Titanfall

Mechs aan de macht in Titanfall

[gespeeld op pc]

Toen Titanfall werd aangekondigd, was de hype al meteen aanzienlijk en die werd enkel maar groter naarmate de release dichterbij kwam. Bij onze preview bleven we al met een paar vragen zitten en dus is het de vraag of Respawn inderdaad de “volgende generatie van FPS” heeft gecreëerd.

Het achterliggend verhaal is bijzonder eenvoudig: de mensheid trekt de ruimte in en vindt nieuwe sterrenstelsels die men als “The Frontier” bestempelt. Nieuwe omgevingen zorgen natuurlijk voor nieuwe grondstoffen en nieuwe mogelijkheden voor bedrijven. IMC is zo’n bedrijf dat wel wat winst ziet in zulke omgevingen en daarbij wordt niet op een mensenleven meer of minder gekeken. De ‘Militia’ wil dit echter tegenhouden en bestrijdt deze grote bedrijven.

De eerste stap in de game is een training, om zo alle stappen onder de knie te krijgen, waaronder wallrunning. De tutorial is niet over te slaan, ook als je eigenlijk alles al weet vanuit de bèta. In elk geval leer je ook hoe je je Titan moet inzetten en gebruiken. Eenmaal dit gebeurd is, kan je kiezen tussen de Campaign, Classic of een herhaling van de training.

In de Campaign krijg je 9 missies om het verhaal van Titanfall te ervaren, al is het sowieso een multiplayergerichte ervaring. Je krijgt wel de keuze of je IMC of Militia wil steunen in deze Campaign, wat eigenlijk gewoon multiplayerrondes zijn met een tintje verhaal. Door deze Campaign te voltooien krijg je een Titan (de Ogre en de Stryder). De ene is wat steviger, maar stugger, terwijl de andere net zowat het omgekeerde is. Lukt het je niet om de Campaign te voltooien, dan moet je met de Atlas, de basis TItan, aan de slag. Door het multiplayerkarakter kan het wel zijn dat mensen die pas later met Titanfall aan de slag gaan, moeite kunnen hebben om medestanders te vinden, omdat ervaren rotten natuurlijk gewoon in Classic aan het spelen zijn.

In Classic heb je ettelijke, herkenbare, multiplayermodi: Attrition, Last Titan Standing, Hardpoint, Capture the Flag, Pilot Hunter, Variety Pack. Het zijn eigenlijk varianten op de bekende modi, zoals team deathmatch en domination. De Titan staat daarbij centraal en is persoonlijk aan je gekoppeld. Je hoeft dus nooit te vrezen dat iemand met je Titan gaat lopen. Ofwel wacht je 3 minuten om hem te krijgen, ofwel ga je objectives vervolledigen om je Titan sneller te krijgen. Zelfs als je geen Titan hebt, kan je nog altijd een andere Titan platleggen door een kwetsbare plek ten volle te benutten, al kan dat natuurlijk ook bij jou gebeuren.

Verder krijg je ook XP, wat leidt tot een hogere rank en dat levert nieuwe extra’s op, zowel voor jezelf als voor je Titan. Een loadout bestaat uit een Primary Weapon, Secondary Weapon, AntiTitan Weapon, Tactical Ability, Ordnancy (bijkomstige wapens met onbeperkte ammo, maar langere herlaadtijden), Tier 1 Kit en een Tier 2 Kit (perks voor je Titan). Er zijn heel wat categorieën, maar qua Primary Weapon-wapens bleven we wat op onze honger zitten, want 10 wapens vinden we zelf wat weinig, zeker als er een paar duidelijk bovenuit steken. De Tactical Ability zorgt voor dat tikkeltje extra doordat je een speciale vaardigheid krijgt, zoals “cloaking”.

Naast je eigen loadout heb je ook die van je Titan, al zijn daar de opties net iets beperkter edoch niet minder qua impact. Titan Primay, Tactical Ability, Ordnancy, Tier 1 kit en Tier 2 kit zijn de keuzes die je hier hebt. Verder krijg je ook nog eens 960 Challenges om je lange tijd bezig te houden. Een geslaagde Challenge betekent ook extra XP, wat je dus ook vooruit helpt. Ze liggen ook in verschillende levels klaar, dus als er iets lukt, kan je hetzelfde nog eens doen, maar dan moeilijker, langer, ... voor nog meer XP.

Om je nog meer naar deze Challenges te laten kijken, kan je er ook Burn Cards mee verkrijgen. Dit zijn zaken die actief blijven staan zolang je in leven bent of die slechts eenmalig gebruikt kunnen worden. Denk aan ‘dubbele XP zolang je leeft’ of ‘sneller lopen’ of ‘Titan verschijnt 40 seconden sneller’. Je krijgt de mogelijkheid om elke ronde 3 Burning Cards te gebruiken.

In totaal krijg je 16 mappen aangeboden met allemaal een eigen karakter, al zijn er een paar die wel wat gelijkenissen vertonen qua sfeer. Qua grootte is er in elk geval genoeg afwisseling aangeboden, waardoor sommige mappen moeilijker te verteren zijn voor je Titan en er dus ook afwisseling is qua uitdaging. Je favoriete mappen voortdurend spelen is echter niet mogelijk omdat je een modus kiest en vervolgens random mappen aangeboden krijgt. Ook samen met je makkers tegen een andere team makkers spelen zit er niet in, want de tegenstand wordt altijd willekeurig opgebouwd. De beperkte vrijheid (online komen, modus kiezen en beginnen gamen, dat is het eigenlijk, met als enige vrijheid om een private party te maken en online te gaan in een specifieke modus, zonder keuze van mappen) is eigenlijk ook best jammer te noemen.

De mappen zijn 6vs6 en daarnaast heb je dus ook je Titan én Grunts / Spectres. Dit zijn AI-kompanen aan elke zijde die de mappen wat mee moeten opvullen. Op sommige mappen is 6vs6 meer dan genoeg, aangezien die mappen intens genoeg zijn. Op andere mappen zou het aantal gerust wat hoger mogen liggen. De Grunts / Spectres zijn enigszins te vergelijken met de AI-gestuurde eenheden uit League of Legends, die vooral dienen als voortdurende stroom aan XP en tegenstand.

De intelligentie van deze Spectres / Grunts is dan ook veelal lachwekkend te noemen, iets wat we enigszins anders hadden willen zien. We begrijpen de keuze voor dit type nog wel enigszins, maar niet als ze gewoonweg als een halvegare in het rond schieten of eigenlijk geen enkele meerwaarde bieden. Zelfs met de gelijkenis met League of Legends in het achterhoofd, hebben we moeite om het surplus van deze eenheden te vatten. Dat je ook nog eens tot een anderhalve minuut moet wachten om een volgende ronde te kunnen spelen, is ook bijzonder frustrerend en breekt het tempo van deze multiplayergame. 

Het is wel een genot om met Titanfall aan de slag te gaan, want de controls zitten bijzonder goed. Je rent muren op en springt in het rond alsof het niks is. Bij intense actie houdt alles ook goed stand en ervaar je niet dat het enige hinder vormt. Hier heeft Respawn Entertainment bijzonder goed werk geleverd om alles piekfijn af te werken. Het onderliggende gevoel is wel dat je deels een Call of Duty speelt, iets waar Respawn uiteraard veel ervaring mee heeft.

De Titan is een tikkeltje stroever dan de controls van je personage, maar dat is ook niet meer dan logisch, aangezien een robot van ettelijke tonnen staal natuurlijk niet als een dartele hinde in het rond ligt te hossen. Door specifieke zaken te verbeteren aan je Chassis kan je de gevoeligheid van je Titan nog aanpassen, naar je eigen smaak natuurlijk.

Het spel draait op een zwaar aangepaste Source Engine, een engine die al ettelijke jaartjes achter de rug heeft. De game ziet er niet slecht uit, maar hoogstaand is het eigenlijk ook niet. Soms kom je ook low-res textures tegen en dat is natuurlijk niet wat we verwachten van een next-gen titel. Toch is het ook een tikkeltje raar dat deze game niet op alle systemen even geweldig draait, ondanks de Source Engine (die er toch voor gekend is). Performance-gewijs draait het niet altijd op 60 fps (op Xbox One al helemaal niet) en op Insane krijg je soms nog stutter – een probleem dat zelfs duurdere systemen overvalt. Hopelijk komt er nog een patch die deze problemen rechttrekt, want op dit moment zorgt het - samen met de lange wachttijden - voor een ergerlijke noot bij Titanfall.

Het geluid is echter om vingers en duimen bij af te likken. De soundtrack tijdens de laadtijden is rustgevend en de dialogen zijn kwalitatief. De wapengeluiden zijn adequaat en op niveau, maar die van de Titan zijn gewoonweg geweldig, want het lijkt alsof je écht in zo’n kolos zit. Zo krachtig heeft men de Titan-geluiden gemaakt.