.  

Het klinkt wat absurd en niemand is zich daar meer van bewust dan Jesse zelf. Tijdens de game heeft ze een voortdurende interne monoloog waarin ze de vreemde gebeurtenissen een plaats probeert te geven. Als speler kom je zo ook meer te weten over haar interessante achtergrondverhaal, waar voor trouwe Remedy-fans meer dan een verwijzing naar oude games te vinden is.

Dat hierboven vermelde magische wapen is ook het enige wapen dat je tijdens Control in handen krijgt. Initieel werkt het Service Weapon enkel als een revolver, maar naarmate je vordert in de game kun je nieuwe vormen vrijspelen waartussen je kunt wisselen. Zo kan je kleine pistool opeens dienst gaan doen als een shotgun, sniper rifle, machinegeweer en zelfs een heuse rocket launcher. Zoals het een magisch wapen betaamt, maakt het ook z’n eigen ammunitie aan, die continu opnieuw wordt gegenereerd. Handig, maar het onderbreekt de actie vaak langer dan een traditionele reload zou doen.

Gelukkig heb je tijdens die momenten nog Jess’ paranormale krachten om te benutten. Deze zijn evoluties van de vaardigheden die je in Quantum Break had, maar voelen nog steeds fris aan. Met telekinese kun je objecten naar vijanden gooien of voor je houden als een schild, je kunt een korte afstand dodgen, vijanden mindjacken en zelfs opstijgen en vliegen. Het voegt een heerlijk element van keuze aan de combat toe: duik je uit de weg van die inkomende raket, blokkeer je hem met je schild, of vang je hem op en gooi je hem terug in het gezicht van je vijand? Remedy heeft al meermaals bewezen dat het bevredigende combat kan maken. Control is daar geen uitzondering op.

De vijand waartegen je het in Control opneemt, heet the Hiss. Net als de slechteriken in Alan Wake is dit meer een vaag begrip: een onbegrijpbare, bijna Lovecraftiaanse macht die mensen als speelballen gebruikt en hen vervormt in allerlei bovennatuurlijke vormen. Die vormen zijn origineler – en vaak ook enger – dan de schaduwmensen waar Alan Wake het mee te maken kreeg: de Hiss trekt mensen binnenstebuiten, breekt al hun lichaamsdelen en doet er andere huiveringwekkende dingen mee. De Hiss vervormen ook de omgeving, met soms trippy scenario's tot gevolg. Inception kan er nog een puntje aan zuigen.

Remedy deinst er ook niet voor terug om de speler uit te dagen. Bij het begin van de game wordt het je zeker vergeven als je enkele keren een “game over”-scherm te zien krijgt, wanneer je het ritme van de gameplay nog niet helemaal onder de knie hebt. Eenmaal je in de groove begint te geraken, gooit de Finse ontwikkelaar sterkere vijanden op je af om je te blijven testen. Enkele van de boss battles in de game zijn behoorlijk pittig en vergen enkele pogingen om juist te krijgen.

Wanneer je sterft, respawn je bij het laatste Control Point dat je veroverd hebt. Dit zijn savepunten waar je ook je Service Weapon kunt upgraden en naar andere zones van het Oldest House fast-travelen. Deze Control Points bevinden zich soms op een hele afstand van de moeilijkere gevechten. Het is vrij frustrerend om voortdurend opnieuw doorheen the Oldest House te moeten navigeren, zeker wanneer de game besluit om enkele van de voorgaande zones opnieuw met vijanden te bevolken.

Dat betekent echter niet dat the Oldest House geen leuke spelomgeving biedt. In het begin van de game bevind je je nog in verlaten kantoorgebouwen die aan de oorspronkelijke F.E.A.R. doen denken, maar naarmate je dieper het gebouw intrekt ontdek je meer en meer locaties waar het paranormale overheerst. Denk maar aan een steengroeve in een alternatieve dimensie, een oneindig doolhof en een typisch Amerikaans motelletje dat tegelijk wel en niet echt bestaat. De Hiss zijn ook overal, als de zwevende lichamen van de gecorrumpeerde Bureau-medewerkers en hun stemmen die zonder einde door het verlaten Oldest House weergalmen.

The Oldest House is ook grafisch een echte ster, met prachtig gedetailleerde omgevingen. De krachten die Jesse kan uitoefenen hebben ook hun effect op die omgeving: met telekinese kun je letterlijk stukken uit de muur scheuren, je shield wordt uit het beton van de grond getrokken en op het eindpunt van een dodge creeër je een kleine schokgolf die objecten kan verbrijzelen. De graad van verwoestbaarheid in the Oldest House is indrukwekkend, maar wanneer je enkele minuten later naar dezelfde omgeving terugkeert en ziet hoe deze volledig hersteld is, wordt de illusie wel snel verbroken.

De graphics zijn indrukwekkend, maar de animaties laten het soms wel afweten. Gesprekken voelen nogal machinaal aan, met gezichtsuitdrukkingen en mondbewegingen die duidelijk van de verkeerde kant van de uncanny valley komen. Dat botst met hun grafische vormgeving, waar duidelijk meer aandacht voor geweest is. Enkel de animaties van Jesse voelen geloofwaardig aan, zowel in-game als tijdens gesprekken.

Die indrukwekkende graphics en verwoestbaarheid hebben echter ook een effect op de performance, zeker bij de oudere consolehardware. De PS4 Slim ervaart tijdens het spelen van Control meerdere freezes, vooral na het afwerken van bepaalde sequenties. Tijdens de drukkere gevechtsscénes gaat de framerate ook regelmatig in vrije val. Daarnaast heeft Control ook heel wat last van texture pop-in. Frustrerend, zeker wanneer je je weg doorheen het gebouw probeert te vinden na een onfortuinlijk sterfgeval en je in-game map nog niet geladen is en de wegwijzers een onleesbare smurrie zijn.