Super Stardust Ultra

Super Stardust Ultra

[Gespeeld op PS4]

We wanen ons even onversaagde helden van het universum wanneer we ons ruimteschip sierlijk tussendoor tientallen verwoestende asteroïden loodsen en tegelijk wat vijanden tot ruimteschroot knallen. Een onverwachte mechanische ruimteworm maakt echter korte metten met onze megalomanie en zet ons terug met beide voeten op de grond. We laten ons echter niet uit het lood slaan door het game-over scherm, maar starten meteen een nieuwe speelsessie. Er vallen immers nog planeten vrij te spelen, trofeeën te verdienen en high scores te breken.

We zagen Super Stardust en diens verslavende twin-stick gameplay voor het eerst in 2007 op de PlayStation 3. Later werd de game ook naar PSP en Vita overgeheveld en met Super Stardust Ultra vindt de opgepoetste PS3-versie van de klassieker zijn weg naar de nieuwe generatie. Grafisch is er nog altijd meer dan genoeg te zien dankzij wat extra detail (en de gebruikelijke kleuren van Super Stardust), maar een aanzienlijk verschil met de PS3-versie is er echter niet. Kenmerkend aan het arcade genre is de simplistische gameplay en Super Stardust Ultra vormt hier dan ook geen uitzondering op. Je wordt meteen in de actie gedropt en hebt de gameplay in no-time onder de knie.

In Super Stardust Ultra krijgen we een nogal fragiel ruimteschip onder de knoppen dat zich bevindt op één van de 5 planeten. Veel tijd om van het uitzicht te genieten is er echter niet, want quasi meteen wordt de kraan met asteroïden opengedraaid. Alsof dat nog niet stresserend genoeg is, worden er courant vijanden losgelaten op de planeet. Om de situatie onder controle te krijgen en zodoende terug wat ademruimte te claimen, is het zaak om via twin-stick shooterbesturing de asteroïden en vijanden te verwoesten. Sommige van deze asteroïden bevatten een groene kern. Het verwoesten van deze kern heeft als resultaat dat er een beloning wordt gedropt. Voorbeelden van deze beloningen zijn wapenupgrades en extra punten. Niet toevallig is je ruimteschip uitgerust met 3 verschillende volautomatische wapens, het ene wapen is immers doeltreffender tegen een specifieke vijand of asteroïde dan het andere. Zo is er bijvoorbeeld een wapen dat zich perfect leent voor het vernietigen van ijsblokken, maar minder efficiënt is tegen goud. Verder beschikt je ruimteschip ook over bommen die heel wat schade aanrichten aan objecten die zich binnen een bepaalde straal van je ruimteschip bevinden en een booster. Bij het gebruiken van deze booster vliegt je ruimteschip niet alleen even aan een duizelingwekkende snelheid vooruit, maar ben je tijdens de boost ook onverwoestbaar. Dit maakt de booster uitermate handig om weg te glippen wanneer vijanden je in het nauw drijven. Vijanden en obstakels die met je in contact komen wanneer je je booster gebruikt, zullen als klap op de vuurpijl ook verwoest worden.

Je kan je vingervlugheid en stressbestendigheid op de proef stellen in een 9-tal speelmodes. De nieuwe ‘blokkade’ mode haalt de mosterd bij eeuwenoude klassieker ‘Snake’. Het doel is om zo lang mogelijk te overleven op een met asteroïden bestrooide planeet terwijl er een spoor van kleinere asteroïden achter je schip wordt gevormd. De tweede (en meteen ook laatste) nieuwe speelmode is de livestream mode. Via deze mode kunnen kijkers van je Twitch-stream in de chatbox stemmen of ze je een helpende hand willen toereiken of ze je het net wat moeilijker willen maken. Dit is een prima manier om je publiek wat meer te betrekken bij je game, maar wanneer je geen kijkers hebt is er natuurlijk niet veel aan. 
De resterende 7 speelmodes werden integraal overgenomen uit de PS3-versie van de game. Verdere vernieuwingen verschuilen zich vooral in het sociale gedeelte van de game. Nu kan je bijvoorbeeld vrienden uitdagen om je score te verbreken. Omdat de game zodanig weinig vernieuwende elementen bevat kunnen we ons maar al te goed inbeelden dat fans die reeds eerdere titels uit de franchise gespeeld hebben zich wat bedrogen voelen.

Dat Super Stardust Ultra “easy to learn, hard to master” is, merken we vooral aan de snelheid van de game. Je ruimteschip beweegt zich net zoals je vijanden snel voort en vooral wanneer je al even aan het spelen bent kan het moeilijk worden om het overzicht te blijven behouden. Wanneer je alleen speelt kunnen we deze chaos echter niet als een minpunt bestempelen, integendeel, het zorgt zelfs voor een extra uitdaging. De echte problemen steken pas de kop op wanneer je samen met een vriend de co-op op één scherm speelt. Dan wordt het namelijk moeilijk om de ruimteschepen van elkaar te onderscheiden en zal je meer dan eens denken dat het schip van je partner jouw schip is en vice versa. Ontwikkelaar Housemarque countert dit probleem door een split-screen optie te integreren, maar bij kleinere tv’s kan het wat te druk worden om comfortabel te kunnen spelen.

Wie liever tégen zijn vrienden speelt dan met elkaar, vindt wat hij zoekt in de ‘versus’ multiplayer die ook weer onderverdeeld werd in verschillende speelmodes. De Towerfall-achtige speelmode ‘Deathmatch’ laat je rechttoe rechtaan je vrienden afknallen terwijl je in ‘grab and run’ een kroon moet bemachtigen en hem zo lang mogelijk uit handen van je belager dient te houden. Daarnaast is er nog een speelmode waarin je een van positie veranderend gebied dient te veroveren en tenslotte de welbekende ‘last man standing’. Spelers kunnen ook in de mate van het mogelijke hun ruimteschip aanpassen. Zo krijg je bijvoorbeeld de keuze of je liever snel wil zijn met een minder krachtig wapen of toch liever een krachtig wapen wil, maar dan wel moet inboeten aan snelheid. Helaas is de multiplayer enkel lokaal en is het dus niet mogelijk om deze online te spelen.