Sly Cooper: Thieves in Time

In Thieves of Time loopt het weer hopeloos mis met Sly Cooper en zijn vrienden. Carmelita ontdekt dat Sly weer in zijn oude gewoontes hervallen is en haalt de deegrol boven. Alsof dat nog niet genoeg is, beginnen er volledige pagina’s tekst uit de Thievius Raccoonus te verdwijnen nadat Bentley er in geslaagd is om een tijdmachine te ontwikkelen. Blijkbaar is er in het verleden iets gebeurd met de voorouders van Sly, dus zit er niks anders op dan zelf in de tijdmachine te stappen om dit mysterie op te lossen. 

 

Als verhaal klinkt dit misschien nogal cliché, maar het laat Sanzaru wel toe om meer variatie in de gameplay te brengen doordat het spel zich in verschillende tijdperken afspeelt. De tijdmachine brengt hen onder andere naar het oude Japanse rijk, het Wilde Westen en zelfs de ijstijd. Elke periode heeft unieke omgevingen, vervoersmiddelen en tegenstanders, en als je goed kijkt dan zie je dat zelfs de munten die je moet verzamelen telkens worden aangepast. Knap gedaan en het geeft je een beetje het gevoel dat je vijf verschillende games aan het spelen bent.

 

 

Zoals bij de vorige Sly Cooper-games heeft elk hoofdstuk een hub-wereld, waarin je vrij kan rondlopen en clue bottles en schatten kan verzamelen. Natuurlijk is het in de eerste plaats een kwestie om de voorvader van Sly terug te vinden. Om niet teveel op te vallen zal je daarvoor een kostuum moeten vinden dat past in de tijd waarin je je bevindt. Dit geeft je tevens een unieke vaardigheid, zoals het terugkaatsen van vuurballen of springen zoals een tijger. Je kan elk moment wisselen van kostuum, wat door de makers op een slimme manier in de puzzels geïntegreerd is.

 

Zodra Sly een van zijn voorvaderen gevonden en ‘bevrijdt’ heeft, wordt die zelf ook beschikbaar als speelbaar personage. Elke voorvader heeft een eigen wapen en speelstijl, gaande van cowboy met een revolver tot een getrainde ninja met zwaard. Hun hulp komt in elk geval goed van pas, want in elk tijdperk lijkt er iets grondig mis te zijn. Telkens heeft een of andere tiran de macht overgenomen, op een manier die niet bepaald in de geschiedenisboeken past. Na een uitgebreide verkenningstocht draait het brein van Bentley weer op volle toeren om die tiran van de troon te stoten en de rust te herstellen.

 

 

Zoals gewoonlijk speel je de missies afwisselend met een ander personage. De missies met Bentley bevatten meer denkwerk en puzzels, bij Murray draait het vooral om harde actie en Sly heeft vaak heel wat platforming te doen. Ook draait het vaak rond stealth, waarbij Sly bepaalde voorwerpen moet stelen zonder ontdekt te worden. Sanzaru is er prima in geslaagd om voldoende afwisseling te brengen en elke missie is geparfumeerd met een vleugje humor. Zo moet je in het Wilde Westen de sheriff op stang jagen door zijn foto op de verkiezingsaffiches bij te werken, met telkens een hilarische kleutertekening als resultaat.

 

Verder zijn er weer heel wat minigames in de missies verweven om eentonigheid te vermijden. Naast de klassieke genres zoals boogschieten en racen, zitten er ook een paar nieuwe exemplaren tussen. In de ijstijd moet je bijvoorbeeld de conditie van je voorvader terug op peil krijgen door te sporten met pinguïns, een vette knipoog naar de Yeti Sports-games. Ook de hacking games van Bentley zijn weer terug, onder andere in de vorm van een sidescrolling shoot ‘em up of een tankgame waarbij je van granaat kan wisselen om nieuwe mogelijkheden te krijgen. Een paar van die minigames maken gebruik van motion control, wat op de Vita tegenwoordig standaard is, maar op de PS3 eerder storend werkt. 

 

Als we dan toch aan het klagen zijn: door munten te verzamelen kan je tientallen nieuwe vaardigheden voor je personages vrijspelen, maar in feite ben je daar weinig mee. Doordat je zelf kan kiezen wat je koopt, zijn er geen missies of puzzels afhankelijk van een bepaalde vaardigheid, waardoor je ze in de praktijk zelden of nooit zal gebruiken. Een andere ergernis is dat de moeilijkheidsgraad op enkele uitzonderingen na wel erg laag ligt en dat je tijdens de missies nogal veel aan het handje wordt gehouden. Het spreekt voor zich dat Sony met dit soort games ook een jongere doelgroep wil aanspreken, maar een instelbare moeilijkheidsgraad had wel gemogen.

 

 

Wie zich hier niet aan stoort, zal zich met deze vierde Sly-game echter prima amuseren. Het leveldesign is bij momenten geniaal en er zijn weinig games die zoveel afwisseling kennen. Ook grafisch heeft Sanzaru schitterend werk afgeleverd, dankzij de sfeervolle en kleurrijke spelwereld die er nog een flink stuk beter uitziet dan de HD-remake van de trilogie. Dit alles loopt aan 60fps soepel over je scherm, al kwamen we in de ijstijd enkele storende framedrops tegen. Een andere storende factor zijn de laadtijden, die regelmatig een stuk langer duren dan we gewoon zijn. Daar staat dan wel tegenover dat er geen data op de harde schijf moet geïnstalleerd worden, maar daar hebben we tijdens het spelen weinig aan.

 

Wie naast een PS3 ook een Vita bezit, wordt extra in de watten gelegd, want Thieves in Time is cross-buy, wat betekent dat je beide versies voor de prijs van één krijgt. Op de redactie speelden we een flink deel van het spel op de Vita en je mag gerust zijn dat dit geen snelle port is geworden. Op een lagere framerate na ziet het spel er nagenoeg hetzelfde uit als op de PS3 en het speel ook even vlot. Het gemis van de L2- en R2-knoppen wordt slim opgevangen door middel van icoontjes op het scherm. 

 

 

Naast cross-buy ondersteunt het spel ook cross-save. Je kan zowel op PS3 als op de Vita op elk moment je spel opslaan op een cloudserver en dan je spel vervolgen op het andere platform. Verdomd handig en daar hebben we zelf dan ook gretig gebruik van gemaakt. Trophy hunters zullen ook blij zijn om te horen dat trophies die je vrijspeelt in de ene versie, automatisch toegekend worden in de andere versie als je van de cloud laadt. Zo zien we het graag en we kunnen maar hopen dat Sony dit in toekomstige 1st party games blijft toepassen.

 

Tenslotte is er nog een leuk extraatje in de vorm van augmented reality. Als je met je Vita het beeld van de PS3-versie op je televisie filmt, dan herkent je handheld welk level je aan ‘t spelen bent. Vanaf dat moment gedraagt je Vita zich als tweede scherm, waarop de spelwereld die je op je televisie ziet netjes in nightvision kleuren wordt meegerenderd waarbij alle collectibles met een duidelijke oranje kleur worden aangegeven. Wederom verdomd knap gedaan en enorm handig als je op zoek bent naar die laatste clue bottle.