Soulcalibur VI

Soulcalibur VI

Zes jaar, zo lang hebben we moeten wachten op een nieuwe volwaardige game in de Soulcalibur-reeks. Maar nu is het eindelijk zo ver en kunnen we aan de slag met Soulcalibur VI. De vraag is maar of die game er in slaagt de magie van de oude titels terug naar boven te brengen.

Ondanks een mindere ontvangst van Soulcalibur V konden heel wat gamers niet wachten op Soulcalibur VI, zeker nadat ontwikkelaar Project Soul er zes jaar over besloot te doen om met een nieuwe titel te komen. Het beloofde terug te keren naar de oudere games, om zo de verloren fans terug voor zich te winnen.

Dat valt in de eerste fase al het meeste op in het verhaal dat in Soulcalibur VI wordt verteld. We keren terug naar de zestiende eeuw, waar ook de allereerste Soulcalibur (de tweede game in de reeks, na Soul Edge) zich afspeelde. We maken zo weer kennis met de piraat Cervantes, de ridder Siegfried en zijn slechte incarnatie Nightmare. Nadat Cervantes ontwaakt uit een slaap van 25 jaar wordt de Evil Seed op de wereld losgelaten en begint de zoektocht van een heleboel strijders naar Soul Edge en Soul Calibur, de twee legendarische zwaarden.

Het verhaal in Soulcalibur VI wordt op twee manieren verteld. Langs de ene kant heb je de Story-mode, waarin we de verschillende bekende krijgers (en nieuwe personages) uit de game volgen in hun zoektocht naar Soul Edge of Soul Calibur. Het hoofdverhaal draait rond Kilik, maar ook alle andere personages krijgen hun eigen verhaallijn.

De terugkeer van de Story-mode is iets wat we in principe enkel maar kunnen toejuichen. Het zorgt er voor dat spelers natuurlijk aan de slag zullen gaan met verschillende personages en vanwege de verschillende restricties of speciale voorwaarden die al eens tijdens een match komen opduiken, word je ook verplicht om hier en daar je tactiek aan te passen. Zo leer je de meeste personages een stuk beter kennen dan wanneer je er gewoon mee aan de slag zou gaan in Arcade-mode.

Dat wil niet zeggen dat de Story-mode niet zonder problemen is. Het volledige verhaal wordt verteld aan de hand van enkele afbeeldingen en flinke lappen tekst. Dat had naar ons gevoel allemaal wel iets dynamischer gekund en zeker een stuk beknopter. We twijfelen er aan of heel veel spelers er in slagen tot het einde geïnteresseerd te blijven. Na enkele stukjes verhaal ben je al snel geneigd om gewoon flink door te klikken wanneer er nog maar eens een hoop tekst op je scherm verschijnt.

Het tweede deel van het verhaal komt aan de bod in de Mission-mode. Daarin ga je aan de slag met een eigen personage en krijg je in principe een andere kant van het verhaal te zien. In de Mission-mode heb je vooral een pak meer vrijheid dan in de normale Story-mode, omdat je zelf de wereld kan ontdekken en natuurlijk omdat je steevast je personage kan aanpassen. Heb je zin in een andere vechtstijl, dan moet je gewoon van wapen veranderen.

Net als de Story-mode gaat de Mission-mode echter gebukt onder een verhaal dat bijzonder traag voortkabbelt en waar je al snel de interesse in zal verliezen. Daar kan zelfs de extra vrijheid weinig aan veranderen.

Nu, genoeg over het verhaal, tijd om de gameplay van dichterbij te bekijken. Dat is en blijft nu eenmaal het belangrijkste aspect van een fighting game. In Soulcalibur VI worden de wapens nog steeds bovengehaald om vijanden een kopje kleiner te maken en voor de gamer die de vorige games speelde, voelt alles bijzonder vertrouwd aan. Zaken als Soul Charge, Guard Impact, Lethal Hits en Critical Edge maken hun terugkeer.

De moves lijken in het algemeen wel een stuk eenvoudiger te zijn geworden, waardoor button bashers misschien iets te veel in het voordeel zijn en nogal snel knappe combo’s uit hun mouwen kunnen schudden. Dat kan een probleem worden voor spelers die niet zomaar wat op hun knoppen willen rammen, maar die ook weer niet zo geoefend zijn dat ze button bashers een halt kunnen toeroepen. De kans dat er dan wat frustratie opduikt, is niet onbestaande.

Nieuw is de Reversal Edge, een ietwat defensieve actie die spelers toelaat om in een soort cutscene terecht te komen, waarin wordt gewerkt volgens een systeem van schaar-steen-papier. Het is een manier om onder zware druk uit te komen, maar het blijft natuurlijk een gok. Zelf zagen we niet zoveel nut in het systeem, behalve dat het er dan vrij cool uitziet.

Dat kunnen we trouwens van alle gevechten zeggen, want grafisch ziet Soulcalibur VI er tijdens die gevechten fantastisch uit. De verschillende effecten spatten van het scherm en wanneer je een knappe combo uitvoert of een speciale aanval word je daarvoor beloond met mooie visuals. Jammer genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden van de verschillende arena’s, die er toch maar flets uitzien. Ook de menu's zijn hopeloos verouderd. De soundtrack ligt in de lijn van de voorgaande games en is vrij dramatisch te noemen. Momenteel is er wel geen enkel nummer dat ons echt bij de keel wist te grijpen.

Tot slot nog een woordje over de online mode. Die is aanwezig, maar wij hadden toch voornamelijk last van lag tijdens gevechten. Dat kan aan ons liggen, maar het blijft frustrerend en een reden waarom wij ver weg zullen blijven van de online kant van Soulcalibur VI.