Ni no Kuni: Wrath of the White Witch

Er zijn weinig JRPG’s die in het Westen zoveel aandacht hebben gekregen als Ni no Kuni: Wrath of the White Witch. Daar zijn twee grote redenen voor, namelijk de ontwikkelaar en de studio achter het visuele aspect. LEVEL-5 nam de gameplay voor haar rekening. Die studio heeft al een aardige reputatie met games als White Knight Chronicles en de Professor Layton-serie. Studio Ghibli zorgde dan weer voor de grafische pracht en het verhaal. Deze legendarische maker van Japanse tekenfilms waagde tien jaar geleden al eens haar eerste stapjes in de wereld van games, maar het is de eerste keer dat de studio zo nauw betrokken is bij de ontwikkeling van een spel. Het is dus niet verrassend dat de verwachtingen bij de fans hooggespannen zijn.

Het verhaal van Ni no Kuni begint in Motorville. Daar heeft Oliver samen met zijn moeder een rustig en onopmerkelijk leven. Hij gaat naar school, helpt in het huishouden en haalt af en toe eens een kwajongensstreek uit. Tot op een dag heel zijn wereld ondersteboven wordt gekeerd. Zijn moeder sterft en Oliver voelt zich plots helemaal alleen op de wereld. Op een dag komt een pop die hij van zijn moeder heeft gekregen tot leven en die vertelt hem dat er een manier is om zijn moeder te redden. De pop blijkt een fee te zijn en niet zomaar eentje. Drippy is Lord High Lord of the Fairies en hij vertelt Oliver dat hij van een andere wereld komt.

Die andere wereld is een soort parallelle wereld van die van Oliver en als hij in die wereld de soulmate van zijn moeder kan redden, dan bestaat de kans dat zijn moeder ook nog gered kan worden. Al snel zal blijken dat de rol van Oliver nog groter is dan enkel het redden van zijn eigen moeder. Oliver is de Pure-Hearted One en is uitverkoren om de wereld van Drippy te redden. Die is onder aanval van Shadar, die met zijn krachten de harten van mensen breekt. Eens het hart van iemand gebroken is, vertoont die persoon nogal vreemd gedrag. Soms verliezen ze alle enthousiasme, soms worden ze heel onaardig en weer een andere keer kunnen ze zich niet meer bedwingen, waardoor ze zich bijvoorbeeld vol eten proppen. Het is aan Oliver om Shadar te verslaan, de mensen te bevrijden en uit te zoeken wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand is. Het verhaal van Ni no Kuni is nooit echt verrassend, maar vaak wel onderhoudend en meer dan eens grappig. Mochten ze bij Studio Ghibli nog op zoek zijn naar een nieuw project, dan raden wij ze aan om het verhaal van Ni no Kuni in een film te steken, om er zo het volledige potentieel uit te halen.

De wereld van Ni no Kuni straalt van begin tot einde een ongelooflijke sfeer uit, die we natuurlijk te danken hebben aan de mensen van Studio Ghibli. Hun hand is doorheen het hele spel zichtbaar, gaande van de omgevingen tot de vormgeving van personages en vijanden. Vooral de tussenfilmpjes zijn ware pareltjes. Spijtig genoeg komen die misschien net iets te weinig voor, want ze tonen het beste de visuele superioriteit van een Studio Ghibli. Ook het geluid is van hoge kwaliteit. De stemmen zijn beschikbaar in het Japans en het Engels. Over de kwaliteit van de Japanse stemmen gaan we ons hier niet uitspreken, maar de Engelse stemmen zijn over het algemeen heel leuk gedaan. Vooral Drippy is bij momenten een waar plezier om naar te luisteren. De muziek is ook steeds heel sfeervol, al kan hij al eens een beetje repetitief worden, maar dat is nu eenmaal het lot van menig RPG.

De gameplay van Ni no Kuni valt onder te verdelen in twee secties. Je hebt gameplay die zich in de open wereld afspeelt en de gameplay tijdens de gevechten. In de wereld zal je met de magie van Oliver allerhande puzzels, die nooit moeilijk zijn, en andere missies moeten volbrengen. Dat zijn de typische zaken, zoals bijvoorbeeld het helpen van mensen met een bepaald object, maar je zal ook mensen met een gebroken hart moeten helpen. Dat doe je door mensen met iets extra te zoeken, zodat je dat extraatje aan iemand anders kan geven. Het is moeilijk om exact uit te leggen, maar het is uiteindelijk best eenvoudig om te doen. Soms zal je ook magie moeten gebruiken om bepaalde missies te volbrengen. Oliver leert tijdens zijn tocht immers flink wat spreuken en die hebben vaak meer nut buiten gevechten dan tijdens gevechten. Ni no Kuni zit trouwens boordevol zijmissies. De gamer die dus graag alles tot een goed einde brengt, die zal een tijdje bezig zijn.

Tijdens gevechten zijn er andere zaken waar je rekening mee moet houden. Je bestuurt steeds één personage dat je rechtstreeks orders kan geven. Eens iedereen is aangesloten, zal je echter steeds met drie personages spelen. De twee andere personages kan je instructies geven zoals aanvallend of verdedigend vechten of je kan zeggen dat ze je personages gezond moeten houden, maar je kan ze dus niet rechtstreeks besturen. Je kan wel steeds wisselen van leider, als je besluit dat een bepaald personage echt wel die ene actie moet uitvoeren. Naast die drie personages heb je ook de beschikking over andere opties. Soms kan je tijdens een gevecht een vijand vangen en daarna kan je die dan zelf gebruiken tijdens gevechten. Dit noemen ze in het spel familiars en deze huisdieren hebben een hoog Pokémon-gehalte. Je kan er een flink aantal vangen en ze vervolgens opleiden, zodat ze sterker worden en nieuwe trucjes leren. Per personage kan je steeds 3 familiars meenemen tijdens gevechten. Het is dan aan jou om een gebalanceerde set beestjes bij je te hebben, om zo elke vijand te kunnen verslaan. Je kan ze trouwens ook laten evolueren naar een nieuwe vorm. Hadden we al gezegd dat ze een hoog Pokémon-gehalte hebben?

Het vechtsysteem zit in zijn kern goed in elkaar, maar er schuilen enkele mankementen in die voor flink wat frustraties kunnen zorgen. Om te beginnen is de AI van je medestanders niet altijd even briljant. Het is bijvoorbeeld enorm enerverend om te zien hoe ze steeds maar weer bepaalde aanvallen, die bijna geen schade aanrichten, zitten te gebruiken. Ook lijken ze steeds op het mes van de tegenstander te lopen. In Ni no Kuni kan je tijdens gevechten vrij rond bewegen. Hierdoor kan je een aantal aanvallen simpelweg ontwijken, maar dat is voor de computer blijkbaar niet altijd even logisch. Hierdoor sterven ze ook net iets te vaak, waardoor je alles alleen zal moeten oplossen.

Een ander probleem komt voor wanneer je een tekort aan MP hebt. Soms verschijnen er bolletjes tijdens een gevecht die je extra MP geven, maar je medestanders lopen daar dan ook naartoe en als je die net nodig hebt, dan kan je al eens flink vloeken. Nog erger is het wanneer er een bol verschijnt die je een Miracle Move laat uitvoeren. Dat is een speciale vaardigheid die elke familiar en elk personage heeft. Sommige daarvan zijn offensief, andere dan weer defensief. Als je flink in de aanval wil gaan, maar een personage met een defensieve Miracle Move pikt hem in, dan zit je met de gebakken peren natuurlijk.

Ten slotte is ook de opstelling van het menu allesbehalve handig. Dat is niet echt overzichtelijk gemaakt en bovendien kan je er niet echt snel doorheen gaan. In een spel dat regelmatig snelle beslissingen vraagt tijdens gevechten en waarin één foute beweging fataal kan zijn, is dat toch wel een vreemde keuze.