The Cave (XBLA, PSN, Wii U, pc)

Donkere hoekjes in The Cave

Het point-and-click genre is lange tijd uit de mode geweest, maar wist vorig jaar opnieuw behoorlijk wat aandacht naar zich toe te trekken met het geweldige The Walking Dead. Met The Cave krijgen we opnieuw een multiplatformtitel van hetzelfde genre, zij het deze keer in tweedimensionale vorm. Het spel is alleszins van de hand van Ron Gilbert, verantwoordelijk voor The Secret of Monkey Island, een van de andere mijlpalen voor point-and-clickers. Daardoor beschikt The Cave over een gezond fundament, maar het eindproduct haalt niet het niveau van zijn illustere voorgangers.

[gespeeld op XBLA (Goofus) en Wii U (Vancha - zie kader onderaan)]

In The Cave leid je enkele typische videogamepersonages doorheen een duistere grot naar hun ultieme doel. Je speelt onder andere met een ridder die om de hand van een jonkvrouw strijdt, een wetenschapper die een lab op stelten zet en een boerenjongen die zijn jeugdliefde probeert te versieren. Er zijn in totaal zeven zulke archetypen, waarvan je er aan het begin van het spel drie uitkiest. Tussen de drie uitverkoren helden kun je het hele spel door wisselen, met als doel ze veilig door de gevaarlijke uithoeken van de grot te loodsen, op zoek naar hun diepste wensen. Het pad daarheen is bezaaid met puzzels en platforming, waarbij je op het juiste moment van de troeven van elk personage moet gebruikmaken.

De grot die zijn naam aan de titel van het spel schenkt, is niet zomaar een passief en doordeweeks ondergronds hol, maar neemt de rol van verteller op zich. Naarmate je dieper afdaalt in de grot, krijg je zo meer en meer informatie over de personages die je bestuurt en over wat hen drijft. Zoals gezegd zijn elk van deze achtergrondverhalen vrij clichématig opgebouwd, maar dat is niet echt een storende factor bij het spelen van de game.

Afhankelijk van je keuze van het trio van helden waarmee je de spelonk intrekt, krijg je achtereenvolgens verschillende platformlevels voorgeschoteld. De helft van deze levels hangt samen met de drie personages die je kiest, terwijl de andere helft bestaat uit generieke levels die je bij elke spelbeurt voorgeschoteld krijgt en die vooral draaien rond het helpen van NPC’s.  Vermits er zeven verschillende personages zijn en je er per spelbeurt slechts drie kunt gebruiken heeft de wakkere lezer wellicht ondertussen al uitgerekend dat het je minstens drie spelbeurten zal kosten om het grootste deel van de content in The Cave te zien. Hoewel elk personage over zijn eigen uitdagingen beschikt, loert het monster van de repetitiviteit wel achter het hoekje. Wie van plan is de game te spelen zouden we dus zeker aanraden om wat tijd tussen elke spelbeurt te laten, in plaats van drie keer kort na elkaar doorheen de game te rushen.

In het point-and-click aspect van The Cave domineert vooral het belang van de puzzels over het platformen. Er zijn niet echt onmogelijke jumps, je kunt niet sterven en de weinige tricky platformmomenten zijn doorgaans eenvoudig door te komen dankzij een van de speciale vaardigheden van elk van de personages. Het gebruik van deze speciale trucs vormt tegelijk ook de rode draad doorheen elk van de karakterspecifieke levels. Voor het oplossen van de puzzels heb je vaak elk van de drie personages nodig op een welbepaalde plaats. Zo gebruik je op een bepaald moment van de game een personage om een lift te bedienen waarop een tweede personage staat dat een bewaker moet afleiden zodat nummer drie achter de rug van deze bewaker een kostbaar kleinood kan buitmaken.

Voor enkele puzzels zul je je misschien even in het haar krabben, maar de sleutel ligt meestal in het feit dat je elk hoekje van iedere omgeving volledig gaat verkennen op zoek naar hints en hulpmiddeltjes. Dit ontdekken wordt door de game ook aangemoedigd in de vorm van collectibles die je wat meer achtergrond geven bij elk personage. Nadat je de oplossing hebt gevonden is het dan zaak om elk van de drie personages op de juiste plaats te krijgen met het oog op het behalen van het gewenste resultaat. Dat switchen van karakters wordt soms wat langdradig en het uitvoeren van de oplossing kost vaak veel meer tijd dan het bedenken ervan, wat het tempo van de game niet altijd ten goede komt.

Het leveldesign van elke individuele level biedt leuke uitdagingen door de noodzaak om de sterke punten van elk apart personage tenvolle te benutten, wat net iets minder het geval is voor de verbindingslevels. Deze moet je bovendien bij elke spelbeurt zonder pardon weer door, wat na de tweede of derde keer toch wel gaat tegensteken. De grot slaagt er zowel grafisch als auditief wel in om constant te blijven intrigeren, door de boeiende tekenstijl waarvan we de stijl duidelijk kunnen koppelen aan andere Double Fine-games en de rol van de grot als verteller met een gevoel voor humor dat even donker is als zijn diepste uithoeken.