Yaiba: Ninja Gaiden Z

Ninja Gaiden, de franchise met snelle actie en dodelijke precisie, bestaat al enkele jaren. Met het laatste (echte) deel alweer stammende uit 2012 kunnen we er nu weer opnieuw mee aan de slag gaan. Geen Ryu Hayabusa echter voor deze titel. Nee, het is Yaiba die dit keer in het middelpunt staat. Brengt dit grote verschillen en veranderingen? Qua opzet niet meteen, maar qua uitvoering des te meer.

Yaiba: Ninja Gaiden Z draait om, hoe kan het ook anders, Yaiba. Deze dodelijke ninja is op zoek naar zijn tegenpool nadat hij in het introfilmpje van een groot deel van zijn lichaamsdelen wordt gescheiden. Je zou denken dat dit een gigantisch snel einde voor een spel zou betekenen, maar we waren duidelijk de Russen vergeten. Zij hebben namelijk zijn verloren lichaamsdelen (een arm en oog) vervangen door metaal. Yaiba gaat nu door het leven als half mens, half machine en is dus op zoek naar de dader.

Alsof dat nog niet genoeg was, is er "toevallig" ook nog eens een zombieplaag uitgebroken en is het verhaal verder ook al rond. Dit immens diepe (niet dus) verhaal is alles waar het spel om zal draaien. Het is vechten tot de zombies erbij neervallen en al snel wordt duidelijk dat het niveau stukken lager ligt dan de originele Ninja Gaiden games. Het serieus zijn is ver te zoeken en de humor is eerder van een makkelijk en laag niveau. Fans van de originele reeks zullen dan ook schrikken bij het opstarten en ondernemen van Yaiba’s avontuur. Hiermee willen we niet zeggen dat de humor cht slecht is, want we kunnen ons best vermaken met die vorm van humor die in de game verwerkt is, alleen is dit niet wat je als fan zou verwachten van een Ninja Gaiden-game, ook al is het eerder een spin-off.

De moeilijkheid is niet ver te zoeken. Hoe sterven bij de originele games een teken is dat je nog niet goed genoeg bent, ligt het sterven van onze Yaiba voornamelijk in handen van de camerapositie die tegenwerkt of andere onverklaarbare acties die niet af te schuiven zijn op de onkunde van de speler. Dit zorgt voor de nodige frustratie, daar op sommige locaties de checkpoints zo idioot geplaatst zijn dat de respawns eerder een nadeel dan een voordeel zijn voor de speler. Verder is het spel ook redelijk repetitief. Daar waar je in de eerste levels kennis maakt met de verschillende tegenstanders, worden deze op latere levels makkelijk hergebruikt en zorgt dit voor enkele hilarische frustraties. Naast het feit dat ze elk level iets sterker worden zijn er dan ook geen verschillen en dit wordt in zo’n lijn doorgetrokken dat het allerlaatste gevecht zelfs gevuld is met vijanden uit het eerste level.

Ondanks het feit dat er veel gerecycleerd wordt, is de diversiteit wel aanwezig. De vijanden gaan van het ene uiteinde van het onzinspectrum naar het andere. Van clowns, klaar voor de gemiddelde nachtmerrie, tot dominee-moordende en elektrocuterende zombiebruiden, het zit erin. De gesprekken en cutscènes zijn verder ook van hetzelfde niveau. Zombies met overgewicht die aan het tongen zijn, of andere 18+ content met geslachtsdelen, zijn aanwezig. Zo wordt ook hier weer gebruik gemaakt van de typische verheerlijking van tieten en onzinnigheid, want de goed voorziene Miss Monday weet goed hoe ze Yaiba belachelijk kan maken met de meest nutteloze opmerkingen. Bij momenten kun je je dan ook gigantisch ergeren aan haar bijdrage tot de game, hoewel ze voor sommige spelers natuurlijk ook twee geweldige troeven met zich meebrengt.

Het omleggen van die zombies moet natuurlijk ook nog gebeuren. Hier hebben we de verschillende wapens voor en zelfs de gesneuvelde zombies kunnen hier hulp bij bieden. Qua basis kunnen we uitgaan van de standaard samenstelling, een katana voor close-range en een soort ketting voor de lange afstanden. Echter kan je armen van zombies eraf trekken om deze als nunchucks te gebruiken of simpelweg een kanon implementeren zodat je vuur kan spuwen. Het klinkt leuk, maar het werkt niet zoals we het zouden willen zien. Doordat je met momenten zo erg aan het button bashen bent mis je de momenten om je finishing move uit te voeren, waardoor je de wapens misloopt en dit met momenten net je ondergang kan veroorzaken. Wederom een flink stuk frustratie dus en de nodige restarts om door zulke stukken te komen. Een mooie, maar tegenwoordig misschien wel verplichte, toevoeging is het effect van verschillende eigenschappen op elkaar. Zo zullen giftige vijanden die in aanraking komen met elektriciteit verstenen. Geen 100% logische verklaring, maar het werkt. Duidelijk is wel dat dit het spel op momenten iets te makkelijk zal maken.

Yaiba: Ninja Gaiden Z vult de levels, naast met het nodige button bashen, nog met de nodige ‘free-running’. In charmante Quick Time Events zul je van muur naar muur moeten springen, terwijl je je ketting gebruikt om bochten te maken of grotere sprongen te coördineren. Leuk als toevoeging, maar op een bepaald moment voelt het als teveel. Hoewel het in de trailers duidelijk vetter aanvoelde, komt het in het uiteindelijke spel te gescript naar voren. Wederom dus een voorbeeld van het verkeerd voorstellen van een game in de trailers. Dacht je dat het allemaal slechts sporadisch voor zou komen dan heb je het ook mis, want soms ben je de ene sprong aan de andere aan het koppelen, val je per ongeluk of moet je een pick-up grijpen om vervolgens dood te gaan en opnieuw te beginnen. Wil je dus alles pakken wat er te pakken valt dan moet je rekenen op vele opofferingen.

Grafisch is ervoor gekozen om naar de cell-shaded stijl te gaan, in plaats van de wat meer realistische setting. In combinatie met de verhaallijn en het niveau van humor is dat ook wel duidelijk. Op deze manier kunnen namelijk nog de nodige liters en tonnen bloed over het scherm vliegen zonder dat het bekritiseerd zou kunnen worden omdat het niet realistisch zou zijn. Verder past de stijl wel goed binnen de uitvoering om gevechten zo net dat beetje meer awesomeness te geven. Echter, zodra door de hoeveelheid bugs in het spel zombies vasthangen in de lucht of niet echt de uitvoering hebben die ze horen te hebben, is dit schadelijk voor de ervaring.

De samenvoeging van alle punten zorgt er voor dat er genoeg frustraties omhoog komen tijdens het spelen. Het tegenwerken van de camera, de glitches van zombies in de lucht en het net niet soepel lopen van de combat zorgt ervoor dat de game eerder uiteen valt dan samenhangt. De combinatie van een Ninja Gaiden game en de humor leek ook niet de beste keuze. Verwachtingen van een serieuze hack ’n slasher in een aangepaste grafische stijl worden snel genoeg door de grond geboord.