Metal Gear Solid V: Ground Zeroes

Kort is het codewoord in Metal Gear Solid V: Ground Zeroes

[gespeeld op PS3]

Na het zeer geslaagde Metal Gear Solid IV uit 2008 bleef het een tijdje verdacht stil rond een mogelijke vijfde deel in de reeks. Gelukkig bleek die sequel er uiteindelijk toch te komen en maar liefst in twee afzonderlijke delen. Het onlangs verschenen Ground Zeroes wordt door Kojima beschouwd als een proloog voor het later te verschijnen The Phantom Pain. Wij trokken ons camouflagepak aan en gingen na wat deze proloog zoal te bieden heeft.

In Metal Gear Solid V: Ground Zeroes kruip je opnieuw in de huid van Snake, oftewel Big Boss voor de vrienden. Die bevindt zich in Cuba in de lente van 1975, een paar maanden na de gebeurtenissen uit Peace Walker. Snake wordt door de geheimzinnige groepering XOF ingeschakeld om twee krijgsgevangenen te bevrijden uit een zwaar beveiligd kamp. Naar goede gewoonte wordt dit verhaal uit de doeken gedaan door middel van lange cutscenes, al valt het op dat er deze keer meer actie en minder langdradige gesprekken aan te pas komen.

Wanneer de intro naadloos overvloeit in het begin van de missie, kunnen we eindelijk zelf aan de slag. Het valt meteen op hoe vlot Snake zich laat besturen in vergelijking met andere 3rd person games. Sluipen, dekking zoeken en mikken voelt heel natuurlijk aan en de camera brengt precies in beeld wat je wil zien. Een korte tutorial leert je dat Snake er enkele nieuwe technische snufjes heeft bijgekregen. Zo beschik je over een iDroid, een soort voorloper van de iPod Touch die nog met cassettes werkt in plaats van met mp3’tjes, waarop je tevens een kaart van de omgeving en informatie over je missie kan raadplegen. Daarnaast heb je een krachtige verrekijker, waarmee je niet alleen vijanden kan opsporen, maar hen ook nog eens van op grote afstand kan afluisteren via de ingebouwde microfoon. Op die manier kan je hints opvangen over hun plannen of over je missiedoelen.

Aangezien Metal Gear Solid V multiplatform is geworden en bijgevolg een groot publiek moet kunnen aanspreken, zijn er ook heel wat hulpmiddeltjes bijgekomen om het leven van de gemiddelde gamer gemakkelijker te maken. Naast de klassieke verwennerij zoals health regeneratie, auto-aim en een scala aan icoontjes en markers, kan je nu ook tegenstanders taggen met je verrekijker. Daardoor worden ze zowel op je kaart als in de spelwereld permanent gemarkeerd met icoontjes zodat je hen zeker niet uit het oog kan verliezen. Word je dan toch nog betrapt, dan schakelt het spel over in een soort Bullet Time modus, waarbij de tijd vertraagt zodat je hen nog kan uitschakelen met een welgerichte headshot. Erg leuk voor de mainstream gamer, maar of de fans van de reeks dit zullen appreciëren is afwachten. Je kan deze hulpmiddeltjes weliswaar uitschakelen in de opties, maar daar word je op geen enkele manier voor beloond en dat is wel jammer.

Toch lijkt dit op het eerste zicht minder te storen dan je zou denken. Het kamp dat je moet besluipen ligt immers in een open vlakte, dus je zal alle kanten rond je in de gaten moeten houden. Ook moet je heel wat plaatsen voorbij waar nauwelijks of geen dekking is en zijn er overal wachttorens en camera’s die de omgeving afspeuren. Het is dan ook een kwestie om tactisch te werk te gaan als je niet wil opgemerkt worden. Natuurlijk houdt niets je tegen om een krachtig wapen op te pakken en iedereen die je pad kruist omver te knallen. Dan staat meteen het hele kamp echter in rep en roer en mag je je aan flink wat versterkingstroepen verwachten. Het blijft dus aangeraden om stealth te spelen en eerlijk gezegd vonden we dat ook nog steeds het leukste.

Je kan alsnog kiezen of je dodelijk geweld gebruikt of je tegenstanders liever verdooft via pijltjes met slaapmiddel of door hen kort te wurgen. Door hen langs achter in een wurggreep te nemen is het mogelijk om eerst wat informatie los te prutsen. Zo kom je te weten waar de beveiligingscamera’s hangen, waar je extra wapens en ammo kan vinden of zelfs waar de personen die je zoekt zich bevinden. Verder kan je vrij gebruik maken van voertuigen die in het gebied geparkeerd staan, wachttorens beklimmen om schijnwerpers naar een ander gebied te richten, tegenstanders lokken door camera’s stuk te schieten enzovoort. 

Helaas is er één groot nadeel aan deze Ground Zeroes en dat is de speelduur. Na amper één uur spelen hadden wij de eerste missie afgerond en rolden de eindcredits over ons scherm. Die eerste missie voelt dan ook nog eens aan als het begin van een veel groter geheel, waardoor je onvermijdelijk het gevoel krijgt dat je een veel te hoge prijs betaald hebt voor wat nauwelijks meer is dan een veredelde demo. Om de speelduur te verlengen zijn er een viertal secundaire missies voorzien, die andere doelstellingen hebben dan de hoofdmissie en soms ook compleet anders spelen. Zo is er bijvoorbeeld een missie bij waarbij je vanuit een helikopter een ontsnappende infiltrant moet beschermen. Leuk gedaan, maar deze missies spelen zich af in hetzelfde kamp van de hoofdmissie dat sowieso al niet zo groot is. Voor de prijs van bijna 40 euro voor de next-gen versie is zo’n beperkte spelinhoud dan ook onaanvaardbaar.

Audiovisueel scoort Ground Zeroes dan wel weer goed. We speelden het spel op onze oude Playstation 3, maar zelfs daarop zien de graphics er schitterend uit. Dit is vooral te danken aan de reflecties van de regen op de omgeving en aan de knappe belichting die netjes wordt aangepast aan de weersomstandigheden. Op de next-gen consoles ziet het er zelfs nog een stuk beter uit en PS4-bezitters kunnen het spel in 1080p spelen. Ook het geluid is zeer goed gedaan. Kiefer Sutherland werd ingeschakeld voor de stem en motion capture van Snake en het resultaat is beter dan we verwacht hadden. Tijdens je missie word je bovendien begeleid door het gehuil van de wind en door dynamische muziek die op de juiste momenten de kop op steekt. Wij staan nu al te watertanden om The Phantom Pain in actie te zien.