Ni No Kuni: Wrath of the White Witch (Switch)

Ni No Kuni: Wrath of the White Witch

Geschreven door ClarisCakes
Gespeeld op Nintendo Switch

De weken voor de release van deze remake waren verwrongen van controverse. Het spel leek namelijk bomvol bugs en glitches te zitten. Een slechte tweede start voor wat ooit een topgame was, kan hij na release ook weer blinken zoals voorheen?

De originele Ni no Kuni bevatte alle elementen die een JRPG fan maar zou kunnen wensen in een game. Met geweldige art direction door Studio Ghibli, muziek van Joe Hisaishi en een steengoed verhaal bovenop het geheel was Wrath of the White Witch meer dan terecht een hit. Daarom zullen veel Nintendofans die de game in het verleden gemist hebben ook ongetwijfeld vol spanning afgewacht om deze remake te kunnen spelen. Wanneer een boel afbeeldingen van visuele glitches naar boven kwam, was het dus bang afwachten of het spel nog een patch zou krijgen om alles op te lossen.

Op het eerste zicht leek onze kopie van het spel het gewoon perfect te doen. Het verhaal opent met een jonge Oliver die in een wereld zoals wij het kennen een doodnormaal leventje leidt, tot zijn moeder na een reeks gebeurtenissen bezwijkt aan een hartaanval. Oliver en zijn gebroken jongenshartje slagen er in om een magisch wezen, genaamd Mr. Drippy, door middel van een paar goedgemikte tranen terug tot leven te brengen. Hierna leert hij dat hij magische krachten bezit. Daardoor kan hij naar een andere wereld reizen en daar de soulmate van zijn moeder te redden, zodat ook in zijn eigen wereld zijn moeder terug de oude wordt. Na best wel wat intens verhaal en weinig gameplay duikel je dus eindelijk Mr. Drippy’s wereld in en kan je eindelijk aan de slag. Je landt vlakbij het stadje Ding Dong Dell, waar je het verhaal kan voortzetten. Je kan natuurlijk ook meteen de wijde wereld intrekken om een snelle grind te beginnen voor je verder gaat. Want wat is een JRPG zonder intense grinding sessions?

En ja, een paar uur grinden verder was het zo ver. De gevreesde bugs roerden hun hoofd om heel het spel zodanig te slopen dat de Switch toch liever een foutenrapportje opmaakte dan verder te spelen. Als je dan ook niet meer gesaved hebt sinds de eerste keer dat Mr. Drippy aandringt, komt dat eventjes hard aan. RIP, Oliver van lvl 10 zonder ook maar een beetje story progression. We zullen je missen.

Een tweede poging om het spel te spelen ging dus natuurlijk gepaard met een bijna neurotisch aantal saves en bitter weinig grind. Na die eerste teleurstelling was het eventjes met tegenzin spelen, maar al snel toonde Ni no Kuni weer waarom het ooit zo’n topgame was. De geweldige Ghibli-graphics en het charmante verhaal betoveren nog steeds even hard als ze dat op de Playstation 3 deden. De gameplay geeft ons al het beste uit JRPGs met een semi-turnbased, semi-active battle systeem. We hebben vrienden en summons waar we op rekenen. Als we de wijde wereld intrekken lopen we op een wereldkaartje tussen de monsters, als we een dungeon of stad ingaan bevinden we ons weer midden in de actie. Alles aan Ni no Kuni is niet enkel nostalgisch aan het origineel, maar ook weer naar de top JRPGs uit het verleden.

Als we dan toch één opmerking hebben over zaken die niet snel weggepatcht moeten worden: Soms krijgt de geweldige soundtrack van Hisaishi niet de kans om te schijnen zoals hij verdient. Je zal doorheen het spel geregeld korte gevechten voorgeschoteld krijgen waarin de battle music maar net op gang komt wanneer het gevecht allang gedaan is.