Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate

Op'zwepend gedoe in Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate

Oude reeksen durven wel eens hun charme te verliezen en na enkele matige games geleverd te hebben vond Konami het tijd om haar bekende vampierenjager een make-over te geven. In 2010 kwam deze er ook onder de naam Castlevania: Lords of Shadow. Deze reboot bezorgde de reeks de nodige aandacht die de serie verdiende en zo werd de game de best verkopende Castlevania ooit. Dit vraagt natuurlijk om een vervolg die er later dit jaar aan zit te komen, maar hier wou de uitgever niet mee eindigen. Castlevania is begonnen in 2D en dit wil Konami ook terug in ere herstellen op de 3DS. Net zoals op console brengt het de nodige vernieuwingen mee, maar het is voor de oude fans misschien niet allemaal zoals ze het gehoopt hadden.

Het verhaal van Mirrors of Fate speelt zich na het eerste deel van Lords of Shadow af, maar je zal met een gerust hart de game kunnen starten aangezien het verhaal van de eerste game niet van belang is om deze game te snappen. Je speelt met de nazaten van Gabriel Belmont, meer bepaald Trevor en kleinzoon Simon die op hun eigen missie om het kasteel van Dracula binnen te dringen zijn om zo de legendarische vampier om te brengen. Om alles uit te leggen wordt gebruik gemaakt van flashbacks en handgetekende scenario's waarin de verteller zijn zegje doet. Het verhaal heeft niets met de originele Castlevania's te maken, maar het is de makers gelukt om de reboot op een interessante manier terug tot leven te wekken.

Dankzij de kracht van de Nintendo 3DS speelt Mirror of Fate niet volledig in 2D. Soms draait de camera wat bij om de sfeer van het kasteel te belichten of om de acties wat dynamischer over te brengen. De sfeer zit ook nog steeds perfect in elkaar en mocht je dan ook zelf in de schoenen van Simon Belmont staan, zou je vast huiveren om alleen in zo’n luguber en donker kasteel te moeten rondlopen. De geluiden en muziek doen hun uiterste best om de stilte goed te laten overkomen, om dan weer in tempo omhoog te gaan wanneer klassieke vijanden als skeletten, zombies of meermannen hun kop boven de grond of het water steken.

De gameplay in de oude games was echter koning en Mercury Steam heeft haar best gedaan om het zo goed mogelijk te moderniseren. Niet langer vallen skeletten of andere zwakke monsters zomaar in een slag neer, de zweep die je hanteert zal verscheidene verticale en horizontale slagen moeten uitdelen om alles terug klein te krijgen, net zoals dit op console het geval was. Het houdt de actie erin en zorgt er bij iedere confrontatie voor dat je de nodige combo’s moet uitvoeren wil je de tegenstanders neerkrijgen vooraleer je ze raken.

Dat de vijanden niet direct neervallen, maakt de game niet per se moeilijker, maar je moet wel uitkijken dat je leert verdedigen, ontwijken en pareren om niet voor de volgende checkpoint het loodje te leggen. Na wat oefening speelt alles lekker vlot en weet je die geraamtes en vleermuizen makkelijk de loef af te steken. Faal je toch, dan zijn er meer dan genoeg punten waar de game even voor je opslaat om het allemaal niet te erg te maken. Een goede toevoeging voor nieuwelingen, maar de meer ervaren spelers zullen hier misschien voor knarsetanden.

De drang om alles op alles te zetten en te overleven krimpt hierdoor en vooral tijdens intense baasgevechten, waar je wel echt uit je doppen moet kijken, is het gevoel van overwinning wel weg als je doodgaat, maar dan met vol leven terug in het midden van het gevecht verder doet. Bij het einde van zo’n baasgevecht krijg je dan ook nog even een quick time event aangeboden, duidelijk overgenomen uit actiegames op console, maar of dat nou echt een vereiste was om de speler bij de game te houden zal meer afhangen hoe je over zulke events denkt. Wij vonden het in ieder geval ietwat overbodig.

Als je niet van een zweep als wapen houdt, heb je wat pech, want je zal er toch mee moeten leven. Dit is namelijk je voornaamste wapen en de wapens die je hiernaast nog krijgt, zullen niet genoeg schade kunnen uitrichten of zullen te snel leeg of op zijn om ver te geraken. Denk maar aan kleine werpbijlen of flesjes wijwater. Je hebt ook wel een magiemeter, maar de magie die je leert, zul je meer gebruiken om te verdedigen. Ook tijdens het verkennen zul je niet veel nut hebben aan al hetgene dat je van magie of items bij je hebt. Willen of niet, de zweep wordt het dus, want naarmate je in level stijgt, leer je meer aanvallen, combo’s of manieren om hem in de omgeving te gebruiken.

Naast het vele vechten en het verhaal zou je haast vergeten dat Castlevania bekend staat voor het verkennen van geheime gangen of het oplossen van puzzels. Hier zal alweer de oude fan wat in de kou blijven staan. De puzzels onderweg zijn aardig, maar komen meestal op hetzelfde neer: acties in de juiste volgorde uitvoeren om een voorwerp of doorgang te bemachtigen of binnen de tijd een traject afleggen. Bovendien is er nog minder reden om het kasteel te verkennen. Ja, je kan wel kistjes vinden om je magiemeter of levensbalk te verlengen, maar daarnaast zijn het voornamelijk stukjes perkament die je kan zoeken die wat info verschaffen over het verhaal of meer uitleg geven over een bepaald monster.

Wil je dan toch wat het kasteel verkennen, dan kun je het touchscreen gebruiken om op de map aantekeningen te maken, zodat je weet waar iets verborgen lag, zodat je er naartoe kan als je eenmaal over de mogelijkheden beschikt om de plek te bereiken. Als je Mirror of Fate aanschaft, kun je je dan ook best aan een degelijk en goed vertelde actiegame verwachten die zijn best doet om de dag van vandaag mee te kunnen met de grote jongens, maar daardoor wel her en der toch wat Castlevania-gevoel moet achterlaten om dat te bekomen.