Sela The Space Pirate

Selaapverwekkende gedoe in Sela The Space Pirate

Meer dan dertig jaar na dato wordt er nog steeds lustig voortgeborduurd op het oudste genre in gaming. Achterkleinkinderen van het antiek verklaarde Space Invaders blijven een weg naar jeugdig publiek vinden, al dan niet gehuld in afgestofte of trendy nieuwe outfits. Sela is zo een top down shooter die net geland is in de Apple’s App Store waarbij we uitvissen of het haute couture is, dan wel eerder geschikt voor de Zeeman.

Misschien ligt het aan de leeftijd, maar dergelijke top down shooters met een overdaad aan te ontwijken projectielen in combinatie met chaotische ontploffingen en vreemd vormgegeven ruimteschepen blijven aantrekkelijk voor ondergetekende. De puurheid die schuilt in de gameplay van het in leven blijven door het doorzien van aanvalspatronen en trajecten van honderden projectielen tegelijk, leent zich uitstekend tot het bereiken van een “in de zone” staat waarbij alles buiten het scherm volledig wegvalt.

Sela begint dus al met een streepje voor en krijgt daar nog wat bonuspunten bovenop doordat de spelwereld een soort van vintage uiterlijk kreeg, al keek je er naar door een wazige steampunk CRT monitor – denk Fallout Pip Boy - en niet een retina display van de laatste generatie. Het artwork in de menu’s is dan weer een rommelig handgetekende comic stijl die totaal niet bij het game design past. Beetje schizofreen dus. De achtergrondmuziek maakt duidelijk dat de makers bekend zijn met het genre en men zorgde dus voor bijpassende opzwepende chiptunes.

Gelukkig hoef je niet al te veel tijd in de menu’s te spenderen, waar het om draait zijn natuurlijk de gevechten zelf. Of tenminste zo dachten we. Alhoewel de strijd tussen space pirate Sela en buitenaardse  insecten, ruimtepolitie of beide tegelijk over dertig levels gestreden wordt, zijn deze stuk voor stuk van zeer korte duur. Ideaal voor een korte speelsessie, maar niet erg bevorderlijk voor samenhangend spelplezier. Misschien had de ontwikkelaar beter voor een opzet met checkpoints gekozen, dan werd je speelsessie niet om de haverklap onderbroken voor een level select en slap gewauwel tussen Sela en haar eerste stuurman, een soort depressief robotskelet met zelfmoordneigingen.

In die – korte – levels krijg je enkele zwermen van vijandelijke wezens over je heen. Alles ziet er goed uit, maar veel variatie zit er niet in het arsenaal van je tegenstanders. Wat grote en kleine monsters en vooral een jammerlijk uitblijven van schermvullende imposante eindbazen die we in dit type spellen verwachtten laten ons op onze honger zitten. Via de precieze besturing van het aanraakscherm baan je jezelf een weg door min of meer identieke golven van vijanden en om asteroïden en andere obstakels heen. Waarbij het niet veel verschil uitmaakt welk van de twee beschikbare wapens je gebruikt. Zelfs je special “super” wapen excelleert in het oninteressant zijn en blijft dan ook meestal ongebruikt.

Naast honderden kogels wordt je scherm ook overspoeld door te verzamelen geldstukken in ruil voor goed gemikte schoten. Hiermee kan je tussen de stages door wapens en eigenschappen van je schip upgraden. Na een tijdje is dit niet langer een leuke bijkomstige optie, maar zal je door de toenemende moeilijkheidsgraad verplicht worden eerst wat te “grinden” in makkelijker levels om op die manier beter uitgerust op het strijdtoneel te verschijnen en een kans te maken. Echter zal je merken dat je ook snel door die extra uitrusting heen bent. Veel meer valt er niet te vertellen, want je zal het ook zonder Game Center of andere extra opties moeten doen. 

Heb je toch een zwak voor steampunk ruimtepiraten, zit Sela hier op je te wachten (2,69 €).