Dragon Commander

Dragon Commander steekt de draak met traditionele games

Larians Dragon Commander is niet zomaar een game, het is een spel waarin maar liefst vier genres verwerkt zitten. Twee daarvan - RTS en TBS - vormen samen het strategische gedeelte terwijl het derde genre (RPG) kan rekenen op de stevige achtergrond van de ontwikkelaar. Wat is dat vierde genre dan? (Dragon) Action natuurlijk of ben je die draak met zijn jetpack vergeten? Toegegeven, een vliegend mythisch wezen combineren met een raketrugzak is een idee dat enkel mogelijk lijkt na eens stevig door te zakken. Toch weet deze bizarre creatie gek genoeg acceptabel over te komen in deze game. Meer nog, de combinatie van al die verschillende genres werkt (verrassend) goed en voorkomt ook dat Dragon Commander zelf een draak van een game wordt.

Elk verhaal heeft een begin en dat is niet anders in Dragon Commander. In dit geval begint dat verhaal met de dood van jouw vader, een man die toevallig de keizer van Rivellon was. Zijn dood is de aanzet tot een oorlog op grote schaal en de vijand zijn de andere kinderen van diezelfde keizer. Jij bent namelijk een bastaard terwijl zij legitieme opvolgers zijn. Ohja, jouw vader zaliger werd vermoord door diezelfde kinderen en jij bent de enige die tussen hen en de troon staat. Moeilijk genoeg? Misschien niet, want jouw moeder was een draak in mensenvorm en blijkbaar had de keizer wel eens zin in iets exotisch aangezien jij het resultaat van hun scheve schaats bent: half mens, half draak.

Gelukkig sta je er niet alleen voor, want al snel geniet je de hulp van Maxos, een oude magiër die de speler voorziet van de nodige informatie en bondgenoten. Tijdens het eerste deel van de game bestaan die 'bondgenoten' uit slechts enkele aanvoerders die wel heel erg skeptisch zijn over jouw capaciteiten als leider. Het wordt dan ook snel duidelijk dat de speler zichzelf moet bewijzen tegenover deze heren door gevechten te winnen.

In Dragon Commander moet je niet enkel de aanvoerders van jouw leger overtuigen. Het wordt er bijvoorbeeld niet makkelijker op eenmaal de vertegenwoordigers van de vele rassen hun intrede maken. Deze raad - bestaande uit elven, skeletten, dwergen, gnomes en menselijke hagedissen - voldoet namelijk aan de grootste clichés uit de fantasiewereld, dat terwijl hun intenties parallel lopen met die van [bekende] politici uit het echte leven. Hun overtuigingen zijn dan ook erg actueel en beslissingen over wetten zoals het homohuwelijk of het afschaffen van gewelddadige (video)games zijn eerder regel dan uitzondering. Het geweldige aan dit systeem is dat elke keuze een impact heeft op de mening die elk ras over jou heeft. In Dragon Commander is er nu eenmaal nooit een keuze die elk ras zal kunnen appreciëren, wat je voor dilemma's stelt.

Elke leider heeft natuurlijk ook een hoofdkwartier nodig, een plek waar de politic op veilige afstand kunnen beslissen over het land zonder zelf in de vuurlinie te moeten staan. In deze game is dat een ruimteschip genaamd The Raven, een plaats waar je op je dooie gemak tegen al je generalen en bondgenoten kan praten door middel van een point-and-click systeem à la StarCraft 2. Net zoals het ruimteschip in eerder vernoemde RTS is The Raven eveneens opgedeeld in verscheidene compartimenten waar je met de meest bizarre karakters kan praten. Larians jarenlange RPG-expertise speelt hier een grote rol en dat merk je aan de manier waarop bepaalde karakters zijn opgebouwd. Een excentrieke hagedis die op momenten een spreekwoordelijke dolk in je rug steekt? Ach, waarom ook niet. Wat dacht je van een stel beenderen in een jurk die de prinses der skeletten moet voorstellen? Ze is alvast uit op je liefde, om nadien haar echte doel uit de doeken te doen: opnieuw mens worden.

Het eigenlijk verhaal mist ergens wel wat diepte, maar aangezien het wordt bijgestaan door de vele conversaties op het schip heb je eigenlijk weinig reden tot klagen. RPG-spelers zullen zeker aan hun trekken komen eens ze het volledige schip leren kennen. Na elk gevecht is er wel iets nieuws op het schip te bespeuren: een krant die je de stand van zaken meedeelt (met de nodige tongue-in-cheek humor, welteverstaan), politici die nieuwe wetten willen doorvoeren en een zekere hagedis die je toch blijft boeien, ondanks de verwijten die hij maar blijft rondslingeren. Ergens is het natuurlijk wel geen verrassing dat dit gedeelte van de game prima ondersteund wordt, want hiervoor staat de Belgische ontwikkelaar nu eenmaal bekend. De echte uitdaging? Die zat hem in de combinatie van RTS en TBS ... mét een draak.

Het turn-based gedeelte bestaat eigenlijk uit drie stappen, waarvan we eentje hierboven al hebben besproken. De tweede stap is toegankelijk via de brug van ons ruimteschip, waar de wereldkaart van Rivellon zich bevindt. Hier krijgen we als het ware een bordspel voorgeschoteld, volledig uitgerust met de nodige pionnen en ingebeelde geur die vasthangt aan een nieuw bordspel. Hier verplaats je jouw troepen, koop je nieuwe units en maak je eventueel gebruik van kaarten die je doorheen de game hebt ontvangen. Hier is er eigenlijk weinig op aan te merken, alles werkt gewoon zoals het moet en het is sowieso een leuke extra voor mensen die graag boardgames zien. Ergens missen we wel een kleine tutorial die alles even kort uitlegt, maar desondanks krijg je alles redelijk snel onder de knie. De voorbereiding op de veldslagen is vervat in dit TBS-deeltje.

De derde stap tenslotte, is niet enkel de laatste stap, het is ook jouw toegangskaart tot het enige (speelbare) real-time component in deze game. Het is tevens hier waar we eindelijk de befaamde draak met jetpack te zien krijgen. Als we die draak echter even vergeten (hoe moeilijk dat ook is), dan krijgen we hier een RTS-speelstijl voorgeschoteld die op zijn drukste momenten de APM (acties-per-minuut) van StarCraft weet te overschrijden, terwijl de eigenlijke gameplay ongeveer in de lijn ligt van Supreme Commander en een klassieker, Total Annihilation.

Om te beginnen heb je maar één hulpbron: rekruten. Dat betekent dus geen extra mineralen of andere hulpbronnen. De focus ligt hier echt wel op de gevechten. Het speelveld is dan ook bedekt met allerlei stukken grond waarop je recruitment centers kan bouwen om de toevoer van rekruten te versnellen. Hierdoor is elke match eigenlijk een race om zo snel mogelijk elk punt over te nemen, maar zelfs dan ben je nooit echt verzekerd van de overwinning. De computer kan plotseling langskomen met een gigantisch leger om zo alles te vernietigen wat jij hebt opgebouwd. Als je dan niet de correcte combinatie van units hebt, dan kan je het wel vergeten. Steen, papier, schaar, maar dan op een grotere schaal.

In de RPG-fase van Dragon Commander kan je trouwens ook nog eens upgrades kopen, die bij momenten toch wel een zwaar effect op de uitkomst van een gevecht. Zelfs met een draak kan je nog altijd verliezen tegen een AI met (veel) betere upgrades, dus het is duidelijk dat je in deze game nooit iets moet overslaan: echt alles is belangrijk en heeft een of ander effect op de RTS-gameplay. Dit zal zeker nieuwelingen afschrikken, maar voor RPG- en RTS-fanaten samen is het toch een extra vorm van strategie, ook al dwaalt deze combinatie vaak op het randje van de chaos.

Nu, de grootste angst zat hem eigenlijk in die speelbare draak. In eerdere Divinity-games bestond de mogelijkheid om rond te vliegen met een draak ook al, maar dat ging vaak gepaard met de nodige frustratie en de grootste vorm van kritiek was dan ook dat de draak gewoonweg niet goed aanvoelde. Het was dan ook spannend afwachten of het dit keer erop of eronder was. Gelukkig voor Larian zit het deze keer... wel goed. De draak voelt verrassend goed aan en vliegt ook erg soepel over het speelveld, een positieve uitkomst voor zowel ontwikkelaar als voor de speler.

Bij momenten kan je je natuurlijk wel afvragen of zo'n draak geen oneerlijk voordeel biedt tegenover de AI, maar zelfs op de normale moeilijkheidsgraad is de computer zodanig geprogrammeerd dat een gevecht winnen nooit een eitje wordt. Ook is het af en toe wat lastig om je leger te besturen terwijl je met een draak vliegt en verder kan je ook geen gebouwen plaatsen, dus Dragon Mode heeft ook wel zijn nadelen, maar het zijn offers die we maar al te graag willen maken om nog maar eens te kunnen vliegen met die draak.

Uiteraard zijn er altijd wel spelers die zonder al te veel problemen door het verhaal weten te vliegen en net daarom zit er ook een multiplayer-component in deze game. Daar wordt er namelijk gestreden met gelijke wapens, iedere speler heeft immers een draak en zeg nu zelf: wat is er cooler dan twee draken in de lucht tegen elkaar zien te vechten? Precies, vier draken die teken elkaar vechten, al is dat jammer genoeg wel de (huidige) limiet. Er zijn tevens geavanceerde multiplayer-opties beschikbaar waardoor je een RTS-spel kan spelen zonder draken, een spel waarbij de draak constant aanwezig is of zelfs een bordspel kan starten dat zich afspeelt op de eerder vermelde map van Rivellon. Als dat geen bewijs is van diversiteit, dan weten we het ook niet meer. Qua herspeelbaarheid kunnen we dankzij deze online modus dus zeker niet klagen, zeker gezien we in de toekomst nog meer (gratis) mappen mogen verwachten van de ontwikkelaar.

Audiografisch doet Dragon Commander het trouwens een stuk beter dan diens voorgangers. Het interieur en de vele personages op jouw schip zijn netjes afgewerkt met prachtige textures en ook de verschillende RTS-mappen zijn erg kleurrijk en zijn een pracht om door te vliegen met je draak. Alles draait ook erg soepel op onze computer, wat toch wel een groot verschil is tegenover de oudere Divinity-games. Slechts her en der tijdens zware gevechten merken we een daling op die onder de 60 frames-per-seconde gaat. Kirill Pokrovsky, de Russische componist die zijn derrière met de wereld deelde toen de Kickstarter van Original Sin afliep, zorgt er tenslotte voor dat al deze visuele pracht en praal voorzien wordt van een epische soundtrack die het geheel perfect afsluit.