Flashback (pc, PSN, XBLA)

In het rijtje van HD-remakes dat we de laatste tijd te verwerken hebben gekregen is Flashback wellicht een van de meest illustere voor jongere gamers. Het spel dateert immers al van 1992 en was een mijlpaal in de ontwikkeling van vloeiende bewegingen van personages in games. Vandaag, zo’n 20 jaar later, brengen Ubisoft en de originele ontwikkelaar VectorCell hun interpretatie van hoe Flashback er vandaag zou uitzien.

Bij de beoordeling van remakes van games is de vergelijking met de originele titel vaak een belangrijke invalshoek, hoewel die doorgaans niet zo relevant is voor wie nog nooit met de oorspronkelijke editie in aanraking is gekomen. De verschillen tussen de versie van nu en die van 20 jaar geleden zijn uiteraard legio en dankzij het feit dat de originele versie ook wordt meegegeven bij deze digitale game zullen ook gamers die onbekend zijn met de historiek van Flashback deze evolutie met hun eigen ogen kunnen zien. In het vervolg van deze review zullen we 2013-versie van Flashback vooral op zijn eigen merites proberen beoordelen en scoren, al valt een vergelijking met de originele klassieker niet te vermijden.

We verwezen in de inleiding al naar het feit dat het origineel enkele duidelijke innovaties bracht in een tijd dat het doorbreken van de CD-ROM als opslagmedium voor games de mogelijkheden enorm uitbreidde. Flashback anno 2013 mist als zoveelste 2,5D-platformer duidelijk die innovatieve insteek, maar weet wel te scoren op andere vlakken. Het is evident dat de grafische kracht van de huidige processoren een pak meer detail toelaat dan in het begin van de jaren ’90, maar de makers zijn een pak verder gegaan bij het actualiseren van de spelwereld dan enkel het updaten van wat textures. De levels zijn erg levendig en kleurrijk opgebouwd, met knappe jungle-omgevingen, vliegende wagens, neon-verlichting en mooie regeneffecten.

Ook het hoofdpersonage, Conrad B. Hart, kreeg een complete make-over. In plaats van een rozig bolletje met een donkere bovenkant ziet de held er nu uit als een ware Nathan Drake-wannabe, inclusief stoppelbaardje en indringende blik. Conrad is een typische actieheld met geheugenverlies uit een sci-fi film van twee decennia geleden en in tegenstelling tot het origineel braakt hij nu ook de one-liners en quotes uit die je van zo’n karikatuur zou verwachten. Voor oudgedienden is dat misschien een sfeerbreker, want de zwijgzaamheid van de held droeg mee bij tot de mystiek die rond het verhaal hing en afgaande op de kwaliteit dat het vocabularium van Conrad nu blijkt te hebben (denk aan uitspraken als “Feeling fine”, “Time to party!” en “Awesome-sauce!”) is het misschien maar best dat hij in 1992 vooral zijn mond hield.

De besturing van Conrad en de animaties die daarmee gepaard gaan zijn wel een stuk vloeiender dan weleer en zijn nu gewoon op het peil van wat je van een hedendaagse platformer verwacht: met de linkerstick beweeg je en met de rechterstick mik je met het wapen van de held, over de volle 360 graden (in plaats van de ouderwetse analoge up, down, left, right controls). Conrad beschikt nu ook over een RPG-achtig levelling systeem, zij het dan in een light-versie. Terwijl je vooruitgang boekt in het spel krijg je ervaringspunten die je toelaten om je skills te upgraden, wat de diepgang van de spelervaring verhoogt. Hoewel dit skillsysteem zeker niet wereldschokkend is, is het wel een mooi voorbeeld van hoe je in een HD-remake meer kunt doen dan alleen maar visuals oppoetsen. Je kunt nu ook on the fly items uit je inventory halen met het D-pad, waardoor het rondbewegen met Conrad een heel pak vloeiender en natuurlijker aanvoelt dan de stroeve besturing van weleer.

Naar de platforminggameplay toe blinkt Flashback vandaag een stuk minder uit dan 20 jaar geleden.  De spelervaring was in het origineel vooral gebaseerd op het uitzoeken van hoe je verder moest in de doorgaans lineaire levels door sleutels te zoeken en andere puzzels op te lossen. De HD-versie bevat een minimap met een waypointer die je telkens netjes uitlegt waarheen je moet gaan om het volgende objectief te bereiken. Het platformen op zich is mede daardoor vrij bleekjes en weinig revolutionair en voelt aan iets dat we al veel vaker deden – maar dan beter. Wat wel aangenaam is , is het feit dat er deze keer een pak meer checkpoints te vinden zijn dan in het origineel, waar je soms een heel level opnieuw moest spelen wanneer je een fout maakte.

Flashback is ook niet helemaal vrij van bugs, die we regelmatig maar vreemd genoeg niet altijd met consistentie tegenkwamen. Sommige healthstations, waar je even op een knop moet drukken om je gezondheidsmetertje te vullen, reageerden totaal niet bij een eerste bezoek – om vervolgens wanneer je even opzij stapt en dan terugkeert wel naar behoren te functioneren. Conrad geraakte ook af en toe vast tussen een lift of een elektrische val in de vloer, waardoor we even naar ons vorig checkpoint moesten terugkeren om verder te spelen. Deze bugs zijn te infrequent om het spel helemaal af te breken, maar bleken wel kleine bronnen van frustratie te zijn die je erbij moet nemen.