Hotline Miami

Bloed aan de muur in Hotline Miami

Hotline Miami is ondertussen al zo'n twee maanden beschikbaar in de virtuele winkelrekken, maar een review van die game is tot op heden nog niet verschenen op 4Gamers. De reden daarvoor is niet zo ver te zoeken, want we zijn dagelijks druk in de weer op onze frontpage met nieuws, specials en andere content. Een kleinere game als deze verdwijnt dan ook al sneller onder onze radar. Dankzij de recente steam sales verscheen de game echter weer in ons zicht, waardoor ook ónze redactie zin kreeg om een gek masker op te zetten en verscheidene vijanden de kop in te slaan, dat terwijl we vol enthousiasme zaten te luisteren naar een soundtrack die zo uit de film Drive kan komen.

Dat laatste is wel niet zo heel vreemd, want de game is sterk beïnvloed door diezelfde film. (je weet wel, de film waar Ryan Gosling gesprekken voert met onaangename stiltes terwijl hij af en toe rondrijdt in zijn auto, met op de achtergrond enkele memorabele soundtracks). Het grootste voorbeeld daarvan is de stijl van de game, want vanaf de eerste seconde dat je Hotline Miami start, word je meteen meegezogen naar de jaren 80, meer bepaald 1989. Dit jaartal is erg belangrijk, want het creëert een speciaal sfeertje. Zo zal je meermaals pulserende tekst voorgeschoteld krijgen met daarnaast een kleurenpalet en grafische stijl die gewoon eigen is aan de eind jaren 80. 

Een accuraat genre kan je nogal moeilijk plakken op Hotline Miami, al komt top down fuck'em up (een beschrijving van de ontwikkelaar) wel aardig in de buurt. Hotline Miami is dan ook een 2D top down game waar je zo snel mogelijk iedereen moet uitschakelen. 'Zo snel mogelijk' is hier de sleutelzin, want dit is geen game waar je op je dooie gemak vijand na vijand kan uitschakelen terwijl je levensbalk tussendoor wordt bijgevuld. Nee, een vijand moet slechts één kogel door jouw lijf sturen om je naar het hiernamaals te sturen. Hetzelfde telt voor vijanden met een koevoet, met een knuppel of gewoonweg met hun blote vuisten.

Theoretisch gezien is het dan ook de bedoeling dat je een level uitspeelt door de eerste vijand te verrassen met een stevige vuistslag (of eender welk wapen je ter beschikking hebt) om daarna zijn schedel te breken terwijl jij zijn wapen pikt en datzelfde wapen naar het hoofd van de tweede vijand gooit die net de kamer binnen komt. Snel loop je naar die tweede vijand, pak je zijn shotgun op om daarna de volgende kamer te betreden en twee vijanden in een fractie van een seconde neer te schieten. Eenmaal dat gebeurd is, zal er een groepje vijanden afkomen die jouw schot hebben gehoord. Slim als je bent, sta je naast de deur om heel dat groepje om te vormen tot een massa pulp. Al deze actie gebeurt in een mum van tijd, er is zelfs geen tijd om na te denken. Meer nog, denken is een overbodige luxe in Hotline Miami. Alles gebeurt gewoon natuurlijk, het gebeurt zonder aarzelen. 

Het voorgaande stukje tekst is natuurlijk wel een best case scenario, met andere woorden: zo'n overwinning behaal je niet zonder een paar sterfgevallen. Wat zeggen we... meer dan een paar sterfgevallen. De game is namelijk zo brutaal dat een aanval die net een seconde te laat uitgevoerd wordt meestal eindigt met jouw dood. Zo kan je een hele level doorlopen door geweldige manoeuvres uit te voeren en vijanden af te maken alsof ze niets waren, enkel en alleen om ineens abrupt gestopt te worden door een vijand die uit het niets jouw personage afmaakt met een shotgun shell.

Het is brutaal, het is frustrerend maar het is vooral ook leren uit je fouten. Het geweldige is dan ook dat je karakter al even snel terug op zijn poten staat als hij werd afgeknald, want de makers hebben de "restart level" optie zo mooi geïntegreerd dat er amper tijd zit tussen het sterven en opnieuw beginnen. Dit zorgt er dan ook voor dat de tientallen keren dat je sterft minder erg aanvoelen, je verliest ook nooit die adrenaline of actie, want de soundtrack draait bijvoorbeeld gewoon door tijdens het sterven.

Laten we het trouwens even hebben over die soundtrack, want die is op zijn minst gezegd erg speciaal te noemen. Als er dan ook iets is dat mensen het meest zullen onthouden aan deze game (naast de brutale actie), dan is het wel die memorabele soundtrack. Op dat vlak is het zeer vergelijkbaar met de film waar de makers inspiratie uit halen, want ook Drive wordt vaak ter sprake gebracht dankzij zijn uitmuntende soundtrack (denk maar aan Kavinsky - Nightfall of College & Electric Youth - A Real Hero). Hetzelfde telt voor Hotline Miami, want de soundtrack past perfect bij de brutale actie in deze game. We zouden zelfs willen toevoegen dat de soundtrack een cruciaal onderdeel is van de gameplay, want Hotline Miami zou gewoonweg niet dezelfde game zijn zonder de iconische liedjes die worden afgespeeld. 

Om af te sluiten willen we nog eens extra benadrukken dat Hotline Miami een erg speciale game is. Op het eerste zicht is het slechts de zoveelste 2D indie game, maar enkel wanneer je de game de nodige aandacht geeft, zul je merken wat er zo anders aan is. Misschien is het wel net die combinatie van retro graphics en brutale actie die de game zo goed maakt, of toch maar de combinatie van de fenomenale soundtrack en art-design? Een echt antwoord hebben we niet, maar dat is omdat er zoveel kleine details in de game zitten die het eindproduct gewoon... afmaken. Het is een ode aan waarom we gamen. Het is 1989, het is vijanden de schedel in boren, het is hersenloos plezier. Deze game toont perfect aan waarom brutaliteit in games niet moet verminderd worden. Virtuele vijanden uitmoorden op de meest brutale manieren is gewoon plezant, en meer moet men er niet achter zoeken.