Zombi

Zombi

[gespeeld op Xbox One]

Bij de lancering van Nintendo's Wii U liet ZombiU als geen ander de mogelijkheden van de multifunctionele GamePad zien. Drie jaar later voorziet Ubisoft een relatief zacht geprijsde downloadbare heruitgave van haar horroravontuur op Xbox One, PlayStation 4 en pc. Wij gingen met dichtgeknepen billen na of Zombi (zonder U) ook zonder slimme GamePad-integratie de moeite waard blijft en zochten terloops en tevergeefs naar eventuele verbeteringen.

Het zal wellicht niemand verrassen dat de erg late port die we nu voorgeschoteld krijgen nagenoeg identiek is aan de oorspronkelijke Wii U-exclusive die eind 2012 al werd besproken. In ons eindrapport scoorde ZombiU destijds een zeer verdienstelijke 76, terwijl we de ondermaatse beeldkwaliteit noteerden als belangrijkste minpunt. Dat doen we nu opnieuw, want Ubisoft vond het schijnbaar niet nodig om het visuele aspect van een stevige en noodzakelijke upgrade te voorzien. Als er al verschillen zijn, dan moet je echt gaan haarkloven om ze op te merken. Afgezien van de bedenkelijke grafische kwaliteit, knalt Zombi wel nog steeds dik in de roos qua sfeer en setting. Het zuinige licht, het bijgevolg beperkte zicht, de akelige geluiden en het gevoel van complete hulpeloosheid vormen samen een garantie op een tikker die meermaals enkele versnellingen hoger schakelt.

Een Londen dat volledig ten onder is gegaan aan een zombieplaag vormt nog altijd het geslaagde decor voor een even uitdagende als angstaanjagende survival-horrorgame. Ergens in een schuiloord in de Engelse hoofdstad ontwaak jij als één van de overlevenden die in opdracht van ene 'The Prepper' de met zombies overspoelde straten afstruint. De ijzingwekkende overlevingstocht door de donkere krochten van de Engelse metropool die daarop volgt, is vakkundig gestoeld op de klassieke wetten van het genre. Het tempo ligt laag, munitie en levensmiddelen zijn schaars, zombies zijn van het tragere, schuifelende type, maar behoorlijk lastig klein te krijgen, én het personage onder de knoppen is eerder een doorsnee iemand waardoor de kansen altijd tegen je gekeerd zijn en je vaak in het defensief gedwongen wordt.

Zombi beleef je vanuit een eerstepersoonsperspectief en gewapend met op zijn minst een pistool met een handvol kogels en een stevige cricketbat. Hoewel Ubisoft speciaal voor deze versie enkele sterkere mêlee-alternatieven heeft voorzien (een schop en een met nagels gepimpte honkbalknuppel), eisen de standaard wapens toch een verplicht slot op in je rugzak. We hadden – in een game die toch erg draait om het organiseren van je beperkte inventaris – graag de optie gezien om de originele wapens te vervangen door hun sterkere exemplaar. De confrontaties met de griezels die het hier op je gemunt hebben, duwen je in ieder geval altijd naar het puntje van je stoel. De hele spelwereld is zo donker en huiveringwekkend dat je voortdurend op je hoede bent voor onaangename verrassingen en het onheilspellende gegrom van de geïnfecteerden die jouw richting uitkomen, doet je haren meermaals te berge rijzen.

Soms is het beter om met de scanner een analyse van de omgeving te maken om er vervolgens zo onopvallend doorheen te lopen en omdat deze game op een acceptabele moeilijkheidsgraad (er is ook een erg makkelijke optie voorzien voor de bange wezels) een vrij stevige uitdaging biedt, betekent een numerieke overmacht een zekere dood als je niet de benen neemt. Doodgaan betekent nog altijd het definitieve einde van je vorige personage en het verlies van al je spullen die je zorgvuldig bij elkaar gespaard hebt. Hier kan je niet simpelweg een eerdere save laden, maar ontwaak je opnieuw in het schuiloord als een andere overlevende en begin je in de voetsporen van je vorige ik opnieuw aan dezelfde hachelijke trip doorheen de Engelse hoofdstad. Die vorige ik loopt nu ondood te wezen op de plaats waar hij ten onder ging met een rugzak boordevol lekkers op zijn rug. Het moeten doden van je oude personage, die je eerder zonder succes door levensgevaarlijke situaties geleid hebt, om de moeizaam verzamelde inhoud van je rugzak terug te claimen, zorgt net als drie jaar geleden voor een heel aparte ervaring.

In de originele game zorgde het feit dat je vaak je aandacht moest verdelen tussen de tv (waarop de eigenlijke actie te zien was) en het schermpje van je GamePad (dat ingeschakeld werd als map van de spelwereld, scanner om voorwerpen op te sporen en je inventaris om je voorraden te beheren) voor een bijkomend zenuwslopend randje. Het oorspronkelijke idee valt al bij al makkelijk over te dragen naar andere platformen, maar de extra dosis nervositeit van twee schermen tegelijkertijd in het oog houden terwijl de actie genadeloos voortgaat, verdwijnt hier toch enigszins.

Het spel loopt nog steeds gewoon door als je de inhoud van je rugzak reorganiseert, maar het valt nu véél sneller op wanneer je in gevaar bent, terwijl de map nu in een hoekje van het scherm wordt geplaatst. Aangezien de Xbox One een SmartGlass-functie bevat, verwachtten we aanvankelijk dat die hier benut zou worden, zodat we naar analogie met de Wii U het scherm van onze smartphone/tablet konden gebruiken voor allerlei extra functies, maar dat is helaas niet het geval.

Samen met de U in de titel en de meerwaarde van een tweede scherm, worden in deze port ook de offline multiplayeropties geschrapt. Akkoord, dat was geenszins ZombiU's sterkste kant, maar de lokale multiplayer zorgde wel voor een paar uurtjes extra verstrooiing. Enerzijds valt die afwezigheid logisch te verklaren, alle spelmodi waren toentertijd nu eenmaal volledig rond de GamePad-functies van Nintendo's console gebouwd, maar anderzijds had een alternatieve spelmodus zijn weg naar deze heruitgave wel mogen vinden. Nu heb je vaak het idee dat Ubisoft het zich wel erg makkelijk heeft gemaakt.