Puppeteer

De poppen aan het dansen in Puppeteer

Als je vandaag aan heel wat jonge kinderen zou vragen wat een poppenkast is, is de kans best groot dat zij hier geen antwoord meer op kunnen geven. De meeste lezers van 4Gamers zullen allicht nog wel eens in hun jeugd in aanraking gekomen zijn met dit soort theater. Sony zal dit alvast ook gedacht hebben tijdens de ontwikkeling van Puppeteer, een platformer en poppenkast in een. 

Puppeteer vertelt ons het verhaal van een klein jongetje, genaamd Kutaro. Helaas wordt zijn ziel al gauw gekidnapt door de Moon Bear King, een kwaadaardige beer die op de maan leeft en overal onheil veroorzaakt. Het ontnemen van zijn ziel betekent voor Kutaro dat hij in een pop veranderd wordt en tot overmaat van ramp verliest onze held ook nog eens zijn hoofd (letterlijk en vaak ook figuurlijk). Gelukkig maken we al snel kennis met de Moon Witch, die ons een nieuw hoofd geeft en op weg helpt. Haar bedoelingen lijken aanvankelijk toch vrij louche te zijn, maar Kutaro heeft helaas geen keuze en dus is deze gebeurtenis meteen het begin van een groots poppenkastavontuur. Welke gevaren, hindernissen, grappige gebeurtenissen en avonturen Kutaro zal meemaken, laten we zoals gewoonlijk aan jullie over om te ontdekken.

Zoals eerder gezegd, is Puppeteer een poppenkast en platformer in een. Het spel legt dus naast platformen een grote nadruk op het verhaal en zoals jullie in de vorige alinea konden lezen, is dit verhaal misschien niet meteen bijster origineel, maar eenvoudig en humoristisch genoeg om het allemaal aangenaam en licht verteerbaar te houden. Elk level zal geïntroduceerd worden door de verteller en tijdens het spelen zal hij ook regelmatig heel wat te vertellen hebben. Op die manier krijg je inderdaad een echt en authentiek theater-gevoel, al is het soms zeer moeilijk om tegelijkertijd zowel te platformen als aandachtig naar de vertellen te luisteren. Dit had misschien wat beter uitgedacht of getimed kunnen worden, want Kutaro heeft bij ons toch heel wat afgezien wanneer we probeerden om het verhaal te volgen.

Naast het verhaal dat uigebreid verteld en visueel voorgesteld wordt, ligt er een grote focus op het platformen. Puppeteer is dan ook een echte side-scroller. Elk level bestaat uit meerdere gedeeltes die steeds als een soort van scène in beeld komen en waarvan je er steeds een heel aantal moet voltooien. Vaak is het de bedoeling om heel wat hindernissen te overwinnen en om wat te puzzelen. Gelukkig zal Kutaro tijdens zijn zoektocht ook heel wat handige krachten vinden. Een van de meest gebruikte voorwerpen in het spel is de schaar Calibrus. Met Calibrus kan Kutaro zich letterlijk een weg door heel wat obstakels, vijanden, doeken, wolken en nog veel meer knippen. Het knippen en richten vereist eerst een klein beetje oefening en geduld, maar is absoluut een heel originele insteek voor de game. Toch is het soms wat jammer om te zien dat heel veel levels en bazen steeds hetzelfde trucje gebruiken en dat je later in de game qua nieuwe of originele gameplay wat op je honger blijft zitten. Dit is trouwens een van de grootste minpunten van het spel, want zowat elk level in Puppeteer kent een gelijkaardig tempo, identieke opbouw en wordt afgesloten met een baasgevecht, waardoor het tempo van de game eigenlijk steeds constant blijft en repetitief kan aanvoelen.

Voorts zal Kutaro ook nog enkele andere voorwerpen vinden, die voornamelijk bij bazen gebruikt zullen worden. De keren dat je ze in een level moet gebruiken om een hindernis te overwinnen, zullen vrij duidelijk gemaakt worden door symbolen. Echt ingewikkeld of diepgaand wordt dus nooit. Voor de verzamelaars onder ons is er wel goed nieuws. Elk level zit boordevol Moon Stone Shards, waarvan honderd je een extra level zullen schenken. Hoewel Kutaro zijn origineel hoofd kwijt mag zijn, zijn er tientallen vervanghoofdjes die je kan vinden. Je kan maximaal drie hoofdjes bij je hebben, die je eigenlijk drie hitpoints geven. Telkens wanneer je geraakt wordt, zal er een hoofdje afvallen, maar heb je nog heel even de tijd om deze terug op te rapen. Wanneer alle drie de hoofdjes op zijn, verliest Kutaro effectief een leven.

Zo nu en dan zal je in een level een bonusstage terugvinden, maar om deze te betreden heb je wel het juiste hoofd nodig. Als je weet dat er tientallen verschillende hoofdjes zijn, kan je alvast zelf bedenken wat voor gevolgen dit heeft. Bijna nooit zal je net dat juiste hoofdje bij je dragen, wat toch jammer is. De bonuslevels zijn dan ook iets voor de mensen die wat meer replaywaarde uit het spel willen halen door eens terug te willen keren. In totaal zullen de 21 levels, verdeeld in zeven Acts, van Puppeteer je een dikke 10 uur zoet kunnen houden, wat zeer acceptabel is voor het lagere prijskaartje dat Puppeteer meekreeg. Een tweede speler kan trouwens ook een hulp zijn, want deze zal Pikarina, een elfje dat Kutaro het hele avontuur zal bijstaan, via Move kunnen besturen. Zij kan in de achtergrond heel wat Moon Stone Shards ontdekken of Kutaro over bepaalde hindernissen helpen. Wanneer je alleen speelt, zal je Pikarina met de rechter joystick kunnen besturen.

Op grafisch vlak zag Puppeteer er altijd al fantastisch uit en dat is in de finale versie dan ook niet anders. Het visueel aspect heeft een zeer origineel en typerende stijl meegekregen, wat Puppeteer heel wat charme geeft. Je krijgt dan ook echt het gevoel in een soort poppenkast of theater aanwezig te zijn, want zelfs het wissselen tussen de verschillende scènes in levels gebeurt op een heel orignele manier. De zeven werelden zijn allemaal van een eigen thema voorzien, zoals we dat van de meeste platformers gewoon zijn. Kutatoro zal dus onheilspellende kastelen, woeste wateren, droge woestijngebieden, drassige moerassen en veel meer moeten trotseren. De visuals van alle levels en personages zijn voorzien van heel wat afwisseling en sowieso het sterkste punt van Puppeteer.

Ook qua audio hebben we niet meteen reden tot klagen, wat in een game als deze toch best belangrijk is. Je kan kiezen tussen Brits of Amerikaans Engels en zelfs Nederlands is ook aanwezig voor de allerkleinsten onder ons. De stem van de verteller verveelt nooit (tenzij we druk bezig zijn met platformen) en Sony heeft ook heel wat humor in het spel gestoken. Regelmatig zullen de verteller en onze metgezel Pikarina met elkaar in de clinch gaan, wat zal leiden tot heel wat grappige steken en opmerkingen. Veel andere, soms wat luidruchtige en typerende personages, ondersteund door een degelijke soundtrack, maken het geheel af.