DmC: Devil May Cry Definitive Edition

Een terugkeer naar het Vagevuur met DmC: Devil May Cry Definitive Edition

[gespeeld op PlayStation 4]

De trend om last-gen games van een 'final', 'remastered', 'HD' of 'definitive' labeltje te voorzien en op PS4 of Xbox One uit te brengen lijkt niet te stoppen. Meestal zijn de reviews van zo'n games in een tweetal vaststellingen samen te vatten, namelijk dat de visuals aangepast zijn aan het niveau van het nieuwe platform en het feit dat alle DLC nu (eindelijk) aanwezig is op de gamedisc. Voor de remake van DmC gelden die statements evenzeer, maar heeft Ninja Theory zich gelukkig toch iets meer moeite getroost om met allerlei tweaks de bestaande spelervaring te verdiepen en te versterken.

Om het obligate luikje van deze recensie meteen uit de weg te hebben kunnen we beginnen met de bevestigen dat de Definitive Edition van DmC effectief de volledigheid bereikt die de titel ambieert. Het basisspel is aanwezig, net als alle skins voor personages en wapens die op de vorige generatie consoles als DLC werden versleten. Ook het Vergil's Downfall DLC-pakket is netjes inbegrepen. Deze extra speelbare levels geven de je controle over Dante's broer met eigen moves, wapens en haardos. Jammer genoeg zijn die features alledrie toch wat minder cool dan het origineel, maar dat neemt niet weg dat fans van de game zich zullen amuseren met de extra verhaallijn.

Ook op visueel vlak doet de Definitive Edition wat je ervan zou verwachten. Op PS3 en Xbox 360 moesten we het nog stellen met beeldmateriaal aan 30 fps, terwijl de remake de volle 60 fps haalt en dat aan 1080p. Of de verdubbelde framerate zichtbaar is voor iedereen is een discussie waar we ons in deze review niet aan gaan verbranden, maar voor hardcore gamers die hun moves in hack 'n slashgames als DmC tot op de frame nauwkeurig weten te timen zijn de scherpere visuals wel degelijk van toegevoegde waarde - los van de esthetische verbeteringen.

Dat betekent helemaal niet dat de game er makkelijker op geworden is, wel integendeel. De basisgame vereist nog steeds dezelfde verdieping en skill om te evolueren van button mashing tot vloeiende en geperfectioneerde actie. Daar bovenop heeft Ninja Theory nog enkele optionele extraatjes voorzien voor wie nog een stapje verder wil gaan. Eén van de beste toevoegingen is de Turbo Mode (jawel, een knipoog naar die andere topreeks van Capcom), die de speelsnelheid met een behoorlijke 20% verhoogt. Verder is er ook Hardcore Mode, een tweak die ook op elke moeilijkheidsgraad kan geactiveerd worden en die zorgt voor een anders gebalanceerde spelervaring met onder andere sterkere vijanden, een kortere Devil Trigger en een schademodel dat nog meer variatie in je moves vereist om effectief te blijven. Deze tweaks maken van DmC natuurlijk geen compleet ander spel, maar zorgen er wel voor dat levels die je eerder nog zonder problemen kon uitspelen een stukje pittiger worden.

Andere nieuwe features die ook vooral de gevorderde spelers zullen aanspreken zijn de mogelijkheid om de auto-aim uit te schakelen en gebruik te maken van manuele target locking. Daarnaast heeft Vergil nu ook zijn eigen Bloody Palace gekregen, een arena-omgeving die je steeds meer en meer uitdagende combinaties van vijanden voor de voeten werpt. Wat hardcore fans van het origineel minder zullen appreciëren is dat alle moeilijkheidsgraden nog steeds gradueel moeten vrijgespeeld worden en er dus geen mogelijkheid is om bijvoorbeeld vanaf een oude save te beginnen. Als je de game zou kopen met het oog op het spelen van de nieuwe Gods Must Die moeilijkheidsgraad (waarbij vijanden 2,5 keer zoveel schade aanrichten en je geen items mag gebruiken) moet je dus de onderliggende moeilijkheidsniveaus ook (opnieuw) doorspelen.