Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age

Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age

Dragon Quest, een waar fenomeen in Japan en de grondlegger voor de meeste RPG’s die daarna zijn verschenen, is een serie die altijd trouw gebleven is aan zijn fans in tegenstelling tot veel Japanse RPG’s die zoveel mogelijk actie er in willen steken om meer de Westerse markt in handen te krijgen. Dragon Quest XI is nu al een goed jaar uit in Japan en eindelijk is het nu ook aan ons om te zien hoe goed de voorvader des RPG’s het nog doet.

Dragon Quest XI begint met een mysterieus koninkrijk dat aangevallen wordt door duistere troepen en monsters. Een vrouw loopt weg van het gevaar met een baby in haar armen, waarna ze het uiteindelijk in een klein bootje op de rivier zet, zodat het veilig kan wegdrijven van de aanval. Deze baby ben jij en vervolgens zie je jezelf volledig opgegroeid in een rustig dorpje. Daar maak je niet enkel vrienden, maar leer je ook de basis van de combat. Natuurlijk kan het niet eeuwig vredig blijven, want nadat er een speciaal teken op je hand verschijnt, word je van het dorp weggestuurd om de koning in de hoofdstad te ontmoeten.

Jij bent immers de Luminary, het licht die de duisternis moet bestrijden. Zo zou het toch moeten zijn, maar sommigen zijn geen voorstander van je en denken dat als er geen Luminary is er ook geen duisternis zal zijn. Zo begint je groots avontuur om de mensheid te redden uit de verdoemenis. Je wegen leiden je naar tal van unieke dorpjes, locaties en steden en dit in een allesomvattende RPG van meer dan 60 uur. De game is ook nooit traag of ietwat saai, de ontwikkelaars blijven interessante quests, omgevingen en vijanden introduceren om ervoor te zorgen dat je verder wilt geraken in het verhaal. en zelfs als je denkt er bijna te zijn, dan gooien ze terug een verrassing naar je hoofd dat je opnieuw op pad stuurt.

Natuurlijk kun je niet alleen op avontuur gaan, en zodoende krijg je gedurende het verhaal een heleboel nieuwe personages die op je queeste meereizen. Enkelen lijken mee te gaan omdat je de uitverkorene Luminary bent, maar al snel zie je dat ieder personage ook een diep uitgewerkt achtergrondverhaal heeft waardoor je alle personages wel kan leuk vinden. Dat maakt het er ook niet veel makkelijker op wie je nou in je vaste party wil hebben.

Zoals we gewend zijn uit de Dragon Quest reeks is ook deze game terug met turn-based combat. En al kan dat voor sommigen wel de ondergang voor de game betekenen, de diepgang van de gevechten, movesets, tactieken en alle verschillende vijanden houden menig speler wel enorm goed bezig. Je kan wel vrij rondlopen tussen de beurten door, maar dat is meer om je camera goed te positioneren en een duidelijk overzicht van het gevecht te houden.

De skills van je personage zijn opgebroken in weapons skills en character skills. De wapens die je onder andere kan hanteren zijn zwaarden, klauwen, speren, daggers, staven, zwepen en vuistwapens. Welke je prefereert is volledig je eigen keuze en eenmaal je skilltree ingesteld kun je heel gemakkelijk een nieuw type wapen beginnen gebruiken en je verbeteren in een ander gevechtstype. Naast de normale combo’s zijn er ook Pep Skills, een soort speciale aanvallen die ook aan elkaar gelinkt kunnen worden. Meerdere personages kunnen hun Pep Skills samen gebruiken om coole en sterke aanvallen gezamelijk uit te voeren. We hebben ze niet allemaal uitgetest, maar er zijn tientallen combinaties mogelijk om je verschillende personages en hun wapens te combineren tot een speciale Pep aanval.

Naast het hoofdverhaal heb je ook her en der side quests om je bezig te houden en af en toe leuke bezigheden die je tegenkomt in de wijde wereld. Je kan terug medailles vinden door alle locaties af te zoeken, je kan meedoen aan een paardenrace, er is een casino, een boogschietwedstrijd en een Fun-Size Forge waar je nieuwe recepten en equipment kan maken. Al dit kan je makkelijk extra uren op de teller doen bijtellen en gelukkig houdt het je ook niet te lang bezig naast je hoofdverhaal.

Echoes of an Elusive Age is natuurlijk wel een traditionele JRPG. De makers hebben al genoeg kennis opgedaan om enkele dingen te verbeteren ten opzichte van vroegere games. Je kan tactics instellen waardoor je personages op zichzelf kunnen vechten zonder domme foutjes te maken en je krijgt al bij het begin een paard om sneller door de wijde wereld te verplaatsen. Je kan jezelf uit grotten en kerkers teleporteren indien je wilt stoppen met verkennen en er is ook een auto-save, zodat je niet domweg vergeet je voortgang op te slaan. Daarnaast is er ook iets genaamd “previously on Dragon Quest XI” als je de game opstart, zodat je terug mee bent met alles indien je een tijdje de game niet kon spelen of een pauze wou nemen voor een ander spel. Niks is echt van ‘dit moest er in’, maar het maakt het wel allemaal fijner spelen.

Natuurlijk zijn er nog kleinigheden die beter kunnen. De boss fights zijn een goede uitdaging, maar meestal zijn de kleine mobs tussendoor niet veel soeps. Ook is niet alle equipment die je vindt zichtbaar op je personage. Dit is helaas een puntje dat veel JRPG’s wel met zich meedragen en iets waar ze in de komende jaren nog werk van kunnen maken. Heel zelden zie je ook eens een framerate dipje, zelfs met de PS4 Pro, als je een dichtbevolkte stad betreed. Gelukkig lost het zichzelf snel op en is het zeker niet iets gamebrekend te noemen. Al bij al maken deze kleinigheden niet veel uit om deze meesterlijk goede JRPG niet eens te proberen.