Phoenix Wright: Ace Attorney - Dual Destinies

Phoenix is altijd Wright in Ace Attorney: Dual Destinies

Winnen, daar draait het uiteindelijk om in de rechtbank. De waarheid is slechts een mooie bonus. De realiteit is nu eenmaal dat de betere advocaat van de twee niet altijd een onschuldig persoon verdedigt, iets wat zelfs Phoenix Wright heeft ondervonden in één van de vorige games. Gelukkig blijft dit echter een videogame, een spel waar we zo goed als altijd de onschuldige partij verdedigen. Waar zit de spanning dan? Die zit hem in dat ene moment waarop alles samenvalt, het moment waar je de beschuldigde eindelijk in een hoekje hebt gedreven.

Vanaf de eerste seconde slaat Dual Destinies in als een bom. Dat mag je trouwens zeer letterlijk nemen, want de eerste rechtszaak draait rond het vinden van een bommenlegger die een rechtszaal heeft verwoest met één van zijn explosieven. De dader? Volgens de tegenpartij een schattig, onschuldig meisje die zelfs niet in staat lijkt om zoiets nog maar te bedenken. Gezien deze dame een vriendin is van de alom bekende Apollo Justice, duurt het niet lang of we staan zelf in de rechtbank om haar te verdedigen.

Toch zijn we een beetje onzeker, we staan er namelijk als Athena Cykes, een nieuwkomer in de reeks. Ze is slechts achttien jaar en al afgestudeerd als advocaat, maar haar gebrek aan ervaring valt wel op. Onze tegenstander, een gladde paling in kostuum, hakt ons dan ook zonder probleem in de pan en de nederlaag komt stilletjes aan al eens loeren. Net op dát cruciale moment komt er echter een bekend gezicht de rechtbank binnengewandeld: Phoenix Wright. Plots mag het onschuldige meisje even gaan rusten, duikt er nieuw bewijsmateriaal op én wordt de zaak uitgesteld. We hebben hier te maken met een pro.

Toch mogen we Athena zeker niet onderschatten, want ze brengt zelfs een nieuw gameplay-onderdeel mee naar Dual Destinies. Haar mood matrix zorgt er voor dat ze de gemoedstoestand kan horen wanneer een getuige zijn of haar verhaal doet. Praat deze persoon over iets gruwelijks terwijl Athena vreugde bespeurt, dan klopt er iets niet en wordt dat uitgeklaard. Het is best een leuke toevoeging en het past ook bij het psychologisch thema van de game.

Echt veel maakt het natuurlijk niet uit met wie we nu precies spelen, de basis blijft altijd hetzelfde. We bezoeken de misdaadscène, verzamelen bewijsmateriaal en ondervragen de vele getuigen. De ene al wat gekker dan de ander. Daarna brengen we al dat materiaal mee naar de rechtszaal waar we het presenteren aan de rechter en jury. Maken we een fout, dan verliezen we wat geloofwaardigheid bij de rechter. Die bestraft ons dan door een stuk van onze levensbalk te halen. Is die volledig leeg, dan verliezen we de zaak en is het gedaan. Dit klinkt erger dan het uiteindelijk is, want door simpelweg op try again te duwen, mogen we terug beginnen waar we beland waren. Verliezen is dus onmogelijk, maar zo is het altijd al geweest in deze reeks.

Ondanks de strenge rechter is de rechtbank natuurlijk wel minder serieus dan in de werkelijkheid. Afgezien van de Amerikaanse kostuums en het nogal Britse opspeurwerk is dit nog altijd een Japanse game en dat merk je. Sommige getuigen weigeren te praten, andere verstoppen zich in een doos. De animaties als je hen op een fout wijst? Hilarisch. Zelfs de rechter kan je op bepaalde momenten nogal moeilijk au serieux nemen. Of wat dacht je van een advocaat die zijn job nog steeds uitoefent, dat terwijl hij terecht staat voor moord? Alles belandt vaak op het randje van de belachelijkheid, maar als het écht moet... dan kan de game ook heel serieus zijn.

Dat is ook meteen één van de sterke punten van deze game (en bij uitbreiding, het merendeel van de reeks). Het verhaal is uitzonderlijk interessant en de vele plottwists zorgen ervoor dat je deze game makkelijk tot een gat in de nacht zit te spelen. Het loont ook om elke conversatie aandachtig te lezen, want die ene cruciale clue kan overal verstopt zijn. Net wanneer je dan denkt alles te weten, dropt de game weer een plottwist van formaat die je vol ongeloof achterlaat. 

Toch is Phoenix Wright: Ace Attorney - Dual Destinies niet helemaal perfect. In totaal heb je zo'n vijf rechtszaken, maar het verhaal begint pas echt op gang te komen vanaf de derde rechtszaak. Ook ligt het er bij de eerste twee vingerdik op wie de dader is, wat de uitkomst toch minder indrukkwekkend maakt. Gelukkig wordt ook dit probleem verholpen vanaf de derde zaak. Vanaf dan komt het verhaal echt op dreef en laat het je niet meer los tot het spel uitgespeeld is. Capcom toont ons hier een sterk staaltje schrijfwerk dat zijn hoogtepunt bereikt tijdens de laatste rechtszaak, wanneer je ontdekt hoe goed deze game eigenlijk wel niet is.

Echt moeilijk wordt het echter nooit, maar dit is dan ook geen game waar een hoge moeilijkheidsgraad echt een vereiste is. Mensen die deze reeks al een tijdje volgen, die weten dat het verhaal in Ace Attorney veel belangrijker is dan eender welke uitdaging. Meer nog, in vorige games is het best frustrerend als je voor de zoveelste keer verdwaald rondloopt omdat de game je niet echt uitlegt waar de laatste clue zich nu precies bevindt. In deze game wordt dat probleem verholpen door een notitieboekje dat je steeds op de hoogte houdt van taken die je nog moet uitvoeren op de misdaadscène.

Audiografisch is alles trouwens dik in orde. Net zoals Pokémon zijn de 3D-modellen van deze game ook een primeur voor de reeks, een primeur die meteen een erg positief effect heeft op het geheel. Je kan nu volledig rond bewegen bij een misdaadscène en de plaats delict krijgt hierdoor ietwat meer sfeer. Verder blaast het ook wat nieuw leven in de vele karakters. Om het geheel tenslotte echt memorabel te maken, weet de muziek altijd perfect in te spelen op de huidige stand van zaken.