Bound by Flame

Niet gebonden door kwaliteit, maar wel Bound by Flame

[Gespeeld op PS4]

Ooit al eens gehoord van de term euro jank? Het is een aanduiding voor games die zich focussen op de gameplay en het technische gedeelte, maar door een laag budget of gebrek aan ervaring moeten inboeten op vlak van afwerking en presentatie. De term heeft vooral betrekking tot Europese RPG's die een goed concept hebben, maar teleurstellen op vlak van design, animaties, het verhaal en dergelijke zaken. Er schuilt dan ook vaak een leuke game onder dat alles, maar je moet er wel veel voor over hebben. De perfecte term voor Bound by Flame, al is dat misschien nog mals.

Ontwikkelaar van dienst is Spiders, een Franse B-tier studio die gespecialiseerd is in het maken van actie-rpg's. Kijken we naar hun voorgaande projecten, dan zien we onder andere Of Orcs and Men en Mars: War Logs. Niet meteen de beste referentie(s), want zoals je misschien wel weet zijn dat twee games die werden bekritiseerd omwille van de repetitieve gameplay en het ondermaatse design. We moeten natuurlijk rekening houden met de omvang van de ontwikkelaar (slechts om en bij de vijftig werknemers) en het feit dat Spiders simpelweg niet het budget heeft van een studio als Bioware. Dat praat het niveau van hun games natuurlijk niet goed, want een kleiner team en een minder groot budget betekenen niet altijd dat een game slecht hoeft te zijn.

Bound by Flame speelt zich af in Vertiel, een wereld die wordt geteisterd door de Lords of Ice en hun leger der ondoden. Een scenario dat toch enkele gelijkenissen vertoont met de soortgelijke vijand uit Game of Thrones. We zouden er dan ook niet van verschieten dat het inderdaad daarop gebaseerd is. Zelf kruipen we in de huid van Vulcan, een huurling die an sich niet zo heel speciaal lijkt te zijn. Dat verandert wanneer er een ritueel misloopt en een demoon plotseling zijn lichaam binnenglipt. Vanaf dat moment moet Vulcan zijn leven delen met een [al dan niet] kwaadaardige geest, een gegeven dat er niet enkel voor zorgt dat hij geleidelijk aan verandert, want het betekent ook dat hij misschien wel de laatste hoop van de mensheid is.

Misschien niet bijster origineel, maar het kan er wel nog mee door. Het echte probleem zit hem vooral in de executie van dat verhaal en diens dialogen. In het begin van het spel kan je bijvoorbeeld een unieke naam kiezen voor je personage, maar nadien noemt iedereen je gewoon Vulcan waardoor het nut van een eigen naam toch wel zijn doel mist, zeker in een rpg. Vulcan zelve, die praat dan weer op dezelfde manier als een jonge twintiger de dag van vandaag, terwijl de demoon in hem constant woorden zoals "thou" en "thy" blijft gebruiken. Dat botst vaak met mekaar, al heeft het wel iets ludieks.

Doorheen de game ontmoet je ook enkele metgezellen, de ene al wat origineler dan de ander. Edwen, de vrouwelijke magiër, lijkt wel een goedkope versie te zijn van Morrigan uit Dragon Age. Het grootste verschil zit hem in haar buste, iets dat je zeker zal opmerken als je de game speelt. Rhelmar, de elf met pijl en boog lijkt dan weer als twee druppels water op Ramsay Snow uit Game of Thrones. Toeval of niet, wie zal het zeggen. Onze persoonlijke favoriet is dan toch Mathras, een ondode die het team van onze held vervoegt - puur uit nieuwsgierigheid. Daarnaast is het ook gewoon leuk om samen vijanden te bestrijden met een wandelend skelet. Ondanks het feit dat je een stuk of vijf mensen leert kennen, kan je wel slechts één iemand meenemen om quests mee te doen, wat ergens toch een jammere zaak is. 

Het gebied waar je quests kan doen is ook niet meteen indrukwekkend. De game kent ongeveer drie acts en elke act neemt je mee naar een nieuwe locatie. Zo heb je een moeras, een ijzig gebergte, een riool en een door de vijand bezette kasteel. Je kan het vergelijken met de acts van The Witcher 2, al is Bound by Flame op dat vlak rechtlijninger. Zowat elke locatie is een bundeling van gangen met her en der wat vijanden. Het zorgt er voor dat er zeer weinig voeling is met de wereld die men tracht neer te zetten. De quests zijn ook niet meer dan "verzamel dit", "dood dat" en "spreek met". Het is allemaal erg generisch en het is dan ook immens moeilijk om je in te leven in het verhaal.

Het combat-systeem van de game is misschien wel iets waar men het meeste tijd aan besteed heeft. Je kan kiezen tussen drie verschillende vechtstijlen: warrior, ranger en pyromancer. In de praktijk betekent dat zwaaien met grote wapens, snel kunnen steken met dolken en het vermogen om spreuken op te roepen. Je kan op eender welk moment gebruik maken van elke stijl en je bent dus nooit gelimiteerd tot één stijl. Elk level krijg je wel twee punten die je kan gebruiken om één van de drie stijlen te verbeteren, dus je zal na een tijdje sowieso voorkeur geven aan één van de drie om die tot het maximum te brengen. In ons geval kozen we voor rogue, omdat warrior net iets te traag was en pyromancer net iets te zwak aanvoelde.

Het vechten zelve is best leuk. Je kan aanvallen ontwijken en als je dat op het perfecte moment doet, dan zal Vulcan een counteraanval lanceren. Zo'n paar keer na elkaar perfect kunnen counteren voelt best lekker aan, zeker als je vijanden op die manier kan verslaan zonder zelf ook maar een schrammetje op te lopen. Toch is er ook hier een fundamenteel probleem. Naast het counteren is er namelijk niet veel te doen buiten het spammen van je basisaanvallen, al dan niet in de rug van de vijand. Het helpt ook niet dat elk gevecht in de game hetzelfde aanvoelt, zelfs de bazen. Je spamt vierkantje of driehoekje, probeert de vijand in de rug aan te vallen en af en toe ontwijk je diens aanval. Af en toe is de game wel uitdagend, maar dat heeft niets te maken met de AI van de vijand. Dat ligt eerder aan de artificiële moeilijkheidsgraad. Als je sterft, dan gebeurt het vooral per ongeluk omdat een vijand met één enkele slag plotseling 50% van je levensbalk vernietigt. Is dat uitdagend? Het voelt eerder oneerlijk aan.

Het niveau van het verhaal in de game zakt ook steeds lager naarmate we progressie maken. Het lijkt wel alsof er uit tijdgebrek plotseling abrupt een einde aan komt. De game spreekt constant over zeven ice lords, maar uiteindelijk zien we er slechts eentje. Meer nog, hoe dichter we bij dat einde komen, hoe minder interesse we hebben voor het verhaal en diens dialogen. Dat laatste is misschien wel een gevolg van de toch wel ondermaatse lip-syncing van bepaalde personages, al is het eigenlijke voice-acting in de meeste gevallen ook niet echt indrukwekkend. Na amper 12 à 15 uur was het spel trouwens alweer uitgespeeld, inclusief zijmissies. Over de lengte valt nog te discussiëren, maar de manier waarop het allemaal eindigt, is wat vreemd. Het leek wel alsof er ons nog twintig uur stond te wachten, maar toen was het plotseling gedaan. Zijn we blij dat het gedaan is of teleurgesteld omdat het abrupt eindigt? Geen idee.

Gelukkig loopt niet alles verkeerd voor Bound by Flame. Het crafting-systeem spring bijvoorbeeld goed om met de loot van het spel. Doorheen het verhaal en tijdens het verkennen van de map zal je constant materialen vinden waarmee je jouw wapens en/of uitrusting kan verbeteren. In de meeste games betekent zo'n upgrade een kleine boost in stats, maar in deze game verandert ook het uiterlijk. Zo kan je de pommel van een zwaard veranderen, kan je schouders toevoegen aan een vest en kan je het metaal van je handschoenen aanpassen. Dat is best leuk gevonden en het is waarschijnlijk ook de meest innovatieve toevoeging in het gehele spel.

Eindigen doen we best met het audiovisuele aspect. Om te beginnen is de muziek erg goed, al is dat eigenlijk geen verrassing met een talent als Olivier Deriviere. De componist deed eerder al werk voor Remember Me en levert opnieuw een fenomenale soundtrack af. De visuele kant is helaas minder impressionant. Het merendeel van de game voelt nog te veel aan als een PlayStation 3 game en de performantie was bij momenten ook niet om over naar huis te schrijven. Er zit zelfs vrij veel stutter in de game, wat ergerlijk kan overkomen. De karaktermodellen, de wapens en je uitrusting zien er dan weer prima uit. De game lijkt dan ook meermaals te wisselen tussen lelijk en mooi. Soms lijkt het zelfs alsof er een cel-shaded stijl aanwezig is. Het is allemaal wat vreemd. Echt slecht is het natuurlijk niet, maar het mocht toch beter voor een PlayStation 4 game en vooral de performantie kon een stuk beter.