The Walking Dead: Survival Instinct

Goed stemmenwerk in The Walking Dead : Survival Instinct

[Gespeeld op PS3]

Soms heb je van die games die er heel slecht uitzien in trailers, maar eigenlijk best wel leuk zijn. Soms heb je van die games waar het merendeel van de reviews zeer negatief zijn, terwijl de game in kwestie eigenlijk wel (heel) goed is. Soms heb je van die games waar mensen grapjes maken over de gameplay en waar het internet vol staat met belachelijke gif's over de game, terwijl er gewoon overdreven wordt. Soms is een game dus gewoon goed, ook al zou het internet je iets anders willen doen geloven. The Walking Dead: Survival Instinct is absoluut niet zo'n game.

Nochtans is een game die zich focust op de gebroeders Dixon bijlange geen slecht idee. Meer nog, het is een prima basis voor een videogame. Zowel Daryl als Merle zijn namelijk twee populaire personages uit de gelijknamige televisieserie en als fan van diezelfde serie lijkt het concept dat The Walking Dead: Survival Instinct ons voorschotelt toch wel interessant. Een verhaal dat zich afspeelt voor het eerste seizoen? Klinkt goed. Norman Reedus en Michael Rooker die de stemmen voorzien van Daryl en Merle? Nog beter. Waar zit het addertje onder het gras dan? Dat is echter de verkeerde vraag, je zou beter vragen waar het addertje niet zit.

Het stemmenwerk van beide acteurs en het verhaal, zeg maar het concept achter het verhaal, zijn immers de enige twee goede dingen in deze game. Slechts een klein percentage van deze game is positief terwijl de rest een kruising is tussen verschrikkelijk en lachwekkend. Het is bijna alsof deze game onderlinge competitie voert met Aliens: Colonial Marines om de allerslechtste zogenaamde AAA-game van het jaar te worden. We zouden dan ook maar al te graag zeggen dat het nu niet meer erger kan, maar zo'n uitspraak hebben de mensen die Aliens: Colonial Marines hebben gespeeld, waarschijnlijk ook gezegd. 

Je wordt natuurlijk niet zomaar slechtste game van het jaar, zo'n titel moet je verdienen. Op dat vlak doet deze game genoeg moeite. Al vanaf de eerste seconde zelfs, aangezien één van de grootste pijnpunten ons meteen opvalt. Alles is bleek, flauw, flets, smakeloos en stijlloos. We gaan hier nu niet alle synoniemen van het woord flets opnoemen, maar je begrijpt ons vast wel. Er zijn niet veel games die zo'n emoties vanaf het begin opwekken, maar The Walking Dead: Survival Instinct doet het zonder dat we ons personage nog maar bewogen hebben. Als we ons dan eindelijk beginnen verplaatsen, wordt het er niet beter op.

Alles ziet er gewoon zo ouderwets uit, van het geweer dat je vasthebt tot het kompas op je UI die zo uit de PS2-versie van Medal Of Honor lijkt te komen. Het helpt ook niet dat de framerate, ondanks de erbarmelijke graphics, vaak onder de 30 frames per seconde lijkt te duiken. Opvallend is wel dat het gezicht van Merle opvallend goed afgewerkt is in vergelijking met de rest van de game. Hij lijkt echt als twee druppels water op de echte Merle, maar hij is ook meteen het enige personage (buiten misschien Daryl) die zo'n afwerking geniet. De rest van de personages in deze game zien er gewoon saai uit, vooral de zombies.

Zombies moeten er natuurlijk afschuwelijk uitzien, maar in deze game zijn ze zo lelijk dat het teleurstellend wordt. Net zoals de rest van de game dus, al eindigt het bij de zombies niet bij hun uiterlijk. De AI van de zombies doet er namelijk nog een schepje bovenop. Zombies zijn sowieso al niet de slimste, maar in deze game wordt er toch wel overdreven. Soms kan je zonder moeite langs een zombie passeren terwijl een andere zombie je al vanaf 20 meter ruikt en naar je toe komt. Je hebt dus nooit echt een idee wat de volgende zombie in deze game zal doen, aangezien de AI erg wispelturig is. Dat klinkt ergens wel realistisch, maar als je de game speelt en een zombie tegen een muurtje ziet lopen of zelf op een auto springt terwijl twintig zombies je omsingelen en niets kunnen doen, dan zal je wel zien dat dat helemaal niet realistisch is. Slechte AI, niet meer en niet minder.

Ondanks die mindere AI, zul je de zombies niet altijd kunnen ontwijken. Soms moet je ze gewoon de kop inslaan, wat helemaal niet zo cool is als het klinkt. In het begin van de game heb je enkel zwakke wapens, zoals een mes of een loden pijp en daarmee moet je elke zombie ongeveer vier keer op het hoofd slaan om ze af te maken, iets dat snel repetitief en saai wordt. Later zul je wel wapens vinden waarmee je zombies in één klap kan doodmeppen, maar zelfs dat zal weinig helpen als er ineens 15 zombies rond je staan en je vast komt te zitten. Buiten het feit dat je dan van alle kanten levens verliest, zal je ook nog eens worden vastgegrepen door één van die zombies waarna je de joystick naar diens hoofd moet proberen te richten om daarna jouw mes in zijn hoofd te steken. Makkie, toch? Het enige probleem is dat dit aparte stuk gameplay een kettingreactie veroorzaakt waarbij je meteen wordt vastgegrepen door de volgende zombie nadat de voorgaande zombie dood is. Het is niet ondenkbaar dat je op die manier een groep van vijftien zombies langzaamaan kan vermoorden, maar meestal resulteerde het in onze dood.

Gek genoeg zorgt het er wel voor dat de zombies, ondanks hun slechte AI, soms toch aanvoelen als een gevaarlijke kudde vijanden die je best ontwijkt, net zoals de zombies uit de serie. Sommige keuzes komen zelfs realistisch over, want vuurwapens maken geluid en geluid zorgt ervoor dat er nog meer zombies naar jou toe komen gelopen. Dat is realistisch, maar jammer genoeg maakt het vuurwapens ook meteen overbodig. Elke keer je een zombie neerschiet met een geweer, duiken er vijf nieuwe zombies op door het geluid. Als je die vijf zombies dan neerschiet, duiken er nog meer op... en zo gaat het wel even verder totdat je kogels op zijn en er vijftien zombies achter je lopen terwijl je gewoon één zombie wou neerschieten. Aangezien kogels dan ook nog eens schaars zijn, wat niet zo vreemd is een post-apocalyptische wereld, is er weinig reden om een vuurwapen te gebruiken, want met een voorhamer kan je zombies - mits één slag op het hoofd - al verslaan.

Uiteindelijk zal je zo'n zes uur lang zombies de kop moeten inslaan voordat je de einde van de game bereikt. Dat lijkt kort en dat is het ook, want je kan deze game zonder moeite op een namiddag uitspelen, al zou dat ergens wel een verspilling van jouw namiddag zijn. Het einde van de game is immers één grote anti-climax qua verhaal en is de zes uur door deze hel ook absoluut niet waard, zelfs al ben je een echte fan van de televisieserie. Meer nog, het volledige verhaal in deze game is gewoon ondermaats, al dan niet onbestaande. Je leert amper iets nieuws bij over Daryl en Merle en die laatste is zelfs amper aanwezig in de game. Merle staat je niet eens bij in missies en duikt enkel eens op tijdens één van de vele teleurstellende cutscènes in de game. Je geeft dus geen moer om hem en de enige reden dat dat niet gebeurt bij Daryl, is omdat hij het hoofdpersonage is waarmee je speelt, anders zou hij even memorabel zijn als Merle.

De rest van de personages in The Walking Dead: Survival Instinct zijn nog minder memorabel dan jouw broer, want terwijl het stemmenwerk van Michael Rooker en de toch wel overtuigende gelaatsuitdrukkingen van Merle een positieve bijdrage leveren, zijn de rest van de personages vaak generische mannen of vrouwen die je toevallig tegenkomt en die je, indien je dat wilt, kan recruteren. Tussen de missies door krijg je namelijk een soort  Oregon Trail-sectie voorgeschoteld waar je moet kiezen welke weg je zal nemen. De snelweg biedt bijvoorbeeld de snelste baan, maar je vindt er minder voedsel en munitie en er is meer kans dat je auto defect gaat. Mocht dat gebeuren, dan stop je bij een willekeurige locatie, moet je opnieuw enkele zombies doodmeppen om dan een of ander willekeurig voorwerp te halen. Vergelijkbaar met de hoofdmissies en al even teleurstellend. De personages die je gerecruteerd hebben zullen je echter nooit helpen tijdens zulke missies. Je kan ze enkel een missie geven zoals voedsel verzamelen, maar je zal ze nooit tegen het lijf lopen tijdens een missie. Als ze hun missie hebben volbracht, brengen ze ofwel voorraden mee of je krijgt te horen dat ze gestorven zijn. Het maakt meestal niet uit, want de rol van die karakters is zo miniem dat hun dood amper iets uitmaakt.