The Legend of Zelda: The Wind Waker HD

Zelda zo'n mooie HD-versie gezien als The Wind Waker HD

Tien jaar geleden verscheen het eerste Zelda-avontuur op de Nintendo Gamecube. De onthulling van de game en het spel na lancering zelf was toen stof tot heel wat dicussie. Maar net zoals iedere Zelda-game, werd het spel naarmate de tijd vorderde wel geapprecieerd voor zijn charmerende graphics en het uitgebreid avontuur. Toch is het een beetje vreemd dat Nintendo nu met een HD-remake van The Wind Waker op de proppen komt, want de grafische cell-shaded stijl had een tijdloos karakter. Of het de moeite is om nogmaals de wijde zee op te varen met Link en zijn zeilbootje, lees je in deze review.

Zoals we van de meeste Zelda-games gewoon zijn, maken we kennis met Link wanneer hij nog niet meteen een held is. In The Wind Waker is Link wel een erg jonge knaap, die op Outset Island een rustig leventje leidt samen met zijn zus en zijn oma. Op zijn verjaardag slaat echter het noodlot toe. Piraten komen aan op het eiland en de rust wordt al gauw verstoord door een kwaadaardige vogel. Deze is blijkbaar op zoek naar het jonge piratenmeisje Tetra, maar neemt per ongeluk Links zus mee naar het bewaakte eiland waar een mysterieus kwaad vertoeft.

Vastberaden als hij is, besluit Link in zijn groen heldenkostuum en met zwaard en schild zijn zusje te redden. Samen met de piraten gaat Link op een groots avontuur dat je heel wat uurtjes zal bezighouden. Je zal voorbij allerhande eilandjes varen op een uitgestrekte zee met je eigen zeilboot (die, wanneer je goed zoekt en het verdient, dankzij het fast sail ditmaal ook sneller kan varen) en ontzettend veel avonturen beleven wanneer je besluit om niet enkel het hoofdverhaal te volgen. Het hoofdverhaal zal je door heel wat gevarieerde eilanden en kerkers loodsen die ieder hun thema hebben (vuur, water, bos, ijs, ...) en je zal heel wat personages tegenkomen die nog lang in je geheugen zullen blijven zitten.

The Wind Waker was altijd al een heel sfeervol en charmerend avontuur en dit is nog steeds het geval. Tientallen uren actie en avontuur en heel wat plezante herinneringen zijn dus gegarandeerd. Heel wat spelers zullen trouwens blij zijn dat de Triforce-jacht op het einde van het verhaal flink ingekort is, zodat dit stukje niet zo snel zal vervelen.

Qua gameplay hoeven we natuurlijk niet al te veel uitleg te geven, want ook op dit vlak is er eigenlijk weinig extra of veranderd. In elke kerker vinden we wel een nieuw voorwerp, die vervolgens meer puzzelmogelijkheden in de daaropvolgende dungeons biedt en daarnaast ook enkele onbereikbare plaatsen in de wereld bereikbaar maakt. Ditmaal zorgt het tweede scherm op de GamePad er voor dat je zonder te pauzeren voorwerpen naar een bepaalde knop kan slepen, wat zorgt voor wat meer immersie in het spel. Een zeer handige toevoeging die velen zullen weten te appreciëren. De combat is nog steeds intuïtief en terug volledig gericht op de knoppen, in tegenstelling tot Skyward Sword.

Als er een vernieuwing in de gameplay is waar we wat minder tevreden over zijn, is het het nieuwe first person perspectief wel. Het idee klinkt alvast goed, maar in de praktijk raken je vingers iets te veel in de war om bijvoorbeeld pijlen met een boog op deze manier af te vuren. Het eerstepersoons perspectief is een test voor de volgende Zelda op de Wii U, dus we hopen dat men het dan wat beter aanpakt. Wat menig hardcore gamer ongetwijfeld wel zal toejuichen, is de nieuwe Hero Mode, die je op elk moment in het spel kan activeren of deactiveren. In deze modus zullen vijanden dubbel zo veel schade aanrichten en is het onmogelijk om nog hartjes in het gras of in potten te vinden. Leven aanvullen zal enkel via health potions kunnen. Best taai dus.

Twee andere nieuwigheden die dankzij de Wii U mogelijk zijn, zijn Miiverse-integratie en off-tv. Bij dat laatste hoeft niet al te veel uitleg. Het is perfect mogelijk om het gehele spel enkel en alleen op je GamePad te spelen zonder tv-scherm. Aangezien het spel oorspronkelijk ontwikkeld werd voor een console dat slechts een scherm ondersteunde, is off tv een evenwaardig alternatief voor zij The Wind Waker enkel op de GamePad willen spelen. Via Miiverse kan je berichtjes met elkaar uitwisselen, die je in het spel via een Tingle Bottle het water ingooit (denk aan de SOS-flesjes uit de vele films). Op zich is dit niet zo speciaal, maar Nintendo heeft een andere leuke feature voor Miiverse voorzien. Wanneer je het fototoestel in het spel vindt, is het ditmaal mogelijk om ook 'selfies' (foto's van jezelf, nvdr) te trekken. Link kan hierbij een aantal emoties uitbeelden, met een grappig of sfeervol uitzicht op de achtergrond. Dit heeft in Amerika reeds voor heel wat plezante foto’s en taferelen gezorgd.

The Wind Waker werd op de Gamecube gekenmerkt door een unieke cell-shaded look. Op die manier kreeg het spel een tijdloos karakter mee, maar de verbeteringen op grafisch vlak zijn in deze HD-remake best indrukwekkend te noemen. Er zijn ontzettend veel textures opgepoetst en eventueel herwerkt, de belichting is stevig onder handen genomen (de bloom, die tijdens de eerste beelden overdreven aanwezig is, blijkt in de realiteit erg goed mee te vallen en afhankelijk te zijn van het tijdstip van de dag) en ook de personages hebben een wat meer anime look meegekregen. De meningen over deze look zullen allicht wat verdeeld zijn, maar wij stoorden ons hier echter nooit aan.

De 1080p-resolutie en HD-verbeteringen maken het spel sowieso terug heel ‘2013’, zodat het voor nieuwelingen een heel mooi avontuur kan zijn zonder dat ze zich zouden storen aan de wat oudere SD-graphics van het Gamecube-origineel. Ook in de audio lijkt Nintendo stiekem heel wat werk gestoken te hebben. De soundtrack is namelijk ditmaal opnieuw opgenomen met een orkest in plaats van de gedenkwaardige midi-deuntjes van destijds.