WWE 2K16

WWE 2K16

[gespeeld op PS4]

Als wij de naam Stone Cold Steve Austin horen, dan denken wij vrijwel onmiddellijk aan Celebrity Deathmatch. Waarschijnlijk zijn we daarin een uitzondering, want Stone Cold is natuurlijk bekend als worstelaar en onderdeel van de WWE. Hij stond mee aan de wieg van de Attitude Era en het is dan ook niet ongewoon dat hij de grote ster is van WWE 2K16. Het is maar de vraag of de man daar tevreden mee zal zijn.

WWE 2K16 is de derde WWE-titel die door 2K werd uitgebracht en 2K is nog steeds op zoek naar de juiste manier om het spel tot zijn recht te laten komen. Daarvoor moet het de juiste mix vinden tussen realisme en een manier om de spectaculaire exploten van de worstelaars naar de game te vertalen. De game heeft heel wat moves aan zijn arsenaal toegevoegd en op dat vlak zijn de wedstrijden dan ook veel knapper te volgen. Daarnaast is er ook een stap voorwaarts gemaakt op vlak van de graphics, althans tijdens de wedstrijden.

Spijtig genoeg is daarmee zowat al het positieve gezegd, want de fun is tijdens het spelen heel ver zoek, omwille van een aantal bizarre beslissingen. Laten we beginnen bij het einde van de wedstrijd, de pinfall. Om je tegenstander te kunnen pinnen moet je heel wat klappen uitdelen, want anders zal hij vrijwel altijd ontsnappen. Daar hebben we an sich geen problemen mee, maar dan moet het als speler ook nog wel eerlijk blijven om te ontsnappen. Als je wordt gepind, dan krijg je een minigame te zien waarbij je op het juiste moment op de knop moet duwen. Je moet daar echter zo snel voor zijn, dat het bijna niet eerlijk is, zeker als je al wat tikken tegen je hoofd hebt gekregen. Later in de wedstrijd krijg je zelfs nog minder kans, want dan kan je niet reageren tijdens de eerste tel van de referee. Het systeem bouwt verder op dat van de vorige game, maar lijkt door te slaan naar het oneerlijke.

Ook andere spelelementen zijn vrijwel onmogelijk om degelijk te gebruiken. Om een tegenstander een submission te laten ondergaan moet je de rechterstick bewegen en er voor zorgen dat je op hetzelfde punt staat als je tegenstander. Die kan echter ook bewegen en het is bijna onmogelijk om een submission te laten lukken. Daarbij komt nog eens dat het nieuwe reversal-systeem er op gericht is om het realisme te verhogen, maar het gevolg is vooral dat je op je gezicht moet laten kloppen. Als speler krijg je maar enkele reversals aan het begin van de match. Zijn die gebruikt, dan moet je wachten tot ze opnieuw zijn opgeladen. Dat duurt wel een tijdje en ondertussen kan je niet anders dan de wedstrijd ondergaan.

Het doel van dat systeem is om spelers hun reversals te laten gebruiken op momenten wanneer het nodig is. Alleen is het bijzonder moeilijk om te weten wanneer een tegenstander een zware aanval gaat gebruiken, tenzij hij boven op de touw klaar staat om te springen, en eens je dat doorhebt is het meestal al te laat om de knop voor een reversal in te duwen. Je tijd om te reageren is immers bijzonder kort en het moment om te duwen ligt bij zowat elke move ergens anders. Daardoor ben je meer bezig met het kijken naar je scherm om te weten wanneer je moet duwen, dan dat je echt met het spel bezig bent.

Als je tegenstander dan wél zijn counters perfect afwerkt (en zelfs je charged finisher even afwimpelt), dan stijgt de ergernis al snel. Zelfs als je wel countert en vervolgens de volgende actie niet blokkeert, zit je al snel weer in het kamp dat alles mag ondergaan. Al die factoren samen zorgen er voor dat wedstrijden vrijwel onmogelijk gewonnen kunnen worden (toegegeven, de vorige game was op dat vlak eigenlijk te simpel), tenzij je worstelaar echt veel en veel sterker is dan zijn tegenstander. Bij de vorige game werd XP redelijk snel vergaard, maar nu is het dan weer bijzonder moeilijk en dus wederom heel ergerlijk. Wij waren al gelukkig als we ongeveer 10 procent van de wedstrijden konden winnen en op die manier is het plezier er bijzonder snel af.

Laten we het nu eens hebben over de omkadering tussen de wedstrijden. Bij 2K is daar redelijk wat werk ingestoken en soms draait dat ook goed uit. Zo blijft de 2K Showcase, die dit jaar volledig rond Steve Austin draait, een leuke modus voor de echte fans. Zij zullen zich heel wat gevechten herinneren en de filmpjes die worden getoond brengen ongetwijfeld heel wat nostalgische gevoelens naar boven. Het blijft alleen jammer dat de wedstrijden voor een groot stuk trial & error blijven. Het is niet leuk om 20 keer dezelfde beweging uit te voeren, omdat je een bepaald objective moet bereiken. Het is al minder erg dan in vorige jaren, maar we zijn er nog steeds geen fan van.

Op andere momenten gaat WWE 2K16 dan weer volledig de mist in. Dat is al het geval wanneer je voor het eerst een eigen worstelaar wil creëren. Je hebt flink wat opties om zijn uiterlijk aan te passen, maar als je eens iets wil previewen, dan moet je dat specifiek aanklikken, een tijdje wachten en als je niet tevreden bent, dan wordt je terug geflikkerd naar het vorige menu. Heel omslachtig en vooral tergend traag. De laadtijden zijn trouwens doorheen heel het spel bijzonder lang.

Binnen My Career zijn er ook heel wat frustraties die het plezier een beetje wegnemen. We hebben het al gehad over de schier onmogelijke taak om wedstrijden te winnen, maar daarrond schort er nog heel wat. Bij het eerste filmpje dat je in de career-mode te zien krijgt, loopt de lipsyncing al fout. Leuk dat er werd gedacht aan een beetje immersie, maar de geloofwaardigheid is na 5 seconden dus al zoek. Ook de interviews na de match zijn huilen met de pet op, al was het wel een leuke toevoeging om de sfeer rond de matchen te bevorderen. De reporter stelt daarin altijd slechts één vraag, waarop je kan antwoorden met verschillende opties die je karakter mee bepalen. Visueel zijn die interviews echter een soepje en bij het tweede interview zit je al op de knop te duwen om het sneller te laten gaan.

Daar stoppen de klachten echter nog niet, want ook op vlak van tutorials is er heel wat mis. We snappen dat je uitlegt hoe het spel speelt wanneer iemand zijn eerste wedstrijd speelt. Dat moet echter niet steeds opnieuw wanneer je een andere modus uittest. Dat is gewoon een teveel aan informatie. In My Career krijg je dan weer te weinig uitleg. Nooit wordt er uitgelegd hoe bepaalde functies in elkaar zitten en dat moet je allemaal maar zelf uitdokteren.

We kunnen je alvast vertellen dat je experience points moet gebruiken om je vechter sterker te maken en om enkele extra’s aan te kopen. Die punten verdien je door spectaculaire wedstrijden te hebben. Tijdens de wedstrijd zie je daarvoor bovenaan een aantal sterren en hoe meer spektakel, hoe meer punten je krijgt. Dat is een mooie indicatie, die je in de vorige game pas op het einde van de match kreeg. Je kan dus wel beter opvolgen hoe spectaculair je match is en hoe je moves de score kunnen beïnvloeden. Het is dan wel een beetje ridicuul dat een overwinning je een pak meer punten oplevert en een spectaculaire wedstrijd je sowieso weinig oplevert als je verliest. WWE draait in onze ogen (ook) rond spektakel en veel minder rond de overwinningen.

WWE 2K16 heeft gelukkig ook nog een paar positieve zaken, al zijn die beperkt. We hadden het al over de Showcase van Steve Austin die goed in elkaar zit en ook de hoeveelheid content zit wel snor. Alles samen zijn er meer dan 120 speelbare worstelaars, de "rivalries" en interventies zijn beter uitgewerkt en dankzij de create-mode kan je ook nog eens heel wat eigen content toevoegen. Jammer dat je die nooit ofte nimmer zal gebruiken, omdat je het spel na enkele potjes opzij zal willen leggen.