Kirby Triple Deluxe

Het is alweer een tijdje geleden dat we Kirby nog eens een gloednieuw avontuur zagen beleven. Wel, Nintendo’s roze blob is terug van weggeweest en komt deze keer lopen, springen, vliegen, zuigen en kopiëren in zijn eerste echte eigen avontuur voor de 3DS. In Kirby Triple Deluxe brengt Nintendo een 2D-platformer met 3D-invloeden voor haar jongste handheld console, met de schattigste mascotte in de hoofdrol.

Het spel kreeg Triple Deluxe niet zonder reden als ondertitel: het eerste dat dan ook in het oog springt na het opstarten van de game is dat de speler de keuze krijgt tussen drie spelmodi: Story Mode, Kirby Fighters en Dedede’s Drum Dash. In de verhaalmodus kruip je natuurlijk in de huid - of wat de uiterste schil materie die hem omvat ook mag zijn - van Kirby. Zijn huisje wordt in zijn slaap door een gigantische bonenstaak de lucht in gezet en zijn vijand/vriend King Dedede wordt door een nieuwe slechterik ontvoerd. Door de stages van het spel te doorkruisen maak je als Kirby voortgang op de bonenstaak, in de achtervolging op Dedede. Veel meer hoef je uiteraard niet van een Kirby-game te verwachten, maar de simpliciteit van deze reeks is dan ook wat haar zo charmant maakt.

Zoals we dat gewend zijn van verschillende platformgames van Nintendo, wordt bij Kirby Triple Deluxe gebruikt gemaakt van verschillende werelden, met daarin verschillende stages. Elke wereld wordt van een specifiek thema voorzien, gaande van groene wouden tot vulkanische gebieden. Zoals vrijwel altijd het geval is zet Kirby zijn eerste voet in een groene omgeving, met weer maar eens een kwaadaardige boom als baasgevecht.

De gameplay is veelal hetzelfde gebleven als bij vorige Kirby adventure games, al hoeft dat niet per se te betekenen dat je identiek dezelfde acties zal uitvoeren. Er zijn heel wat vaardigheden, die wel zoals steeds overgenomen worden van vijanden door hen op te zuigen, met elk toch enige diepgang. Wanneer je een vaardigheid hebt gekopieerd en het start-menu wordt geopend, kan je steeds een heleboel moves ter beschikking zien die je met die vaardigheid kan uitvoeren. De Sword-vaardigheid heeft bijvoorbeeld heel wat moves van Link uit The Legend of Zelda meegekregen, zoals de spinning attack en zelfs de mogelijkheid om stralen uit je zwaard te schieten, nadat je het richting hemel houdt. Voorts heb je door kleine warp stars geregeld de mogelijkheid om tussen voor- en achtergrond te wisselen, wat belangrijk is voor het oplossen van onder andere puzzels, maar ook de algemene voortgang in de stages.

Elke stage biedt de mogelijkheid om een vast aantal Sun Stones te verzamelen, die je nodig hebt om de baasgevechten aan het eind van de werelden vrij te spelen en, indien je er genoeg hebt, zelfs een extra stage per wereld. In tegenstelling tot de sterrenmunten van New Super Mario Bros, of de puzzelstukjes van Donkey Kong Country, moet je echter niet veel moeite doen om ze te verzamelen. Teleurstelling alom voor de gamer die graag ieder hoekje van elke stage afschuimt in de hoop om veel geheimen te ontdekken. Meestal word je met een Sun Stone beloond door kleine puzzels op te lossen, al dan niet in “geheime” kamers, die op hun beurt ook niet zo moeilijk te lokaliseren zijn. Deze puzzels durven al eens gebruik te maken van de gyrosensor van de Nintendo 3DS, wat wel aardig is aangezien deze niet vaak in games wordt geïmplementeerd. Het gebruik ervan is gelukkig nog eens degelijk verzorgd in deze game. Je kan tevens 8-bit sleutelhangers verzamelen, die meestal iets moeilijker te vinden zijn, maar niet echt een nut hebben, tenzij je als speler graag bij je vrienden pronkt met je verzameling.

Zoals de Sun Stones al enigszins bewijzen, is het grootste struikelblok van deze game eigenlijk de moeilijkheidsgraad. De stages zijn op zich wel origineel en goed bedacht, maar worden met het grootste gemak doorkruist. De meeste vijanden zijn na een klap of twee verslagen en het merendeel van de gekopieerde vaardigheden van Kirby werd veel te sterk gemaakt. Dit is nefast voor de fun factor van de story mode, want na een aantal stages wordt het spel wat repetitief. Niet het gebruik van de vaardigheden, die op zich wel heel divers zijn, of de stages en hun bijhorende puzzels, maar wel de constante loop/sla/spring routine die een speler voor het uitspelen van deze game (slechts) moet volgen. Al moeten we wel toegeven dat je er regelmatig de aandacht moet bijhouden, omdat het spel meestal met verschillende dimensies werkt en al eens een vijandelijke aanval uit de achtergrond durft te laten komen, of vijanden tussen twee dimensies laat wisselen. Op deze manier wordt het 3D-effect van de handheld wel nog eens goed benut.

Een laatste vernieuwing die het vermelden waard is, is de Hypernova vaardigheid. Deze krijgt Kirby door een speciaal stuk fruit te eten en geeft hem de kracht om zijn zuigkracht exponentieel te verhogen. Dit geeft opnieuw de mogelijkheid om nieuwe soorten puzzels te introduceren, maar aangezien er enkel sprake is van een verhoogde zuigkracht zijn ook deze puzzels veelal niet zo moeilijk op te lossen. Het verslaan van vijanden levert evenzeer weinig uitdaging: houd de B-knop ingedrukt, en al wat voor Kirby loopt of fladdert vliegt onmiddellijk zijn mond in. Hoewel het leuk is om nieuwigheden als Hypernova te zien, hebben we toch het gevoel dat het niet veel goed doet voor het spel. Meer diversiteit in gameplay gegarandeerd, maar helaas maakt deze ultieme vaardigheid het spel op bepaalde punten nog maar eens een stuk makkelijker.

Voor het ontwikkelen van Kirby Fighters heeft men allicht invloeden gehaald bij Super Smash Bros, want in deze spelmodus is het immers de bedoeling om een knokpartij te organiseren met tot drie vrienden of CPU’s. Je kan kiezen uit verschillende soorten Kirby, je kiest met name een bepaalde gekopieerde vaardigheid voor je vechter om dan de strijd aan te gaan en te zien dewelke het best uitkomt in een gevecht. Deze spelmodus kan gedeeld worden met vrienden (of vijanden) die niet in het bezit van de game zijn, al hebben deze dan slechts beperkte keuzemogelijkheden wat betreft beschikbare vaardigheden. Deze spelmodus is een leuke manier van de makers om het spel van een multiplayerstand te voorzien, maar verder dan dat gaat het niet. De gevechten kennen geen echte diepgang en bepaalde vaardigheden komen duidelijk sterker uit de strijd dan andere. Het is met andere woorden een nogal ongebalanceerde knokpot waarmee je hoogstwaarschijnlijk niet veel langer dan een uur zoet bent.

Dedede’s Drum Dash vormt eigenlijk, als puntje bij paaltje komt, de grootste uitdaging van het spel. Het is een ritmische (mini)game waarbij de speler, op de melodieën van de meest gekende deuntjes uit de reeks, King Dedede vooruit moet helpen door op de juiste momenten op A te duwen en veilig op trommels te landen. Gaandeweg kan de speler dan ook nog eens zoveel mogelijk muntjes verzamelen, allemaal binnen de gegeven tijdslimiet. Genoeg factoren dus om deze stand van een scoresysteem te voorzien, waardoor Drum Dash voor sommige spelers behoorlijk verslavend kan zijn. Iedere gamer weet immers hoe bevredigend het is om je eigen high score nog maar eens te verslaan.

Er kunnen tot slot nog twee boss rush modi worden vrijgespeeld, met name The Arena en The True Arena, waarbij de speler met een bepaalde vaardigheid zoveel mogelijk bazen uit de story mode moet trachten te verslaan. Op zich een mooie poging om een uitdaging aan het spel toe te voegen, maar de simpele aanvalspatronen van de bazen en te krachtige vaardigheden van Kirby maken dat deze modi niet erg veel uitdaging meer bieden, al is het wel een leuke extra voor wie maar geen genoeg kan krijgen.

Grafisch kunnen we alleszins stellen dat het spel over de hele lijn, voor alle drie de games zeker in orde is. Er werd veel aandacht besteed aan het implementeren van diepteaspecten in deze 2D-platformer, wat in het genre alleen maar kan worden toegejuicht, vooral gezien het platform waarvoor de game werd ontwikkeld. Ook de soundtrack werd goed verzorgd. Oude en nieuwe deuntjes komen samen om de werelden van deze titel van een typisch Kirby-sfeertje te voorzien.