A City Sleeps

Muzikaal intermezzo in A City Sleeps

Harmonix staat vooral bekend om populaire muziekgames zoals Rock Band en Dance Central, maar tussendoor houdt deze getalenteerde ontwikkelaar zich ook bezig met een aantal kleinere projecten, waarmee het wil bewijzen dat het nog meer in diens mars heeft. Het nieuwste geesteskind kreeg de naam A City Sleeps mee en is een music-driven hardcore shoot’em up geworden.

In A City Sleeps kruip je in de huid van Poe, die in staat is om binnen te dringen in de dromen van andere mensen. Door daarin een horde aan demons te bestrijden, probeert ze een volk te redden van eeuwigdurende nachtmerries. Daarbij laat het spel zich besturen als een klassieke twin-stick shooter zoals Geometry Wars: met de linker stick verplaats je Poe, terwijl je met de rechter stick de richting bepaalt waarin ze haar projectielen afvuurt. Daarnaast heeft ze ook nog een zwaard ter beschikking, waarmee ze razendsnel inhakt op vijanden als ze dicht genoeg in de buurt is. Dit levert beduidend meer schade op en laat haar bovendien energie verzamelen voor een superkrachtige aanval, maar maakt haar natuurlijk ook veel kwetsbaarder voor vijandelijke aanvallen.

Zoals het hoort in een bullet-hell shooter wordt je langs alle kanten belaagd door tegenstanders die een regen van kogels op je afvuren. Uniek in deze game is dat dit volledig op maat van de muziek gebeurt. De patronen waarin de kogels jouw richting uit komen lopen perfect synchroon met de overigens sublieme soundtrack. Tijdens een rustige passage is er nauwelijks iets te zien op het scherm, maar zodra er een opzwepende beat bij komt, barst de hel los en kleurt je scherm roze door de gigantische hoeveelheid projectielen. De invloed op de gameplay is niet noemenswaardig groot, maar het levert wel een unieke ervaring op doordat je het spel beter aanvoelt als je volledig opgaat in de muziek.

Een andere bijzondere troef is het gebruik van idols. Die verschijnen regelmatig op het scherm en kan je vullen met één van de drie geesten die je bij je draagt. Elke geest heeft unieke eigenschappen die zowel offensief als defensief kunnen worden. Anger zorgt er bijvoorbeeld voor dat een idol vernietigende projectielen afvuurt, terwijl Loyalty tegenstanders tijdelijk kan bevriezen. Mercy laat dan weer toe om jezelf langzaam te healen als je over een idol zweeft en kan zelfs mini healthkits alle richtingen uitsturen. Je kan op elk moment een andere ghost plaatsen in een idol en bij momenten zijn er zelfs meerdere idols gelijkertijd op je scherm. Dit zorgt voor een verrassend leuke tactische toets in het spel.

Door elk level op een bepaalde moeilijkheidsgraad te voltooien, kan je bovendien nieuwe ghosts en relics vrijspelen. Die relics zijn eigenlijk een soort perks, waardoor je bijvoorbeeld sneller kan bewegen of krachtigere projectielen kan afvuren. Combineer dit alles met schitterende graphics die doen denken aan een waterverfschilderij en je zou denken dat A City Sleeps kans maakt om GOTY te worden. Helaas zijn er een aantal serieuze brokken in de pap. Meest teleurstellend is het gebrek aan spelinhoud. Er zijn immers maar drie levels beschikbaar die elk op 10 à 15 minuten uit te spelen zijn. Akkoord, shoot ‘em ups duren nooit erg lang, maar drie levels is toch wel héél weinig.

Een ander probleem is dat de moeilijkheidsgraad belachelijk hoog ligt, zelfs op de de allerlaagste graad word je genadeloos afgemaakt. Zodra je een niveau hoger gaat, wordt het nog een stuk erger en zal je elk checkpoint vele keren moeten herstarten voor je erdoor spartelt. Dat er geen checkpoint voorzien is voor het gevecht met de eindbaas aan het eind van elk level maakt het nog frustrerender en ontnam ons alle moed om de drie nog moeilijkere niveau’s verder af te werken. We hadden bovendien het gevoel dat Poe bij momenten gewoon te traag is om bepaalde kogelpatronen te ontwijken. Dat ontwijken verloopt sowieso al moeizaam, omdat de kleine groene stip die de “hitzone” aangeeft vaak verzuipt tussen de overvloed aan kleuren op je scherm.